In de vierde etappe van de Tour van 1986 smakt Panasonicrenner Jos Lammertink keihard tegen het asfalt. Het bloed gutst uit z’n hoofd en later wordt een scheurtje in z’n schedel en een zware hersenschudding geconstateerd. Einde Tour voor de Nederlands kampioen.
Het grijpt ploeggenoot Johan van der Velde behoorlijk aan, maakt hij een dag later duidelijk. Van der Velde, tegenover de NOS: ‘Gisteravond voelden wij ons allemaal rot door de val van Lammertink. Op mijn kamer heb ik gebeden voor hem. Misschien klinkt het raar, maar ik geloof in God. Thuis kijk ik altijd naar het programma ‘Ik geloof in God’ van de EO.’
Van der Velde staat niet met Henny Rückert van de NOS te praten vanwege Lammertink maar omdat de gelovige West-Brabander zojuist de vijfde rit heeft gewonnen én het geel mag aantrekken. Gelovig of niet, het verhaal van de etappe is de afspraak die Van der Velde wel of niet zou hebben gemaakt met medekoploper Joël Pelier. Van der Velde wint alle tussensprints, wordt de nieuwe geletruidrager en zou de ritzege aan zijn Franse collega hebben beloofd.
Maar dat laatste gebeurt niet. Van der Velde zegt na afloop niets te weten van een afspraak. ‘Hij vroeg of hij de rit mocht winnen, maar ik vertelde ‘m dat ik er om wilde sprinten. De tijd van afspraken is voorbij…’ En dat allemaal na Lammertinks val. Van der Velde: ‘Na mijn gebed zei ik tegen mijzelf: morgen zal ik godverdomme voor hem rijden ook. Ja: ik geloof in God, nu zeker.’
Tja, bidden én vloeken, da’s best een bijzondere combinatie. Of valt dat wel mee voor een katholiek als Van der Velde?
Meer lezen?
* Blz.118-128 in ‘Langs het ravijn’ van Bart Jungmann.
Tekening: An Wauters (www.hetidealeverzet.be, http://twitter.com/an_w)
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Geef een reactie