Je bent jong en je wilt wat. In mijn geval was dat meedoen aan een gewaagd wetenschappelijk experiment. Zo eentje waarvan de afloop hoogst onduidelijk is en alleen volgens Russische en Spaanse wielerkwakzalvers niet medisch onverantwoord is. Niet gewoon een nieuw medicijn testen dat alleen nog maar bij de Letse kruidenier verkrijgbaar is of een serum met mogelijk de dood tot gevolg, laat staan dat ik epo door mijn lijf laat gieren omdat wetenschappers niet bij voorbaat uitsluiten dat je er harder door gaat fietsen.

Nee, het mocht wat hebben. En dus keek ik gisterennamiddag naar Milaan-San Remo. Op het eerste zicht lijkt dat een jaarlijkse gebeurtenis, met als significant verschil dat ik nu weliswaar op ruim honderd kilometer van de aankomst begon te kijken, maar daarmee stopte wanneer de renners de Poggio opdraaiden. Wat doet dit met een mens, of toch met een wielerliefhebber? Die vraag leek me in wetenschappelijke middens en daarbuiten raar genoeg nog nooit gesteld en dus gegrond.

Benodigdheden: een proefpersoon met uitzonderlijk veel tijd, een peloton wielrenners, een livestream, een hand dat aan een functionerend lichaam hangt om die livestream aan en uit te zetten en de medische staf van Team Sky. Optioneel: de medische staf van Maria Sharapova, maar dat is dan veeleer voor de vorm.

Ik geef toe. Ik ben niet gauw zenuwachtig, hartkloppingen heb ik nooit. Maar dat was nu wel even anders. Het blijft immers een wetenschappelijk experiment. De afloop is gehuld in een zeker ongewisse. Wist ik wel waaraan ik begon? En dat hyperventileren, is dat normaal? Gelukkig had ik een ervaren medische staf tot mijn beschikking die zich ontfermde over mijn gezondheid zodat ik me in alle rust kon concentreren op dit ongewone experiment.

Fase 1

De context was misschien anders dan de andere jaren, maar de renners reden gewoon Milaan-San Remo. En ze deden dat uitstekend. Zo welhaast perfect zelfs dat commentatoren reeds op 75 kilometer van de aankomst ertoe gedwongen waren de samenstelling van de kopgroep voor een veertiende keer voor te lezen. Ook de regie vervulde haar rol voortreffelijk. Opgenomen beelden in slow motion voegen normaliter niets toe. Behalve op 82 kilometer van de streep in Milaan-San Remo.

De eerste fase van het experiment verliep verdacht vlot. De spanning werd stelselmatig opgebouwd tot een eerste hoogtepunt rond halfvier toen een eerste positiewissel in het peloton plaatsvond. Maar voor de rest was er het vertrouwde stramien, er ging een renner tegen de grond, in de kopgroep viel zelfs een aanval te noteren en zowel Roger Kluge als Gediminas Bagdonas wuifden in vijf minuten tijd elk naar de camera. Wie had dat op voorhand durven bedenken?

De Cipressa kwam, een groep gelukszoekers verkoos tussen Cipressa en Poggio het ruime sop boven de warme kajuit, de beloning van het lange wachten zou niet lang meer op zich laten wachten. Tegelijkertijd was exact wat mijn medische staf voorspelde zich aan het voltrekken, ik vergat deelnemer te zijn van een wetenschappelijk experiment met hoogst duistere afloop, want nagelbijtend zag ik het peloton in een rotvaart naar de Poggio stormen, nog minder dan tien kilometer en… livestream uit. Evenals Twitter en alle andere kanalen die me informatie konden verschaffen over het verdere verloop.

Fase 2

Na de kortstondige huilbui en een gesneuvelde kast kwam de euforie. M’n bewustzijn werd zo sterk dat ik me glashelder meende te herinneren hoe Filippo Pozzato tien jaar terug in de tijd Milaan-San Remo won. Waangedachten, een mogelijke vervelende bijwerking, vooraf werd ik er uitvoerig voor gewaarschuwd maar op het moment zelf blijft zoiets even hard aankomen als een trein in Parijs-Roubaix. Ik begon de krankzinnigste scenario’s te fabuleren. Rebellin, Pozzato, Démare, ze passeerden allemaal de revue als winnaar van Milaan-San Remo en wat doet Vanendert daar?

De opwinding en de nervositeit veroorzaakt door het wachten op de Poggio werden uit mijn lichaam verdreven, een vreemd soort van lichtheid maakte zich in de plaats meester van mijn geest. Ik profiteerde van deze bui van luciditeit door deze zin te schrijven, een opzienbarende vondst te doen in de wereld van de priemgetallen, maar veel belangrijker: ik begreep eindelijk dat de essentie van Milaan-San Remo het lange wachten is, dat de klassieker met zijn vaste rangorde van hellingen de aanvankelijk lusteloze en al ingedommelde wielerliefhebber bij het nekvel grijpt door haast onmerkbaar de spanning te verhogen en de ontknoping gestaag te versnellen.

Daar ik me gegijzeld voelde door een koers in Noord-Italië, besloot ik de regie zelf in handen te nemen. Ik wachtte, wachtte en wachtte. Zou Betancur reeds aangekomen zijn? Of hervond hij de benen die hij ooit scheen te hebben door iedereen behoudens Rebellin op de Poggio uit het wiel te schudden? Mijn fantasie kwam nu pas echt tot leven. Zie ik daar nu Boonen de Poggio overleven? Je kan de finale van Milaan-San Remo zo lang rekken als je maar wilt. Dat een mens zoveel genot aankan, bewijst hoe sterk die is. En dus las ik noch Teletekst, noch keek ik om 18 uur naar het Journaal, zelfs online sloot ik me van alles af. Andy Schleck?

Mijn medische begeleiding vond het toen te gevaarlijk worden en met geweld dwongen ze me ertoe de uitslag van Milaan-San Remo drie keer te lezen om blijvende traumatische letsels te voorkomen. Het was intussen 18u47 en ik was dodelijk vermoeid, Milaan-San Remo beleven vergt concentratie. Wat er daarna gebeurde kan ik me niet meer herinneren, tot ik vanmorgen in mijn ziekenhuiskamer op de site van Het Nieuwsblad (u weet wel, de koers is van ons) las: ‘Verrassende winnaar in ontgoochelende Milaan-San Remo’. Verrassend en ontgoochelend, waar halen ze het?

Conclusie

Het was een onvergetelijke en excentrieke ervaring. Misschien niet het beste plan voor op de werkvloer of op familiefeestjes, maar in intieme kring kijkt u voor een optimale wielerbeleving Milaan-San Remo bij voorkeur tot aan de voet van de Poggio. Wat daarna volgt is slechts een voetnoot, een uitgedroogde broodkorst om wielerliefhebbers zonder verbeelding in leven te houden.

In een notendop

Experiment overleefd? In de mate van het mogelijke.

Voor herhaling vatbaar? Zeker.

Bijwerkingen? Ook.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)