Het einde van het jaar en dat betekent een dagelijkse veelvuldige confrontatie met lijstjes die u vertellen wat voor cultuurbarbaar er in u schuilt. Boeken, films, theatervoorstellingen, series en opera’s: u hebt ze schier allemaal gemist en het is een schande. Een schande dat dit soort van lijstjes wielerwedstrijden gewoonlijk over het hoofd zien.

  1. Milaan-San Remo: er valt niks te beleven, een belevenis op zich

Mensen die niet van Milaan-San Remo houden zijn geen wielerliefhebbers, dus geen mensen. Het scenario van Milaan-San Remo steekt op weergaloze wijze de draak met de oppervlakkige belevingscultuur die deze tijd zo typeert, waarin gezien worden belangrijker is dan zien. Terwijl spektakeljunkies zich dood vervelen, blijft de zorgvuldig opgebouwde sequentie van Capi, Cipressa en Poggio overeind. Je weet wat er komt: in het beste geval iets. Ditmaal een bijna 300 kilometer lang ingehouden finale explosie gevolgd door een razende afdaling en een adembenemende millimetersprint na meer dan zeven uur koers. Onbegrepen magie voor wie pas begint te kijken vanaf de Cipressa.

  1. Ronde van Catalonië: ouderdom zonder verval

Een filosofisch gedachte-experiment: wat als ouderdom niet met verval gepaard gaat? Maar de jaren de mens juist fitter, vitaler en krachtiger maken? Het lijkt absurd, de scenaristen van de Ronde van Catalonië waagden er zich wel aan. En het moet gezegd: het bijna 37-jarige hoofdpersonage, Alejandro, speelt zijn rol meesterlijk. Alsof hij niet anders gewend is.

  1. Ronde van Japan: misprezen oosters cyclistisch vertoning met invloeden van het magisch realisme

Een stel vagebonden van het genootschap UKYO groeit met hulp van de Goden die huizen in de Fuji-vulkaan uit tot de meest gevreesde renners ooit. In de Ronde van Japan maakten we de opkomst mee van deze op het eerste gezicht derderangsrenners. Waar halen ze die bovennatuurlijke krachten toch? Ja, hoe doen wielrenners dat? Wel, dus zoals ik reeds aanhaalde door in contact te treden met de Goden in de Fuji-vulkaan.

  1. GP Miguel Indurain: gewoon prima vermaak

Een ander pareltje in het verborgene is de GP Miguel Indurain, die oh ironie bol staat van de spanning. Dat moet ik even uitleggen: de GP Miguel Indurain is vernoemd naar Miguel Indurain, die de Tour vijfmaal won alsof het een boekhoudkundige afhandeling betrof. Ook al weet je dat niet is de GP Miguel Indurain het beste vermaak dat een korrelige Baskische livestream kan bieden.

  1. Ronde van Asturië: luchtige maar gelaagde en geslaagde dialoog tussen heden en verleden

Gesteld: je laat het verleden het heden manipuleren en je beeldt dat uit. Dat was de Ronde van Asturië. Het heden uitgebeeld door Nairo. Het verleden door Raul (voorheen bij het gezelschap van Saunier Duval) en de 40-jarige Oscar. Met luchtigheid verteld, maar het is van de Vuelta van 2013 geleden dat het wielrennen de innige worsteling met haar verleden zo pretentieloos uiteenzette.

  1. Tour of the Alps: wielrenners sterven niet
  1. Ronde van Portugal: briljante sciencefiction, fantastische satire

Geloofwaardigheid is sinds eind jaren negentig de grootste zorg van de wielersport. Iemand moet het de scenaristen van de Ronde van Portugal maar eens vertellen. Of nee, liever niet. De Ronde van Portugal is uniek: geen enkele wielerwedstrijd, zelfs de Tour of Iran of de Tour of Qinghai Lake niet, heeft in die mate lak aan alle conventies. Naar zich laat aanzien is het zuivere sciencefiction. Robots onder mekaar. Wie beter kijkt, ziet dat de protagonist, Raul, het spiegelbeeld is van Bjarne Riis. En middels W52 lijken de scenaristen iets te willen zeggen over Team Sky. Spanning? Is er niet. Je weet wie wint. Je weet dat het niet kan, daarom blijf je kijken. Met andere woorden: de Ronde van Portugal is wielrennen, maar dan in de meest verhevigde vorm.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)