Talent komt niet zomaar uit de lucht vallen. Neem nou Dylan Groenewegen. Zijn opa, Ko Zieleman was ooit onafhankelijke en zijn oudoom Hein van Breenen prof. Of Patrick Coone dan, de zoon van oud-prof Jef. Ook veelbelovend. Als junior bronzen medaille winnaar op het WK 1985. Samen met Gerrit de Vries, Jan-Hendrik Dekker en Michel Zanoli. Een talent in de knop gebroken. In het onlangs verschenen magazine Helden in de Wielersport in Brabant mijn verhaal Jef en Patrick, Kroniek van een onaangekondigde dood. Hier een excerpt, de rest in het magazine.

1959, zou een culminatiepunt moeten vormen. Jef Coone werd opgenomen in een Hollandse gelegenheidsploeg onder de vlag van het Italiaanse fietsenmerk Legnano. Gearrangeerd door de heer van Oest, een Amsterdamse importeur (Wevo-Supersport) van Italiaanse fietsspullen. De ploegsamenstelling was ook overwegend Mokums met Ko Zieleman, Jan Hijzelendoorn, Hein “Tarzan” van Breenen en als captain oud-prof Henk Lakeman. Met Ben Teunisse en Jef als provinciaaltjes. Op de winterse groepsfoto oogt Henk Lakeman, met zijn 37 jaar, als een ouwe opa.

Dezelfde Henk, die, in zijn tijd als beroepsrenner, op de sintelbaan van het PSV-stadion in de pauze nog wel eens ‘n opera-aria ten gehore wist te brengen. Maar dat even terzijde.

De ploeg werd ingeschreven voor de Ronde van Sardinië. Een deelname tevens bedoeld als een soort toelatingsexamen voor de Giro van ’59 voor de twee profs Jef en Hein. De andere drie waren onafhankelijken. Een tussencategorie; mannen die ook bij de amateurs mochten rijden als er geen profkoers op de agenda stond.
Zes etappes met in totaal 939 kilometers voor de wielen. De profielplaatjes van de ritten logen er ook niet om; veel bergop. Op de affiche kleppers als de gebroeders Bobet, Van Looy, Nencini, Defilippis, Moser, Baldini, Favero en Bahamontes. Om maar eens wat kanonnen van de inschrijvingslijst te plukken. Te verrijden in de laatste week van februari. Ook niet het tijdstip waarop Hollandse bleekscheten al het onderste uit de kan kunnen halen. Zeker niet in die dagen toen de winterstop nog heel letterlijk werd genomen. Een rampzalig scenario diende zich aan.

Van scratch af ging het al fout. Onderlinge mot tussen de Amsterdammers en directeur-sportif Henk Lakeman. Bonje over de 1500 gulden vergoeding voor maaltijden en vertier. Hein van Breenen, de lefgozer uit de Nieuwmarktbuurt, zou de heren van de organisatie wel even op hun vestje spugen. Mooi dat de H.H. Organisatoren helemaal geen boodschap hadden aan die boertjes van buuten. Die met hun VW-busje vanuit het ingesneeuwde Holland naar Rome waren afgezakt. Daar zat Jef dan met zijn Brabantse flegma tussen die amokmakers. Ben Teunisse haakte de eerste dag al af. Uiteindelijk deden alleen Hein van Breenen en Jef de koers uit. In ieder geval konden ze de Giro wel op hun buik schrijven. Signore Balsamo, il dirretore van Legnano, zei schoon genoeg te hebben van die ondankbare branieschoppers. Een avontuur dat in de kiem al gedoemd was te mislukken.

Jef ploeterde nog drie jaar door. Met hier en daar nog wel een leuke uitslag in de vaderlandse criteriums. Aan het echte grote werk kwam hij niet meer toe. Als getrouwd man moest er brood op de plank komen. Eind 1962 leverde hij zijn licentie als -inmiddels- onafhankelijke in.

Theo Buiting
Laatste berichten van Theo Buiting (alles zien)