Het filmpje op de site van Alex Stieda is nog niet zo lang onderweg als de vroegere renner zit voor zijn trots, voor een ingelijste gele trui. Zíjn gele trui. In de jaren tachtig was Steve Bauer misschien de belangrijkste Canadese vertegenwoordiger van het Canadese wielrennen in Europa maar er was ook Alex, Alex Stieda.
In het Noord-Amerikaanse land pakt slechts een enkeling, lijk het, het wielrennen serieus op maar Alex doet dat zeker. In de jaren tachtig en negentig komt hij vooral uit voor het Amerikaanse 7Eleven, de ploeg waarvoor hij in 1986 de Tour de France mag rijden.
En hoe. Na rit 1 mag hij de gele trui aantrekken. Hij is de eerste Canadees die dat presteert. En wordt vooralsnog slechts opgevolgd door één collega: de eerder genoemde Steve Bauer, in 1988 en 1990 in totaal veertien dagen leider. Terug naar Stieda. Ritten winnen in de Tour zit er niet in, maar in Amerikaanse en Canadese koersen rijgt hij de overwinningen aan elkaar. United Texas Tour, Coors Classic, Montreal Tour, het zijn enkele van die wedstrijden waar hij ook enkele keren het eindklassement op zijn naam schrijft.
Toch hebben wielrennen en Canada niet echt veel gemeen. Er zijn wielrenners, enkele goeie ook – denk aan Ryder Hesjdahl – , maar het houdt niet over. Een wielercultuur ontbreekt. Tot een aantal jaren terug dan. De GP Québec, de GP Montréal, de Tour Alberta en nog wat van die koersen zetten het wielrennen toch een beetje op de kaart. Proberen het. Veel Canadese wielerprestaties heeft dat echter nog niet opgeleverd…
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Koers al 20 jaar in Canada en de organisatie is werkelijk amateuristisch. Het wordt in Alberta elk jaar erger; minder koersen, opgemaakte regeltjes en geen prijzen, zelfs als je wint. Inderdaad geen wielercultuur…