Alle vrienden van Arnaud Coyot stonden bij het Palais de Compiègne, precies op de plek waar Arnaud zelf ook altijd stond. Sébastien Minard, Guillaume Levarlet, Arnaud Démare en William Bonnet, ze zouden die dag rijden voor verschillende ploegen, maar allemaal zouden ze óók rijden voor hun vriend, Arnaud Coyot. De letters van zijn naam schalden nog even door de speakers, en waaiden daarna over het Place du Général de Gaulle.

Arnaud was een zware jongen. Had hij na zijn winst in de Classic Haribo zijn gewicht in snoepbeertjes gekregen, dan had hij alle kinderen van Beauvais op gummi kunnen trakteren.
Zijn ouders namen hem ieder jaar mee naar de start van Parijs-Roubaix op het plein in Compiègne. Als junior wilde hij die wedstrijd ooit zelf gaan rijden. Als prof wist hij dat hij de stevige bouw voor zijn lievelingswedstrijd had. Tiende werd hij eens. Geen slechte prestatie voor een Cofidis-coureur. Renners van de telefoonkredietenploeg uit Noord-Frankrijk behalen vaker de voorpagina’s door privékwesties dan door prijs te rijden. Helaas gold dat ook voor Arnaud Coyot.

Coyot was geknipt als knecht, niet als kopman. Toen zijn pijnlijke knieën hem dwongen met fietsen te stoppen, had hij vier professionele trikots gedragen. Nog altijd meer dan het aantal wedstrijden dat hij won. Voor toegewijde profrenners als Coyot en zijn makkers zijn winstkansen even spaarzaam als de avonden waarop ze het eens flink laat kunnen maken. Een zaterdagavond eind november 2013 was zo’n zeldzame kans om de riem er eens stevig af te gooien. Decompressie. Een term die klinkt alsof een coach ooit bedacht om een verplichte periode van vertier in het trainingsschema op te nemen. Coyot hield zich gedisciplineerd aan zulke schema’s.

Met z’n drieën waren ze geweest toen ze de auto instapten, en met z’n drieën stapten ze er niet veel later ook weer uit. Hun auto was een wrak en stond stil tegen een vangrail. Het was in de tweede helft van de nacht, ergens aan het eind van november. Ze waren naar een club in Beauvais geweest, het provinciestadje middenin het vierkant van Parijs, Compiègne, Amiens en Rouen. Er staat een kathedraal in het centrum en aan de stadsrand beginnen graanvelden die reiken tot aan Parijs, Compiègne, Amiens en Rouen. Collega Guillaume Levarlet had gedronken, en waarschijnlijk was hij niet de enige. Hij was wel de enige met een stuur in zijn handen toen hun wagen tegen de vangrail klapte, halverwege een scherpe bocht in de weg naar Allone. De achterkant van de auto slingerde hard tegen een betonnen zuil. Levarlet en Minard zaten voorin en hadden slechts wat schrammen. De brandweer van Beauvais was die vroege ochtend meteen uitgerukt. In de middag overleed Arnaud Coyot in het ziekenhuis van Amiens.

De Classic Haribo blijft de belangrijkste wedstrijd op de erelijst van Arnaud Coyot. Die won hij in het voorjaar van 2006, toen hij zomaar Hushovd en Kirsipuu had verslagen. Direct nadat hij van het podium stapte, begon de snoepfabrikant het platform af te breken, om het daarna nooit meer op te bouwen.
Coyot won nog één andere prijs en dat was de Grote Prijs Talinn-Tartu. Ook die wedstrijd bestaat niet meer. De hoogtepunten op zijn palmares snelden Coyot vooruit richting een onvermijdelijk wikipedia-lemma waarvan de laatste bewerking ook écht de allerlaatste is. Geschiedenis in vier geschreven zinnen, drie korte tabellen en twee externe links. En, sinds vorig jaar, een jaarlijkse herdenking van zijn vrienden bij de start van Parijs-Roubaix. Daar waaien de letters van zijn naam nog even over het plein bij het Palais de Compiègne.

Martijn Sargentini