Over Arnout Tamerus

32 jaar. Woont in het wielerminnende Westland. Van huis uit boekhouder, maar stiekem zolderkamerschrijver van stukjes over wielrennen. Groot wielerfan. Ook fan van Frank Heinen. Rijdt soms zelf een koersje.

Lief wielrennen, ik haat je

Door |woensdag 11 april 2018|

8 april 2018 had een wielerfeest moeten worden. Een dag waarin het kleurloze noorden van Frankrijk even blosjes op de wangen krijgt van de aandacht die heel de wereld even voor haar heeft. De anders verlaten wegen worden gegeseld door kleurrijke mannen met verbeten koppen en geharde spieren. Soms slaat ze even terug: een lekke band hier en een valpartijtje

Rust zacht oude strijder

Door |donderdag 10 augustus 2017|

Het is gedaan. El Pistolero zal niet meer starten in de Tour. We zullen nog een keer zijn ster zijn fonkelen in de Vuelta. De laatste grote ronde. De laatste keer dat we overtuiging gecombineerd zien met een portie aanvulslust, liefde voor het vak en ongekend talent. Als iemand ooit de definitie van het woord panache zoekt, dan hoop ik

De loopgraven in!

Door |maandag 30 januari 2017|

De wereld staat op zijn kop. Het is nu of nooit, je bent voor of je bent tegen, een tussenweg is er niet. Het polderen waar Nederland groot mee is geworden, biedt geen uitkomst meer. Waar houdt dit op? De discussie verhardt. Er wordt gelogen over deelnamecijfers, kritiek of tegengeluid wordt niet getolereerd. Elke actie heeft reactie tot gevolg. Om

Lieve Steven

Door |woensdag 23 november 2016|

Lieve Steven,

Het seizoen zit erop, Stevie. Je bent alweer begonnen met het plannen van het volgende seizoen. Maar dit seizoen, hè? Ik kan er gewoon nog niet over uit. Wat een jaar was het. Natuurlijk waren de Vuelta en de Spelen niet wat we er van hoopten. Een paaltje en een dagje wat mindere vorm. Het kan gebeuren.

Maar Steven, dat

Bedankt pa

Door |dinsdag 8 november 2016|

Een zondag in de vroege jaren negentig. Een huis in het gehucht Westerlee. Zomaar een vlek op de kaart van Zuid-Holland. Daar in dat huis kruipt op die bewuste zondag een jongetje tegen zijn vader aan. Op zoek naar een beetje vaderliefde, een beetje aandacht. De vader ligt halfzittend op de bank, de benen opgetrokken, een prima houding voor de

De dodelijke wurggreep van het wielrennen

Door |maandag 19 september 2016|

Parijs zondagochtend 23 juli 1989. Ik kan me zo voorstellen dat Laurent Fignon rustig zijn lange blonde haar staat te kammen voor een spiegel in het laatste hotel van deze Tour. Het laatste ontbijt, de laatste transfer, de laatste keer afzien. Het is een lange dag, maar in de vooravond zal hij gehuldigd worden als winnaar van deze Ronde. De