De Rode Lantaarn-podcast-special met Ide Schelling, de veelbelovende jonge renner bij BORA-hansgrohe, leverde een aflevering later een gesprek op over Peter Sloterdijk. De aankondiging op Twitter ging vergezeld van een foto van deze Duitse filosoof, die bij mij niet onmiddellijk associaties met wielrennen opriep. Wel kwam om onduidelijke redenen (ik lees eigenlijk nooit Duitse filosofie) de titel van
Noem nu eens drie namen van wielrenners die zowel de Tour, de Giro als Milaan-Sanremo hebben gewonnen. Onvermijdelijk kom je uit bij de grote kampioenen: Gino Bartali, Fausto Coppi, Eddy Merckx. En… Laurent Fignon. Dat zou je niet verwachten, toch? Tenminste, ik keek ervan op, bij het lezen van Nous étions jeunes et insouciants, de autobiografie van Fignon, alweer uit
Mijn favoriete tv-programma, afgezien van een rechtstreeks verslag van de koers, is het Britse tuinprogramma Gardeners’ World. Nee ho, wacht, je bent niet op de verkeerde website beland. Ik zal het uitleggen.
Het is niet dat ik veel tuinier. Ik maai het gras, knip de heg, en, als mijn vrouw het vraagt, steek ik een schop in de grond om een
Fietsen, het echte fietsen, dat leer je niet uit boeken. Dat doe je, of je doet het niet. Verder moet je er eigenlijk niet te veel woorden aan vuil maken. Dit stukje zou daarom eigenlijk niet geschreven moeten worden. Jammer van de tijd. Die kan ik beter aan fietsen besteden. Maar het moet nu even, ik kan niet anders. Het