Het is inmiddels middernacht geweest. Ik kan niet slapen. Of eigenlijk. Ik wil niet slapen. De tv staat nog steeds aan. Het apparaat die mij vanmiddag getuige deed zijn van de val van Kruijswijk. Sindsdien ben ik leeg. Ik loop met m’n ziel onder m’n arm door het huis. Mijn vriendin probeerde me op te beuren. Ze bedoelde het goed.
Je zal maar een strontvlieg zijn en dagelijks je rondjes vliegen ergens op de Mont Ventoux. Dagelijks word je lastig gevallen door omhoog gevallen wieleramateurs die zo nodig hun ego gestalte willen geven, door met een te dure fiets te traag de reus van de Provence willen bedwingen. Als vlieg kun je dan maar beter er het beste van maken
Lentegeuren bevolken mijn neusgaten. De zon kaapt steeds meer minuten van de nacht. Het leven begint weer te kriebelen. Beetje bij beetje. Krokus voor krokus. Ik betrap mezelf op schuldgevoelens jegens mijn fiets. Hangt al te lang aan de muur. Onbewust struin ik het internet af, zoekend naar nieuwe wielerpakjes. Elk wielervoorjaar begroet ik met een nieuw outfit. Dat is
Luik, 2012. Eerste zaterdag van juli. De temperatuur was goed. De sfeer evenzo. Liefhebbers zochten hun ideale plek langs het parcours. Honderdachtennegentig renners maal 6400 meter wielervertier in het verschiet. De proloog van de Tour 2012. Het voelde als een gratis dagje pretpark. Mijn camera draaide overuren.
Naarmate de wedstrijd vorderde begaf ik
Stel, je hebt een buikje. En stel, je bent de 40 gepasseerd. Dan is de kans groot dat je gevoelig bent voor compenserende zaken. Zaken zoals daar zijn, de fiets met al zijn toebehoren.
Je hebt een leuke baan en via het fietsplan van je werkgever kun jij voor minder geld een racefiets kopen.