Tik-tik-tik-tik-tik. Op een koffiemolentje peddelde Juan José Cobo de meer dan 20% steile flanken van de Angliru omhoog. De concurrentie zwoegde. Zwalkte. Laveerde. Moest bijna afstappen. Maar Cobo viel niet stil. Hij trapte door, alsof hij op een andere berg reed.
Toegegeven, het verleden van Cobo is niet
Toegegeven, achteraf is het makkelijk praten. En de beste stuurlui staan aan wal. Maar toch was het verloop van de afgelopen Tour voer voor psychologen. Daarom deze arbitraire analyse. Rechtstreeks van de koude grond.
EEN – 5 maart 2010 – voorwerk voor de nieuwe ploeg
Gazzetta dello Sport kopt
Vraag eens ’n willekeurige Nederlander naar de meest bekende Tourcol. Wedden dat je als antwoord l’Alpe d’Huez krijgt? Je zou hierdoor het idee kunnen krijgen dat deze berg legendarisch, loodzwaar, enorm hoog of wonderschoon is. Maar niets is minder waar.
Tweeduizend meter. Dat is ongeveer de grens, die
Al kan de Galibier van twee kanten beklommen worden, in de Tour gebeurt dat bijna altijd vanuit Valloire. Een klein gehucht tussen het Massif des Ecrins, de Grand Galibier en in het noorden de Aiguilles d’Arves en de Mont Thabor. In beschouwingen over de Galibier moet eigenlijk ook de Télégraphe meegenomen worden. Deze Siamese tweeling wordt doorgaans samen opgenomen in
‘Weerzinwekkend’, ‘onmenselijk’ en ‘levensgevaarlijk’, slechts een greep uit de reacties nadat met de Ballon d’ Alsace, de Col Bayard en de Côte de Laffrey de
eerste bergen in de Tour opdoken. ,,Fietsende dwergen krabbelen moeizaam tegen bergreuzen op’’, schreef Henri Desgrange in L´Auto, het organiserende
blad. Nu, meer dan een eeuw later, is dat alles niet meer van toepassing. De bergen zijn
Welbeschouwd is Sestriere geen echte Tourcol. Want het was de Giro, die de Italiaanse berg in 1911 voor het eerst bezocht. En ook dit jaar deed de Giro Sestriere weer aan, in een etappe die gewonnen werd door Vasili Kirijenka.
Tijdens de 202 kilometer lange rit van Mondovi naar