W. Godefroot Woedend is Walter Godefroot. Als de bebrilde ploegleider, die tijdens zijn actieve carrière de Vlaamse Buldog wordt genoemd, zijn bijnaam eer aan zou doen, zou iedereen in zijn directe nabijheid nu moeten vrezen voor het ergste. Slechts een hoog hek, een muur of heel misschien een goed te beklimmen boom
Dinsdag 21 juni 1988, iets na tien uur in de avond. Een golf van vreugde verspreidt zich in hoog tempo door Nederland. Een paar minuten eerder heeft Marco van Basten de halve finale van het EK voetbal tegen West-Duitsland in het voordeel van Oranje beslist. Tegen alle verwachtingen in plaatst het Nederlands elftal zich voor de finale, vier dagen later
Met gemengde gevoelens stuurt Thijs Roks zijn fiets door hartje Amsterdam. Behendig wipt de Brabander over de tramrails die het Damrak met het Rokin verbinden. Roks vindt het maar gevaarlijke hindernissen. De trambaan is niet alleen verraderlijk glad, de gleuf in het midden is precies breed genoeg om met het voorwiel van een racefiets in vast te raken. Met een
Terwijl Herman Krott ‘volgauto 1’ onder het doek van de laatste kilometer door stuurt giert de adrenaline door zijn lijf. Een mengeling van voorpret en spanning heeft zich meester gemaakt van het lichaam van de koersdirecteur. Zijn hartslag is minstens net zo hoog als die van de renners die hij volgt. Twee koplopers, die binnen een enkele minuut zullen gaan
Bekijkt u eerst de beelden: http://sporza.be/cm/sporza/videozone/sporten/v-wielrennen/1.1771748
Niet met uitgestoken hand, zoals men zich doorgaans voorstelt, maar het is wel degelijk een handgebaar waarmee de succesvolste Vlaamse klassiekerrenner van de afgelopen vijftien jaar zich in 2002 introduceert. Een korte vingerwijzing is het. Met zijn rechterhand. Niet om een overwinning te vieren of ongenoegen kenbaar te maken. Nee, om zijn ploeggenoten te
Twee blauwe ogen kijken recht in de zijne. Langzaam glijden ze naar beneden en slaan goedkeurend een gespierde torso gade. De blik beweegt zich terug omhoog en zoekt opnieuw oogcontact. Een brede glimlach ontbloot een stel witte tanden. Precies zo’n zelfde grijns antwoordt. In spiegelbeeld. De Leeuwenkoning staat zichzelf nog maar eens te bewonderen voor de spiegel. Veertig jaar is
‘Hé, menneke! Vang!’, roept een stem met overduidelijk Vlaams accent naar me. In een reflex die nog het meeste lijkt op die van iemand die ternauwernood een schommelend glas bier op een wiebelende kroegtafel weet recht te houden, doe ik wat me opgedragen wordt. Als ik in de richting van de stem kijk, zie ik nog net hoe een wat
“Als ik zou opschrijven wat Thomas me allemaal nog meer heeft verteld, krijg je een nieuw boek waar de honden geen brood van lusten”. Die woorden tekende BN DeStem een week geleden op uit de mond van Jacques Hanegraaf. De voormalig manager van Thomas Dekker moet het flink ontgelden in de biografie Mijn Gevecht, die Thijs Zonneveld schreef
