Saai, lang en vervelend. Het zijn de woorden waarmee de pers het einde van de eerste week van de Giro d’Italia van 1979 omschrijft. De twee nagenoeg vlakke etappes van ruim 250 kilometer, waarin de klassementsrenners hun krachten sparen voor hetgeen nog komen gaat, kunnen op weinig waardering van het journaille rekenen. De in Italië aanwezige wielerpers verbijt haar jaloezie
Hoe onbekender de persoon, hoe groter de kans dat diens naam verkeerd wordt geschreven of uitgesproken. Zo gek is het dus niet dat Renaat Schotte er even naast zit als een renner uit de Barloworld-ploeg het ritme van zijn pedaalomwentelingen verhoogt en een poging waagt zich los te maken van zijn medevluchters, halverwege de Colle della Guardia. De heuvel, ten
Mart Smeets heeft de NOS-kijkers net een fijne voortzetting van de zondag gewenst als 33 renners gebroederlijk over de finishlijn in Meerbeke rijden. Dik twaalf minuten zijn verstreken sinds Andrei Tchmil, met uitgestrekte armen en twee vuisten hoog boven zijn door vermoeidheid nóg ouder lijkende hoofd, de 84ste editie van de Ronde van Vlaanderen op zijn naam heeft geschreven. Smeets’
Een paar miljoen harten gaan sneller kloppen. Met elke seconde die verstrijkt komt het moment van euforie dichterbij. Nog even en de ban is gebroken. De vloek waar het Italiaanse wielrennen al twaalf jaar mee kampt lijkt weldra ten einde. Voor het eerst sinds Loretto Petrucci in 1953 zal er weer een Italiaan als eerste over de aankomstlijn op de
(Of: hoe een valpartij de val van de ploeg Post inluidde)
Als een klodder verf, die door een ruwe armbeweging de kwast met hoge snelheid verlaat en hardhandig op een oppervlak belandt, kwakt Wilfried Nelissen tegen de grond. Nee, plaats van handeling is niet Armentières. De beruchte val in de eerste Touretappe van 1994 bestaat op dit moment nog uitsluitend in
Driehonderd meter nog tot de alles verlossende witte streep. Eén laatste blik naar achteren, over de rechterschouder. Als een kudde losgeslagen stieren komt een groep van 24 renners met iedere pedaalslag dichterbij de dappere vluchter. Tweehonderd meter nog. Het moment voor een allerlaatste krachtsexplosie. Voor zover er tenminste nog sprake is van kracht na een koers van ruim 265 kilometer.