Zou Raymond Poulidor zijn kleinzoon in diens tienerjaren hebben aangespoord om geregeld te gaan houthakken? De, pak ‘m beet, zestienjarige Mathieu, die, op aanraden van opa, op een frisse zaterdagochtend de bossen rond zijn woonplaats Kapellen intrekt. De voor houthakkers kenmerkende geblokte blouse nonchalant uit zijn spijkerbroek, daaroverheen een bodywarmer, omdat het weelderige roodkoperen bladerdek van de Vlaamse loofbossen de
Met een beduusde blik in zijn ogen bolt José Luis López Cerrón over de finish. De knecht uit de Zor-ploeg is zichtbaar aangeslagen. Enkele minuten eerder heeft hij op hardhandige wijze kennis moeten maken met het asfalt, waarmee de straten van Zaragoza zijn geplaveid. Een moment van onachtzaamheid? Verkeerde timing? Stuurfoutje? Te hoge snelheid? Als het achterhalen van de oorzaak
Wie niet beter weet zou zomaar kunnen denken dat niet alleen de Tour de France van 1981, maar ook een filmster is neergestreken in het kleine Franse plaatsje Saint Laurent-en-Grandvaux. Terwijl de karavaan het amper vijftienhonderd inwoners tellende dorpje in de Jura net zo snel weer verlaat als dat het enkele minuten eerder is binnen gereden, graaien de renners gretig
‘Ik ben zijn vader niet!’ Het commentaar van Roger de Vlaeminck klinkt gortdroog en eerder nonchalant en gelaten dan boos of teleurgesteld. Het is net of de ploegleider van Tonton Tapis de bevestiging heeft gekregen van iets dat hij al langer wist. Gulzig zuigen de microfoons en bandrecorders van de persmuskieten de reactie van de Belg op, maar die laat
Jan Nijenhuis heeft een zere kont. Het lederen zitoppervlak van zijn scooter is in amper tien dagen tijd gevoelsmatig getransformeerd in een Middeleeuws martelwerktuig. Elke rit voelde het alsof er in de voorafgaande nacht nog weer meer sadistische kaboutertjes stiekem onder het zadel van de scooter waren gekropen, om tijdens de tochten door het zuidoosten van Gelderland met kleine puntige
Saai, lang en vervelend. Het zijn de woorden waarmee de pers het einde van de eerste week van de Giro d’Italia van 1979 omschrijft. De twee nagenoeg vlakke etappes van ruim 250 kilometer, waarin de klassementsrenners hun krachten sparen voor hetgeen nog komen gaat, kunnen op weinig waardering van het journaille rekenen. De in Italië aanwezige wielerpers verbijt haar jaloezie