De Ronde van Californië. Elk jaar zit je er de tweede week van mei rond middernacht vertwijfeld naar te kijken. Het is een beetje als een vrouw met een baard: je weet niet wat je ervan moet denken.
Het begint al bij het eerder genoemde tijdstip. Wanneer het buiten donker is geworden, liggen wielrenners in Europa op bed en wordt er op televisie niet meer gefietst. Aan het begin van de nacht bekijkt men een avondtalkshow over wielrennen of leest men nog even die analyse die een ingewijde eerder op de avond online zette. De echte actie is voor het avondeten al geweest. Bij de Ronde van Californië gelden deze regels niet. Als er in Californië gekoerst wordt, zet je elke avond rond elven aarzelend de tv aan om de huiskamer te doen baden in het felle Californische zonlicht. En elke avond is er weer die twijfel of het het waard zal zijn.
Behalve het late uur heeft deze Ronde namelijk nog enkele andere ingrediënten die haar onderscheiden van de koersen die we gewend zijn. Deze verschillen worden nog eens extra benadrukt doordat de wedstrijd tegelijk met de Giro d’Italia verreden wordt. Het contrast tussen de Californische eentonige snelwegkilometers en het schilderachtige Girodecor kan haast niet groter. Waar het peloton ’s middags van het ene historische stadscentrum naar het andere fietst en de eeuwenoude kastelen, kerken en bergdorpjes niet van het scherm te slaan zijn, rijdt men ’s avonds door een woestijn waar de met palmbomen versierde villawijken zich enkel afwisselen met rotsachtige bergketens. In Italië is er in elk dorp een beroemde kunstenaar of wielrenner opgegroeid en heeft elke bergpas zijn eigen historie. In Californië is het vooral heel heet. Natuurlijk, ook daar is het landschap bij tijd en wijle adembenemend te noemen, maar het mist de verhalen die het wielrennen in Europa zo ontzettend de moeite waard maken.
En toch kijk je.
Is het het anders zijn van de koers dat fascineert of moet de aantrekkingskracht juist in de overeenkomsten worden gezocht? Ook in Californië wordt er gestart met een peloton bestaande uit zo’n 150 man van de bekende ploegen, dat doorgaans niet onderdoet voor het deelnemersveld van de Ronde van Italië. Ook in Californië wordt er geklommen, tegen het uur gereden en gesprint. Maar sprinten op een zesbaanssnelweg is een compleet andere discipline dan sprinten over de keitjes van een dorpsstraat. Winnen betekent in beide gevallen het hoogste treetje van het podium, maar in Californië wordt je naam bijgeschreven op een erelijst van acht, waar je in Europa een haast mythische trui om je schouders gehangen krijgt. Als we de omgeving even laten voor wat het is, valt te constateren dat de Ronde van Californië wat betreft onverantwoorde aankomsten beslist niet onderdoet voor haar Italiaanse collega. Ook kan men er genieten van ploegenspel, een zekere mate van onvoorspelbaarheid en, jawel, zelfs waaiers. De Ronde van Californië biedt daarnaast een hoofdsponsor die zo dubieus is dat zelfs de Giro er jaloers op kan zijn. En toch blijft er een stemmetje in je achterhoofd “dit hoort niet” roepen.
Kijk je omdat de Ronde van Californië je langs plaatsen voert waar pelotons zelden komen? Kijk je omdat het afwijkende van deze koers iets verfrissends heeft? Omdat wielrennen op de late avond voelt als een stiekem gestolen spekje uit de snoeptrommel van je moeder? Nee. Je kijkt omdat je koers wilt zien, en koers kan overal, op welk tijdstip, met welk peloton en over welk parcours dan ook. Zelfs met een baard.
Vanavond is rit 2 te volgen vanaf 23:00 op Eurosport. Uiteraard kan je ook de race volgen via de fantastische site of de app (zie iTunes / Google’s Play)
- Tinkov, Trump en andere wieleroligarchen - 11/05/2017
- Californië is als een vrouw met een baard - 12/05/2014
En toch is dit een van de leukste koersen van het jaar… een heerlijke sfeer bij de start en zeer goed georganiseerd… en de liveticker is gewoon waanzinnig goed. Daar kunnen ze in Europa nog wat van leren