vinohatMeer nog dan alle parameters in het bloedpaspoort lijkt een transferdeadline de zuiverheid van de sport te tonen. Met de nadruk op lijkt. Het blijft immers de wielersport waarover we hier spreken. Zo lijkt al een tijdje een splitsing gaande tussen wielerteams met een zelf verkozen ethische code en wielerteams die het imago van schurkenbende al dan niet bewust in stand houden. Cyclisme à deux morales. Transferbeleid is daarbij het meest zichtbare en simpele beoordelingsaspect. Iedereen kan het volgen en iedereen mag zich erover uitspreken. Het beïnvloedt de handelswijze van teams verder niet, want dit is topsport.

Welk uitzicht biedt het recente transferwindow ons? We mogen de komst van Luis Leon Sanchez naar Astana begluren. Baas Vinokourov zal zich geen moment onder zijn Kazachstaanse Kangol-pet hebben gekrabt. Wie zo schaamteloos transparant en consequent de wetten van het Nieuwe Wielrennen overtreedt heeft niets te verbergen. Dat was al langer bekend. Oleg Tinkov, de opperproleet van het wielrennen, bezit eveneens een team waarin nog opvang aan verschoppelingen wordt geboden. Daarmee lijkt het wielrennen terechtgekomen in een Koude Oorlog waarin een Britse 007 met behulp van slimme gadgets en prachtige snelle Britse sportauto’s duelleert met klassieke Oostblokschurken en waarbij dubbelspionnen van het ene kamp naar het andere lopen.

Cyclisme à deux morales, of cynisme à deux vitesses?

Het verleden leert dat frisgewassen schoonzonen, Schotse dandy’s en collegestudenten hun kamer ook nooit poetsten. De wielersupporter weet dat. Een vervaarlijk uitziende man-met-baard die honderd jaar geleden nog voor Mapei koerste en nu Katusha aanprijst is publiekslieveling en schittert in het rondje rond de kerk van Herentals. Niets is wat het lijkt, maar een ding is zeker: de verhalen die nu en straks worden geschreven zijn goud waard voor een wielerblog dat zijn helden en boeven koestert.

Tinkov en Vino, wie ze haat doet dat met liefde.

Martijn Sargentini