Iedereen die mij een beetje kent weet het. Ik doe er ook niet geheimzinnig over. Zelfs de naam van mijn eenmanszaak is eraan verbonden. Omdat het met mystiek is omgeven. Omdat ze nog fietsen als de TV-kijker al aan de piepers zit. Omdat deze mannen het mogelijk maken dat anderen excelleren in de koers. Het is duidelijk: Ik ben er een ware liefhebber van.

De ‘gruppetto’.

Binnen de gruppetto (plathollands: ‘bus’) is de zogeheten ‘buschauffeur’ mijn favoriet. Dat zijn de renners die je in de gaten moet houden als het moeilijk gaat worden. Routiniers die weten hoe hard ze moeten rijden om toch op tijd binnen te komen. Die de mores van de bus kennen. Servais Knaven was er zo’n eentje. Bernard ‘Bernie’ Eisel is het nog steeds. Filippo Pozzato is in opleiding. Stamsnijder niet, ondanks dat hij vaak met zijn neus tegen het glas zit. Als niet-klimmer heeft Stamsnijder wel een strippenkaart voor dit vervoersmiddel.

“Ik zie de gruppetto als een soort ‘band of brothers’. Een groep renners uit verschillende ploegen die voor die ene dag eenzelfde belang hebben: de volgende dag weer van start mogen gaan. Je treft allerlei pluimage aan. Sprinters, knechten en niet-klimmers. Maar ook zieken, zwakken, tijdrijders en rittenkapers die zich een dag willen sparen. Die laatsten doen meestal niet zoveel. Zwartrijders. Denk trouwens niet dat de gruppetto een theekrans is. Ik schat in dat maar weinigen buiten het profpeloton het tempo kunnen bijsloffen.”

Je zult me niet snel horen klagen over deze Giro. Een fantastisch deelnemersveld, dagelijks spektakel, ongekende inbreng van onze landgenoten, relaxte sfeer rondom de koers en het totaal onvoorspelbare koersverloop maken dit tot een legendarische editie. En toch mis ik het tot op heden: de echte gruppetto. Natuurlijk zijn er wel wat groepjes renners bij mekaar. Zo zagen we gisteren op de prachtige flanken van de Stelvio een groepje rondom ‘Pipo’ Pozzato en een plukje rondom Stamsnijder. Maar meer dan een pipowagen en een minibusje was het niet. Te veel eer voor het predicaat ‘gruppetto’. Stamsnijder ziet het ontbreken van een echte gruppetto als een groot risico.

“Ik heb er belang bij om in een grote groep bij elkaar te blijven. Hoe korter de etappe, hoe groter het risico is om buiten de tijd binnen te komen. De komende dagen krijgen we nog een paar van die etappes met flink wat bergen. Maar er zitten zo verrekte weinig niet-klimmers in de Giro dit jaar. Daarbij komt dat de meeste sprinters de Giro inmiddels hebben verlaten. Dat maakt het voor niet-klimmers bijzonder kwetsbaar om deze dagen door te komen.”

Nog vier etappes te gaan tot de tijdrit. Stamsnijder beseft dat Milaan nog ver is. De man die de afgelopen weken de ballen uit zijn wielerbroek heeft gereden voor zijn kopman, is nu op door hem onbemind terrein beland. Ik gun hem -en mijzelf- de komende dagen zo’n prachtig breed over de weg uitgevlogen groep renners. Samen op weg naar de volgende dag.

Hoogste tijd voor een good-old gruppetto. Een echte.

Stammie’s Giro. De 100ste Giro d’Italia in het wiel van Tom Stamsnijder, Twentse meesterknecht van Team Sunweb
Martijn Kogelman
Laatste berichten van Martijn Kogelman (alles zien)