Ik ga een dagboek beginnen. Typisch iets voor mensen die niets meemaken in hun leven, het vullen van een dagboek buiten beschouwing gelaten. Mensen die wel iets meemaken hebben geen tijd voor een dagboek, evenmin tijd om over dat tijdgebrek te jammeren, dus de kans dat u ze hoort is eerder aan de onbestaande kant.

In 2058, wanneer ik 66 ben en Valverde voor het laatst de Waalse Pijl wint (dus geniet er nog van zolang het kan), kan ik middels dit dagboek gloedvol terugblikken op de Tour van 2017, ja die memorabele Tour van 2017, die op het moment zelf als slaapverwekkend werd beleefd, maar mettertijd uitgroeit tot bron van nostalgie, want toen stelden de renners nog iets voor, in tegenstelling tot dat futloze hedendaagse grut dat haast niet durft te bewegen, bang om op een counter te lopen, zo vertellen wielercoryfeeën Stijn Devolder en Wim Van Huffel in een veel gelezen dubbelinterview. Maar dat is niet alles, dit dagboek zal aan de basis liggen van mijn langverwachte doch door omstandigheden uitgestelde, nogmaals uitgestelde en almaar uitgestelde doorbraak – zo zelfs dat iedereen die ooit verwachtingen koesterde aan uitsterven begint te denken – als auteur, met als onvermijdelijk gevolg dat ik in de studio van De Wereld Draait Door (dan ook nog) over een trapje val, een pijnlijke smak maak en denk dit is het ook niet waard, naar huis ga en daar eenzaam kom te sterven, 26 jaar later, maar toch een uniek verslag van de Tour van 2017 heb geproduceerd alsof ik er zelf bij was, zo leert de achterflap van dit unieke verslag van de Tour van 2017.

Vooraleer u verknocht geraakt aan dit Dagboek Tour met speciale aandacht voor de Tour dien ik u te waarschuwen voor enkele onbenulligheden op het eerste gezicht, doch die als hinderlijk worden ervaren, ofschoon ze wel het bestaansrecht vormen van dit Dagboek Tour.

Ik brom zo vaak ik wil. Ik kanker uit betrokkenheid wanneer ik wil. Ik ga heftig tekeer tegen wie ik dat nodig acht, op dagelijkse basis mocht die behoefte er zijn. Ik hoef niet diplomatisch ironisch te schipperen, ik kan vrank en vrij de dingen uitbraken zoals ze zijn!!!!!! Ik bepaal de agenda. Er is niemand die meeleest, toch niemand buiten u, maar dat besluit ik hier en nu te vergeten (het bewijs is er, u bent erbij), zodoende niet met een publiek in het achterhoofd te schrijven, zoals ik ook vergeet dit dagboek te schrijven voor mijn toekomstige zelve in 2058, niet meer of niet minder dan publiek, nu toevallig een gesofisticeerdere versie van mezelf, op wie ik anders toch alleen maar een onuitwisbare indruk poog na te laten, middels veel te lange zinnen die maar niet lijken te eindigen, leer mij mezelf niet kennen. Om de bruikbaarheid van dit dagboek in 2058 te garanderen, zullen anders dan in een doorsnee dagboek flarden tekst en losse aantekeningen ontbreken, de zinsbouw perfecte komt onnatuurlijk over wat een dagboek betreft, maar daar leert u wel mee leven. (in tegenstelling tot mijn humeur en grillen die leiden tot een onophoudelijke ergernis) Mocht u alsnog plezier beleven aan dit dagboek, kunt u zich gelukkig prijzen.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)