Wie voor het eerst met wielrennen in aanraking kwam tijdens de Giro van 2015 en sindsdien al eens naar de Tour keek, moet in de overtuiging leven dat het om twee verschillende sporten gaat, tot er in deze Tour aanrakingspunten opdoken. Het ene heet Fabio Aru, het andere Mikel Landa.
Vergis u niet. Zag Tom Dumoulin 50 kilometer oostelijker het levenslicht, deed u heus niet zo lyrisch over afgelopen Giro, ofschoon ik het aantal Duitse lezers van dit Dagboek Tour niet wil geringschatten. Om het heden te snappen, is er het verleden en moeten we nu niet veel verder terug in de tijd dan de Giro van Dumoulin. We zijn mei 2015. Op kop van een groep van 20 in een ogenschijnlijke overgangsetappe rijden zes renners van Astana. Dario Cataldo, Luis Leon Sanchez, Diego Rosa, Tanel Kangert, Mikel Landa en Fabio Aru. Paolo Tiralongo neemt een dag rust, maar kent een zevende lente en wint deze Giro een van de vijf ritten voor Astana. En Andrey Zeits, jawel de Andrey Zeits, moest net lossen nadat hij het hele peloton uit elkaar reet als ware hij Kwiatkowski en Nieve in één persoon.
En zo ging het maar door. Als Astana zin had om van bij de start een hels tempo te dicteren, dan deed het dat toch gewoon. Er was geen rust. Alleen maar spektakel. Mensen die klagen over een saaie Tour denken beter twee keer na. Er zijn wielerliefhebbers die nog altijd niet ten volle gerecupereerd zijn van deze Giro. Niet bepaald jongelingen als Michael Rogers en Tom Boonen spraken van de zwaarste grote ronde zelf ooit gereden. Columnisten als Frank Heinen ontwaarden zelfs geen schijn van echtheid. En commentatoren gebruikten bedekte termen om te zeggen wat ze wilden zeggen maar niet durfden te zeggen.
Astana ridiculiseerde de tegenstand, aanvankelijk zonder veel dagsucces. Maar kijk, de derde week bracht daar verandering in. De etappe voor en na de laatste rustdag zette Landa op zijn naam, die al aangaf voor zichzelf te willen rijden, ofschoon kopman Aru (in 2014 derde in de Giro, maar voorheen nooit top 10 in een WorldTourwedstrijd) hier de tijd verliest die hij aan het eind zou behoeven voor de eindwinst. Aru wint wel de laatste twee bergritten, schijnbaar dan pas goed hersteld van zijn dysenterie, en wipt zo weer over Landa naar een tweede plaats.
Toenmalig Lotto-renner Greg Henderson had al deze exploten van Astana niet nodig om voor de Giro reeds op Twitter Aru van dopinggebruik te verdenken. Aru diende hierop een klacht in, aldus zijn management, op het verdict wachten we nu al ruim twee jaar. 2015 was ook het jaar dat Astana dan niet, dan wel, dan niet, dan wel, dan niet, dan wel, dan niet en uiteindelijk toch een WorldTourlicentie kreeg en op eigengereide manier bedankte: ondanks al het beulenwerk zullen zes renners van Astana in de top 25 eindigen van deze Giro.
Hoewel destijds er weinig twijfels waren over de rechtmatigheid van de aldoor geuite twijfels bij het absurde maar immer vermakelijke en komische schouwspel waarvan de wortels in de jaren negentig liggen, zijn twee van deze zes Astana-renners zijnde Fabio Aru en Mikel Landa de grootste en in elk geval onvoorspelbaarste concurrenten van Froome (ik blijf niet verwijzen naar de Vuelta van 2011) in deze Tour. Het blijft de moeite om dat voor ogen te houden.
Verantwoording: ik heb geen resultaten of etappeverslagen geverifieerd. Bovenstaande is de exacte weergave van hoe ik me de Giro van 2015 herinner en wordt zo van generatie op generatie overgeleverd, zoals de traditie van het wielrennen voorschrijft.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Geef een reactie