Na een week van betrekkelijke rust en smeulende vredespijpen, een occasioneel incident met een oproerling die onmiddellijk werd berecht door het oorlogstribunaal van Vittel daargelaten, brak gisteren zoals nog weleens in de geschiedenis de hel los in de Jura.

De grilligheid van de omgeving was uitermate geschikt voor een slagveld, dat zegt echter nog niets over de mogelijke omvang en wreedheden. Staat me voor de rest van mijn leven op het netvlies gebrand: de ervaren guerrillastrijder De Gendt wiens aanvallen telkenmale geneutraliseerd werden en op den duur bij een zoveelste offensief – achteraf bekeken dat van de wanhoop – bezweek op een grauwe heuvelflank.

Wielrennen is een beschaafd verpakte oorlog met een onuitgesproken arsenaal aan wetten en regels, voor de sporadische toeschouwer niet altijd even gemakkelijk te bevatten. Wat er zich in de Jura afspeelde, behoefde geen toelichting. Ooggetuigen die het nog kunnen navertellen spreken van onoverzichtelijke gruwelen waarvan de tol pas de komende weken echt zichtbaar wordt.

Zeker is dat de groepering rond veldheer Démare hopeloos in de verdrukking zit, Démares lot volledig in handen ligt van enkele huurlingen, waarvan een aanzienlijk deel zelf gehavend is. Dat ook de voorste linie van het legioen der Belgen met Bakelants, Keukeleire, Gilbert en Pauwels voor de bijl ging. Dat zelfs krijgsheer Van Avermaet een spervuur van aanvallen lanceerde waarbij hij zichzelf uiteindelijk opblies.

De troepen van de leider van het peloton Froome kregen pas helemaal aan het eind een beetje grip op het strijdgewoel, daar waar ze anders opstandjes feilloos controleren en neutraliseren. Froome kwam zelf nooit in gevaar, hij werd altijd goed omringd door zijn manschappen en hij aanschouwde en commandeerde als vanouds zijn troepen, zijn leidersrol werd wel uitgedaagd.

De muiterij waarbij vijftig soldaten ontsnapten uit het peloton zet sommigen aan het denken. Is Froome nog wel de geschikte aanvoerder van het peloton? Is zijn verlammende hegemonie tanende? Of laat hij dat geloven om de volgende keer keihard toe te slaan? Zijn groep, genaamd Sky, is befaamd voor het verspreiden van leugens en propaganda, ze schuwen werkelijk geen enkele tactiek en dat maakt deze oorlog net zo vuil.

Ligt het vraagwoord op eenieders lippen: waarom? Wil men dan niet uit de geschiedenis leren? Schijnbaar liever elkaars longen uit het lijf rijden dan gezamenlijk een gezapig tempo onderhouden. Stoere krijgers huilden om moedertje lief en sneuvelden noodlottig op een bedje van zinloosheid. Het was ten onder gaan of aanvallen om vervolgens ten onder te gaan.

De achterban schreeuwde woedend om oorlog. Om strijd en gevechten op het scherpst van de snee. Opgezweept door een stoet volksmenners viel het hoofd niet koel te houden. Oorlog was de enige mogelijke uitkomst. Naar men zegt wordt ten vroegste overmorgen een staakt-het-vuren verwacht. Rest de vraag hoe lang dat dit rap bij elkaar gelijmde en ongetwijfeld broze pact zal standhouden en wat voor bloedvergieten ons in afwachting nog door de maag wordt gesplitst.

Nu wordt er van wielrenners gezegd dat ze meer levens bezitten dan een kat. En van vrijbuiter Gesink dat hij meer levens heeft dan een renner. Ja, zelfs hij ging kokhalzend ten onder, toen hij op een landmijn reed waar zijn benen ontploften, daar achtergelaten door generaal Calmejane die aan het eind in de Slag om de Jura triomfeerde. Hij wordt nu in Frankrijk gehuldigd als de nieuwe Sandy Casar, Pierrick Fédrigo, David Moncoutié, Christophe Riblon, Thomas Voeckler en Sylvain Chavanel en belooft zich tussen Nantua en Chambéry afzijdig te houden in eventueel wapengekletter.

Vandaag wacht een slopend offensief in de Alpen. Uit de dierentuin van Chambéry zijn zeven olifanten ontsnapt.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)