Zit u ook met dat onbehaaglijke gevoel? Dat de Pyreneeënritten een snuifje peper en zout missen. Dat het plaatje niet compleet is. U zit met die gedachte al langer. Al meer dan tien jaar kampt u nu met een existentiële leegte wanneer u naar bergritten kijkt in de Tour. Al tien jaar lang vraagt u zich af waarom u nog naar koers kijkt. Tien jaar blijft u hoop koesteren dat er nog eens een renner in groen-wit gestreept shirt met ongekende bravoure zou wegfladderen in de Pyreneeën of in de Alpen. Nu moet u het daar stellen met knipoog-Polen.

kelmeTien jaar. Zo lang duurt het intussen al dat Kelme noch als hoofdsponsor, noch als cosponsor in het peloton te bewonderen valt. Ze zaten maar liefst 25 jaar als sponsor in het profpeloton, 24 jaar als hoofdsponsor en in 2004, toen de doodstrijd al was in gezet, opereerden ze als cosponsor van Comunidad Valenciana. De laatste keer dat Kelme de Tour reed was in 2003.

Daarom is het tijd om eens wat heroïek uit vervlogen tijden op te rakelen en op zoek te gaan naar de tien grootste iconen die voor Kelme hebben gereden. De arbitrariteit die we hierbij aan de dag leggen, is uiteraard en zoals u gewend bent op uiterst minutieuze wijze tot stand gekomen. Oké, er zijn bij Kelme wat dingetjes gebeurd. Maar het hondenbloed kruipt waar het niet gaan kan. Om u niet meteen al weg te jagen, zal u in dit lijstje geen Alejandro Valverde vinden. En om een beetje geloofwaardig te blijven, worden winnaars van het WK vouwfietsen uit deze top 10 geweerd.

10. Asiat Saitov (1991-1994)

Kiezen is verliezen. De fans van Cezary Zamana moeten we teleurstellen. Hij viel net naast de boot. De West-Vlaamse supportersclub, die bestaat ongetwijfeld, van Asiat Saitov daarentegen weet met haar vreugde geen blijf. Zamana, nochtans winnaar van de Ronde van Polen in 2003, testte in 1999 al eens positief, deed vorig jaar een dopingbekentenis en het zou jammer zijn mochten we dit lijstje dan met zo’n naam bezoedelen. Bovendien zijn Saitovs verdiensten niet gering. Hij is de enige Kelmerenner ooit die Russisch kampioen wielrennen werd. En dat wel in het gezegende jaar 1992.

Voor de Dag Allemaal-lezers nog wat familiale achtergrond: Saitov is gehuwd met Svetlana Masterkova, zo mogelijk nog succesvoller in de topsport als haar echtgenoot. Zij behaalde op de Olympische Spelen van Atlanta enigszins verrassend goud op zowel de 800 meter als de 1500 meter. Voor wie de werking van anabolen kent misschien iets minder verrassend.

9. Toomas Kirsipuu (1989)

Het cliché wil nochtans dat Kelme een bont allegaartje was van Spanjaarden, Colombianen en nog meer Spanjaarden en Colombianen. Clichés zijn er om doorprikt te worden. Er hebben in 25 jaar Kelmegeschiedenis renners afkomstig uit maar liefst twaalf verschillende landen gereden: oneindig veel Spanjaarden, nog oneindig meer Colombianen, één Rus, één Luxemburger, één Belg, één Nieuw-Zeelander, één Nederlander, één Portugees, één Costa Ricaan, één Fransman, twee Polen en drie renners uit de Sovjet-Unie, alle drie Esten. Want naast Kirsipuu, mochten ook Arvi Tammesalu en Riho Suun in 1989 de kleuren van Kelme verdedigen. Dat experiment bleek geen onverdeeld succes, in 1990 mochten de Esten alweer opkrassen.

Voor de Story-lezers nog wat familiale achtergrond: Toomas heeft ook nog een jongere broer, Jaan. Hij fietste ook, vooral in dienst van bescheiden Franse ploegjes, maar hij heeft het nooit tot bij Kelme geschopt.

botero8. Santiago Botero (1996-2002)

In 1999 zat er in de Vuelta al eens te veel testosteron in zijn lijf. Werd hiervoor zes maanden geschorst. Leerde uiteraard uit zijn fouten, beterde zijn leven en werd na zijn schorsing prompt zevende in de Tour en nam de bolletjestrui mee naar huis. Kende zijn hoogtepunt in de Tour van 2002 toen hij niet alleen vierde werd, maar bovenal op een monsterverzet eerst Axel Merckx en vervolgens Mario Aerts van zich afschudde op Les Deux Alpes. Verder kan je het niet schoppen en dat zou hij ook merken. Na Kelme ging hij naar Telekom en Phonak, maar de oude Botero liet zich nog maar zelden zien. Af en toe was er nog eens een positieve uitspatting zoals winst in de Ronde van Romandië van 2005. Zijn naam kwam nadien ook nog eens op raadselachtige wijze op de Fuenteslijst terecht. Maar dat kwam natuurlijk omdat hij bij dat verdomde Phonak reed.

Voor de bijnamenfreaks: Botero werd de Buffel uit Medellin genoemd. Of die bijnaam iets te maken heeft met het bloed dat hij toegediend kreeg, is niet geweten.

7. Angel Edo (1992-1999)

Qua sprinters in loondienst van Kelme staat de betreurde Isaac Galvez op plaats drie, Saitov op twee en deze Angel Edo op de eerste plaats. Won altijd wel zijn koersje, reed nog meer zijn ereplaatsen bij elkaar. Staat ook op de Fuenteslijst. Maar dat kwam natuurlijk omdat hij na zijn periode bij Kelme voor dat verdomde Milaneza reed.

Voor de fanclub van José Joaquin Rojas Gil: Rojas had toen hij kind was een poster van Edo op zijn kamer hangen. Edo eindigde in de Milaan-San Remo van 1994 zevende en daarvan raakte de piepjonge Rojas erg onder de indruk.

6. Francisco Cabello Luque (1990-2004)

Hondstrouwer zal u de renners niet gauw vinden. Heeft vijftien jaar rondgereden in een shirt waar het vijfletterwoord Kelme op stond. Zijn hoogtepunt van het jaar lag steevast in het seizoensbegin. Maar liefst vier maal won hij de Challenge Mallorca. U weet wel, die rittenkoers van eendagswedstrijden. Men vertelde hem pas in 2005 dat renners niet heel hun carrière voor dezelfde ploeg moeten rijden. Hij verkaste meteen naar Andalucia om daar te merken dat het bij dat intussen opgedoekte Kelme toch nog zo slecht niet was.

Voor de lezers van Voetbal International: Ryan Giggs baseerde zijn carrière op die van Cabello. Speelde 24 jaar voor dezelfde voetbalclub.

5. Félix Rafael Cardeñas (2000-2001)

De Chris Horner van Colombia. Wordt in november 42, maar maakt nog steeds het mooie weer in Zuid-Amerika. Achtste in de Vuelta al Tachira word je niet zomaar. Dat rondje werd dit jaar nog gewonnen door Jimmi Briceño Castro. Die liet een hematocrietwaarde van exact 63 optekenen. In het Colombiaans kampioenschap zat Cardeñas mee in de groep die voor de overwinning mocht sprinten. Zijn meest opzienbarende kunstje was de Tourrit met aankomst in Ax-les-Thermes die hij in 2001 in de kleuren van Kelme won voor Roberto Laiseka en Armstrong. Werd nadien in de Vuelta van 2003 achtste. Achter Heras, Nozal, Valverde, Gonzalez De Galdeano, Mancebo, Béltran en Rasmussen. Maar wel voor Unai Osa, Luis Pérez, Santos Gonzalez, Sevilla, Scarponi en Serrano.

Voor de lezers van Privé: Cardeñas is een echte familieman. Koerst daarom ondanks zijn prille 41-jarige leeftijd al sinds 2010 bijna alleen maar in eigen land. Stiekem ook omdat het voor hem in Europa niet snel genoeg gaat.

4. Fabio Parra (1988-1990)

In 1985, toen er nog Colombiaanse ploegen in de Tour werden uitgenodigd, kwam Parra uit de lucht vallen met een achtste plaats en een ritoverwinning. In 1988 kreeg hij de kans om voor het grote Kelme te gaan rijden en zodoende uit de schaduw te treden van Lucho Herrera. Parra ontgoochelde niet en eindigde op het Tourpodium. Een jaar later hield alleen een complot van Delgado hem van de eindzege in de Vuelta. Hij geraakte daar zo gedesillusioneerd door dat hij zijn oude niveau nog zelden zou benaderen.

Voor de genealogen met bijzondere interesse voor Colombiaanse stambomen: Fabio heeft nog twee jongere broers die gefietst hebben. De ene broer Humberto reed van 1988 tot en met 1990 ook voor Kelme. Zijn andere zestien jaar jongere broer Ivan reed om niet uit de familie gezet te worden ook twee jaar voor Kelme. Hij won in de Giro van 2005 op twee dagen tijd twee ritten. Ivan werd vorig jaar nog vierde in de Ronde van Colombia, die gewonnen werd door ex-Kelmerenner Oscar Sevilla.

3. Hernan Buenahora (1991-1997)

Streed in de grote rondes steevast mee voor een plaats bij de beste 20. In de Tour van 1995 werd hij zelfs tiende. Werd in een rit tweede, vierde en in de vijftiende etappe derde na Virenque en Chiappucci. Dat zorgt nog steeds voor een wrange nasmaak. Buenahora werd betrapt op efedrine in 2008 tijdens de Ronde van Colombia. Buenahora was toen 41 en werd voor twee jaar geschorst. Einde carrière denkt een mens dan die niet Rebellin heet. Maakte in 2011 op 44-jarige leeftijd tegen alle verwachtingen in een comeback, wat nog resulteerde in een zestiende plaats in de Ronde van Colombia op tien minuten van eindwinnaar Félix Cardeñas, maar ook niet meer dan dat.

Voor de genealogen met bijzondere interesse voor Colombiaanse stambomen: er is niemand die weet wanneer Buenahora exact geboren is. Er wordt aangenomen dat hij op 18 maart 1967 is geboren. Voor Buenahora naam en faam maakte was 18 maart voor wielerliefhebbers toch vooral de geboortedag van Costante Girardengo. Sinds kort is in Vlaanderen 18 maart ook een betaalde feestdag. Schandelijk genoeg niet om Buenahora te fêteren, maar men viert er dan de heilige Fabian Cancellara, de patroonheilige van de elektrische fietsers.

Fernando Escartin2. Fernando Escartin (1996-2000)

Ondanks zijn onbehouwen rijstijl heeft Escartin smaak. Volgens de overlevering verkoos hij het wetenschappelijk onderbouwde doperen bij Michele Ferrari boven het sjofele gedoe met lauwe bloedzakken in slecht gekoelde koelkasten van Fuentes. Dat leverde hem drie keer een podiumplaats in een grote ronde op.

Voor de genealogen met bijzondere interesse voor verbanden tussen Spaanse en Tsjechische stambomen: een deel van Escartins familie woont in Tsjechië en heet Zatopek.

1. José Jaime Gonzalez (1995-1999)

Het cliché wil dat Kelme een bont allegaartje was van Spanjaarden, Colombianen en nog meer Spanjaarden en Colombianen. Clichés blijken bij nader inzien vaak toch verdacht goed te kloppen. José Jaime Gonzalez, Chepe voor de vrienden, is misschien niet de meest gekende, maar wel de meest Kelmeachtige renner. Hij won het bergklassement in de Giro van 1997 en 1999. Hij viel in het hooggebergte aan tot hij erbij neerviel, een goed klassement kon hem gestolen worden zolang hij maar die bergtrui won. En ook op medisch vlak verzorgde hij zich tot in de puntjes. In 2001 werd hij in de Giro betrapt in het bezit van verboden producten. Het signaal om de fiets aan de haak te hangen.

Voor de niet zo frequente lezer van het wielerblog Het is Koers: lezen is gratis, het gebeurt wel geheel op eigen risico, want deze lijstjes kunnen uw wankele wereldbeeld helemaal overhoop halen. De auteur is noch verantwoordelijk voor eventueel aan diggelen geslagen wereldbeelden, noch voor de opgedane verrassend frisse inzichten. Over de uitslag valt niet te corresponderen.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)