Tsja, de Avondetappe.
Veelbesproken natuurlijk.
Er zijn mensen die het vertrek van De Mart vierden als een bevrijding.
De bevrijding waaraan afgelopen dagen zo vaak werd gerefereerd tijdens het koersen langs historische stranden waar de basis werd gelegd voor het leven dat wij leven.
De basis voor de generatie van Mart. De generatie die ons heeft grootgebracht.
Maar ik mis hem.
De bombastische, theatrale wijze waarmee hij de Avondetappe maakte tot wat het was.
Een stuk cultuurhistorie waar je voor op bleef, elke dag weer.
Mart is van hetzelfde bouwjaar als mijn vader en misschien heeft het daarmee wel te maken.
Het gevoel dat er een generatie is waarop je terug kunt vallen.
Die je kunt verwijten dat ze ons opgezadeld hebben met een verpest milieu, een wankele economie en tal van afzichtelijke woonwijken.
Die verwende babyboomgeneratie die aan de overkant ook nog eens voor de Brexit heeft gestemd.
De vraag is echter of wij het zoveel anders gaan doen. Of wij bij machte zijn het tij te keren.
Want vooralsnog presenteren Herman en Dione het programma als de verweesde zoon en dochter die na het wegvallen van de oprichter aan het hoofd van het familiebedrijf zijn geplaatst.
De foto van pa hangt nog altijd prominent in de hal, de kantine serveert hetzelfde menu als vroeger en het personeel is grotendeels gebleven en zwijmelt weg bij de verhalen uit een tijd toen alles anders was.
Toen Gerie Knetemann al zijn vingers brak en Raleigh overwinningen als kralen aan een ketting reeg.
De geest van de vader is overal, in elke hoek en kier van het programma.
En dus rest er maar een oplossing: de bijl in de traditie, alles anders, een volledig nieuwe start.
Alleen dat kan de Avondetappe redden.
Foto: Clemens Rikken
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021
Je kon er op wachten… Maar dat we elk jaar weer zo’n extra verering van Mart krijgen, begint nu toch echt te vervelen. Toegegeven: het hopeloos op Tommeke verliefd zijnde meisje als presentatrice is wat ongelukkig. Het is even niet anders. Maar uiteindelijk mis ik Mart alleen als de samenvatting van de etappe is. Die nasale die het nu doet en als gimmick de kopgroep -die ervoor zorgde dat er koers was gisteren- niét bij namen noemde is hopeloos. Maar laten we eens vooruit kijken en niet blijven denken dat alleen babyboomers kundig zijn. Het is zo vermoeiend. En vooral onwaar.
Ik kijk wel naar VLV, als we alle sport nog eens samen met de Vlamingen gingen doen zou er veel moois uit voort kunnen komen
Tja, vind het eigenlijk wel een lekker programma om naar te kijken. Moet alles schreeuwerig worden, zoals sommige voetbalprogramma’s met die ongewassen zeiksnor erbij? Dan kijk ik helemaal niet meer naar de NOS, maar blijft de TV gewoon na de finish op de BRT staan ;-)
Ik vond èn vind de Avondetappe prima. Bij Mart was het meer een herenclub – glaasje wijn, veel geschiedenis, maar ook zichtbare liefde voor de wonderlijke kanten van de prachtige wielersport. Dat Mart daarbij zelf een heel grote plaats innam – ach, ik vergaf het hem graag. En nu is het een beetje anders. Niet heel anders: evolutie in plaats van revolutie. Niemand probeert Mart te vervangen, gelukkig. Niet omdat Mart heilig is (integendeel) maar omdat het krampachtig en slecht zou zijn.
En omdat de tijd verder gaat en het programma dus ook anders wordt. Maar er is nog steeds de aandacht voor hoe de sport in elkaar steekt, voor de mensen en de verhalen in de sport. Gisteren de aandacht voor de sprint, de treintjes, etc. Gemaakt door en met mensen die de sport goed kennen en er zichtbaar van genieten. Ik kijk daar met plezier naar.
Ik geniet van de nieuwe Avondetappe. Ik was behoorlijk allergisch geworden voor de onemanshow van Smeets, en vind de onnadrukkelijke presentatie van Dione en Herman een verademing. Ik houd van de verschillende persoonlijkheden van de analisten aan tafel en de gast praat vooral ook mee over wielrennen. Houden zo!
Vive Le Velo !