Zien rijden heb ik ‘m niet. Oké, onlangs op internetfilmpjes waar hij schokschouderend en met een brede grijns een of andere col beklimt.  Maar lange tijd wist ik weinig te vertellen over de coureur die zestig jaar geleden van zich deed spreken. Toch denk ik Stan Ockers al zo’n twintig jaar te kennen. Dankzij Hugo Matthysen.

Vlaming Matthysen is schrijver, filosoof, radiomaker en nog veel meer. In zijn hoedanigheid als zanger maakte hij van Stan Ockers een mythische figuur. Voor mij althans. Ergens in 1993 kocht ik Dankuwel!, een cd van Matthysen die vol staat met grappige en vaak absurde liedjes. Matthysen dicht mooi, vind ik. Over badplaats Blankenberge bijvoorbeeld.

Blankenberge Blankenberge, parel aan de kust
De mooiste plek op aarde voor wie zand met schelpjes lust

Op Dankuwel! staat ook Stanneke, een ode aan Ockers die het na een mislukte carrière als muzikant, als wielrenner gaat proberen. ‘De legendarische gevolgen zijn bekend’, zingt Matthysen die de muziekcarrière er natuurlijk bij verzon. Dat begreep ik ook wel. Toch zette Matthysen mij op het verkeerde been. Als Matthysen zingt ‘En hij maar rocken, beuken, rammen. Uit z’n ogen schoten vlammen’, denk je toch meteen aan een specialist van de Vlaamse koude keienkoersen? En dan het refrein:

Stanneke, Stanneke, Stanneke (4x)
De goeroe van een generatie rockers
Stanneke Ockers

Maar ja, Matthysen heeft het over Ockers de muzikant. Niet de wielrenner. Nou ja, een beetje dan.  Ik zag Ockers lange tijd dus als een echte keienvreter, een uitblinker als hij over kinderkopjes moest dokkeren. Een Flandrien die de keien (rocks!) uit de straat fietst. Een aanvaller pur sang die smijt met zijn krachten en schittert in koersen als De Ronde, Parijs-Roubaix en in een ijskoude editie van Omloop het Volk.

Het is niet waar. Of op z’n minst voor een deel niet waar. Stan Ockers deed het goed in genoemde koersen maar hij pedaleerde toch makkelijker mee in heuvels, bergen en klassementen. Tweemaal eindigt hij als tweede in de Tour de France en de klassiekers Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik staan op zijn erelijst. En, in 1955 volgt nog het wereldkampioenschap. Ockers wordt daarbij vooral gezien als een tactische en berekenende renner, iets wat hem onder andere tweemaal Tourgroen oplevert. En de bijnaam Le Rusé, de listige.

Maar dan is het 29 september 1956. Op de wielerbaan van het Antwerpse Sportpaleis komt Stanneke ongelukkig ten val. Twee dagen later overlijdt Stan – voluit Constant – Ockers. 36 jaar jong. België en de wielerwereld zijn geschokt. Ockers’ begrafenis trekt tienduizenden belangstellenden.

In gedachten leeft Ockers voort, vooral in België. Met een standbeeld op Les Forges, en een straat in geboorteplaats Borgerhout (district in Antwerpen) als stille getuigen. En voor mij is er het lied, Stanneke van Hugo Matthysen.

Dankuwel!

Jos van Nierop
Laatste berichten van Jos van Nierop (alles zien)