Heb ik de hoofdrolspelers in deze Tour al voorgesteld? Ach nee, een vergetelheid. Laat ik niet langer talmen.

Er zijn de figuranten die het schouwspel mogelijk maken, door hun aantal de winnaar van nog meer glans en glorie voorzien.

Zijn er ook de nevenpersonages die eens de grootste tegenstander gehuisvest in zichzelf uit de leden hebben gejaagd kunnen opklimmen tot een hoofdpersonage. Dan denk ik aan Greg Van Avermaet, achter wiens uiterlijke rust in woorden en daden een vat innerlijke onrust huist dat zich omzet in explosieve brandstof wanneer hij de lont aansteekt, op zijn fiets kruipt. Je vraagt je soms af welke wesp hem heeft gestoken, maar begrijpt dat de Tour niet wacht op ontblote zielen.

Er is Mark Cavendish die zijn innerlijke onrust met enkele krachttermen overboord gooit elke keer het maar kan en anders ook.

Maar van alle nevenpersonages intrigeert Tom Dumoulin me het meest. Een wielrenner te slim om het te zijn. Excelleren is buitenmatig voldoen aan de gangbare conventies en smaken. Het is in het licht van de mensheid nog niet zo lang dat je met wielrennen je brood kunt verdienen. Zulke dingen weet hij. Waarom is hij uitermate sterk in iets dat tot de verbeelding spreekt en niet in wegen leggen of vuilnis ophalen? En wat is er waardevoller aan wielrennen dan aan wegen leggen of vuilnis ophalen? Ook de reden dat hij nooit een grote ronde zal winnen.

Voor wie de hoogste toppen viseert is de afgrond het diepst. Ik zie drie hoofdrolspelers. Twee gaat het voor de wind. Het bestaan van de ander moet van tijd tot tijd geverifieerd worden.

Wanneer je Chris Froome ziet en je kent hem niet, denk je eerder aan een interplanetair uitwisselingsproject dan aan een vermoedelijk toekomstig drievoudig Tourwinnaar. Wanneer je echter beter weet, denk je aan een combinatie van beide. Is het daarom dat het even duurde dat hij begreep dat niet alleen winnen telt? Om het koste wat het kost slagen in zijn missie? De algehele nervositeit in de Tour die zich centraliseert rond de gele trui, het bewaren van de geheimen om koste wat het kost te slagen in zijn missie, andere beslommeringen die een niet-Tourrenner nooit zal kennen, het lijkt hem amper te deren. Het is geen apathie, maar een uniformiteit van renner en persoon, waarbij de renner de persoon Froome heeft opgeslokt, iets wat goed gaat zolang het verstoken geweten niet begint te knagen. Een zekerheid is dat hij niet zozeer is gegroeid in zijn rol op de fiets, maar wel daarnaast, wat afstraalt op zijn fietsen. Wie doet hem wat? Door aan te vallen waar de wind suist en waar de weg daalt geeft zijn fragiele uitstraling hem net iets onoverwinnelijks. Hij leek soms wat te hard zijn best te doen om zich in de gunst van het publiek te rijden. Ongedwongenheid uit te stralen. Dat wisselvallige volkje te entertainen. En waarom dan? Laat hij zich leiden door afgunst? Is het omdat collega’s eraan hun populariteit danken? Vindt hij dat deze hem toekomst? Of is het volk verblijden gewoon een extra te vervullen taak tijdens zijn missie? Over mensen met een missie kun je stellig twee dingen zeggen: ze voelen zich door een hogere almacht aangesproken en alles om deze missie te doen slagen is bijgevolg te vergoelijken.

In een goed verhaal kent de hoofdrolspeler een virulente uitdager die zijn plannen probeert te doorboren. Een missie is prachtig zolang het schema goed bewaakt wordt, maar in tijden van pech (tegen een motor rijden op de Ventoux, ik zeg maar wat) zijn de vervullers ervan tot de gekste dingen in staat. Dan moet de uitdager toeslaan. Helaas, die is er niet. Of die zou als het plan geloofd moet worden Nairo Quintana heten. Een brok lome tragiek. Het zit in zijn stem, het zit in zijn bewegingen mochten die er dan zijn, het zit in zijn wijze van rijden. Wil hij wel winnen? Zijn missie schijnt tweede te worden en hij lijkt dat wel comfortabel te vinden ook.

Zal ik afsluiten met een onvervalst positieve noot? U kunt het gebruiken, dat weet ik dan weer. Peter Sagan schijnt met een speels gemak de wereld te dragen die geplaveid ligt aan zijn voeten. Hij is het jongetje met altijd de beste punten dat nooit studeert, maar in wezen de grootste uitslover is. Het jongetje dat door iedereen bemind wordt en niet weet wat ellende is. Alles schijnt vanzelf te lukken, leven doet hij met overschot. Het moet een beproeving zijn om zoveel geluk te kunnen dragen. En er lijkt ook geen einde aan te komen. Soms kun je niet anders dan geloven dat er een heel mechanisme achter zit, maar dat mag je niet. Wie het geluk actief opzoekt zal het treffen. Kijk maar naar Sagan, zal men zeggen. Het is wielrennen en het volk zal dromen.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)