Op 2 januari 1979 geeft Gerrie Knetemann een interview aan de Gezamenlijke Persdienst. Kneet zit als vanouds op zijn praatstoel. Het interview begint met een onvervalste kat naar Hennie Kuiper, die in 1979 net de ploeg heeft verlaten voor het Franse Peugeot.
“Ik heb het bij Post goed naar mijn zin. We zijn met een aantal ijzersterke coureurs die elkaar door dik en dun steunen. En heb je je dag niet, dan knapt een ander het op. Op die manier is het lekker fietsen. Je werkt ervoor en je verdeelt de buit”.
Gerrie Knetemann verwijst in bovenstaand stuk naar het beroemde totaalwielrennen van de Raleigh-ploeg. Analoog aan het Nederlands voetbalelftal van 1974, viel ook bij de ploeg van Peter Post iedereen aan en verdedigde iedereen. Zoals Kneet al aangaf: had de één zijn dag niet, dan knapte de ander het wel op, of het nou een kopman was of een knecht. Iedereen kon winnen, vond Peter Post. Er was echter één voorwaarde: dan moest je wél winnen. Anders waren de rapen gaar. Kreeg je niet alleen Post over je heen. Maar ook Raas of Knetemann.
‘Loser’
Hennie Kuiper verlaat in 1979 de Raleigh-ploeg. Hij gaat rijden voor het Franse Peugeot van Maurice de Muer. Gerrie Knetemann heeft daar geen enkel probleem mee. Kuiper is geen winnaar volgens de Amsterdammer. Hennie Kuiper wordt in het interview vervolgens verbaal een kopje kleiner gemaakt: “Ik geloof dat het daarom goed is dat Hennie Kuiper bij ons is weggegaan. Het is een prima jongen, een uitstekende wielrenner, maar hij won nooit wat. De knechten van ons, moesten zich iedere keer weer uit de naad rijden voor een tweede of derde plaats. Dat stak op een gegeven moment”.
“Stel je voor,” vervolgt Knetemann, “je bent waterdrager, komt afgepeigerd aan de finish en vervolgens hoor je dat Kuiper eraf was gereden. Dat moet je je voorstellen, de teleurstelling. En dat komt na verloop van tijd de reactie, ja ik ben gek. Ik ga me niet nog eens de kolere fietsen voor iemand die op het beslissende moment niet thuis is.”
“Dat is Kuipers nadeel, hij wint nooit wat. Nou ja nooit, maar niet genoeg. Hij overschat zichzelf, denk ik.”
Natrappen
Knetemann is nog niet klaar met het neerzetten van zijn oud-teamgenoot: “Het lijkt op natrappen wat ik nu doe, maar zo zie ik dat niet. Ik zie het zo en daarmee af en met mij een hele hoop jongens in de groep. En Kuiper heeft het ook wel gevoeld dat hij faalde. Vooral de laatste maanden.”
“Alle pers was voor Raas en mij. Hennie reed soms een paar rondjes langs de verslaggevers om te laten zien dat hij er ook nog was. Hij smeekte als het ware om een interview.”
Context
Zou Hennie Kuiper bovenstaande uitspraken hebben uitgeprint en boven zijn bed hebben gehangen? Feit is dat Kuiper in zijn laatste deel van zijn carrière juist wel een winnaar werd. Kuiper won bijna alle grote klassiekers: Parijs-Roubaix, Milaan-San Remo, Ronde van Vlaanderen en Ronde van Lombardije. Uiteindelijk overvleugelde Kuiper hiermee het palmares van Gerrie Knetemann. Maar dat was in 1979 nog niet aan de orde.
Bron: Leeuwarder Courant
- De gunfactor in het peloton: van groot belang - 03/11/2015
- De verhalen achter het systeem-Raleigh: Iedereen valt aan, iedereen verdedigt, maar wel winnen a.u.b. - 26/10/2015
- ‘Drank, vergeten schoenen en verdwenen renners’: Elro Snacks, de idealistische ploeg van een fanatieke liefhebber - 30/09/2015
Kuiper heeft op de enige juiste manier gereageerd, als het al een reactie was. Verder toch een prachtig figuur die Kneet, daarmee vergeleken zijn de huidige Nederlandse renners toch enorme droogstoppels. Maar goed, als je goed rijdt dan mag je babbels hebben…de Kneet had met allebei weinig problemen!
Klopt Robert :-) Toch leuk om te zien hoe erin de jaren ’70/’80 vrij uit werd gesproken in de pers. Stel je voor dat Gesink dit nu zou zeggen over Mollema, dan zou het internet te klein zijn :-)
De bekende grote mond van de Kneet deed anderen wel vaker zichzelf eens
achter de oren krabben, dus kan dat bij Hennie Kuiper ook wel effect gehad hebben.
Kuiper heeft uiteindelijk zelfs een méér indrukwekkend palmarès bijeengeraapt dan
de Kneet, hoewel de 1978 WK-sprintzege op Moser en vele jaren later nog eens de
Amstel Gold Race-winst van Gerrie memorabel blijven…