Het was in de rust van de voetbalwedstrijd Zweden-Nederland. Volgens de presentator van NOS Langs de lijn sjokten de eerste spelers alweer richting het veld. Gelukkig was er nog heel even tijd om naar een andere sport te gaan.
Wielrennen om precies te zijn.

Het ging over Annemiek van Vleuten. De verslaggever vertelde haar verhaal. Het verhaal dat iedereen inmiddels wel kent. Waarvan de beelden maar een klein zetje nodig hebben om nog maar een keer op je netvlies te verschijnen.

Het ging goed met haar, vertelde ze. Een paar weken vakantie in Italië met haar moeder hadden helend gewerkt. Fysiek en mentaal. Ze had het drama een plaats gegeven. Sterker, ze was alweer in staat om uit die duistere gebeurtenis een aantal lichtpuntjes te vissen.

Dat ze het talent had om echt grote koersen te winnen bijvoorbeeld.
Met die wetenschap in haar achterhoofd had ze haar doelen voor de rest van het jaar gesteld.
In Qatar was nog een regenboogtrui te verdienen. Om maar iets te noemen.

Uiteindelijk was de vakantie in Italië als vanzelf tot een trainingskamp geëvolueerd. Het lichaam waarvoor niemand zo kort geleden nog maar een stuiver gaf, was klaar voor competitie.

Vandaar ook dat ze aan de start stond van de proloog van de Ronde van België. Ze hoopte dat ze zich regelmatig kon laten zien.

Even later vertelde de verslaggever dat Annemiek van Vleuten de proloog gewonnen had. Vierenhalve kilometer tegen een gemiddelde van bijna 49 kilometer per uur.
‘Onkruid vergaat niet,’ hijgde ze toen haar om een eerste reactie werd gevraagd.
Ze klonk als een calvinist die een compliment bagatelliseert. Maar haar stem klonk breekbaar.
Was dat het gevolg van een diepe inspanning? Of hield de barst in haar stem verband met de reden waarom bij mij het kippenvel mijn armen groeide?

Kippenvel, omdat haar verhaal mij deed denken aan die keer dat ik zelf heel hard crashte in een koers. De impact op mijn lichaam was groot en het duurde lang voordat ik was hersteld. Na een maand of twee keerde ik terug in de koers. Het was in Zundert en de halve familie was mee. Na afloop was er de opluchting. Dat mijn lichaam weer deed wat ik zo graag wilde. Maar vooral was daar het besef dat je dus zo zwaar kunt vallen op een fiets dat het ook verkeerd kan aflopen.
Waarmee de gebeurtenis veel groter werd dan zomaar een valpartij. Veel groter dan de koers.

Lag die combinatie van emoties en gedachten ook verborgen onder dat nuchtere ‘onkruid vergaat niet’ van Annemiek van Vleuten?

Ik weet het niet. Ik kan tenslotte onmogelijk weten wat Annemiek van Vleuten allemaal dacht toen ze haar benen lostrapte met een microfoon onder haar neus.
Wellicht was er helemaal geen emotie. Omdat ze zich voorgenomen had om vanaf nu alleen nog maar vooruit te kijken. Gewoon, omdat daar de prijzen liggen die ze zo graag wil winnen.
Een mentale veerkracht die toppers van de middelmaat onderscheidt.

Waarmee dat kippenvel niet alleen het gevolg was van mijn eigen herinnering, maar vooral van een diepe bewondering voor een bijzondere sportvrouw.

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)