natte kasseienAl mijmerend staar ik uit het raam. De regen wordt met korte tussenpozen door de stormachtige wind tegen het dubbelglas geslagen. Het suizen van de wind trekt aan om vervolgens weer af te zwakken. De boom waar ik vanuit mijn woonkamer op uitkijk, zwaait als een twijgje heen en weer. Het is bar en boos en er lijkt vandaag geen eind aan te komen. Het doet me terugdenken aan een andere zondag dit jaar, 29 maart om precies te zijn. Het is de dag dat Gent-Wevelgem werd verreden.

Doorgaans is de West-Vlaamse voorjaarsklassieker niet een wedstrijd waar ik speciaal voor ga zitten. Het parcours is niet onderscheidend genoeg om de sprinters te lozen en doorgaans valt de wedstrijd dan ook ten prooi aan een van hen. Cipollini, Boonen (3x!), Hushovd, Freire; bij hen allen prijkt Gent-Wevelgem op de erelijst. Een sprintersfeestje dus.

Hoe anders was het dit jaar!

Teruggekomen van een lange duurtraining besloot ik de zondag te laten voor wat het was, neer te ploffen op de bank en met een bak yoghurt op schoot de televisie af te stemmen op Sporza. Wat ik voorgeschoteld kreeg, was een koers waar álles in zat. De eerste beelden die doorkwamen toonden renners die leunend tegen de wind hun weg zochten over het natte asfalt. Hier en daar belandde er een in de berm, om vervolgens te vallen of krampachtig een weg terug te zoeken naar de veilige, harde ondergrond. Uiteindelijk zouden 39 van de 200 renners de eindstreep halen.

Jürgen Roelandts perste er een indrukwekkende solo uit. Tegen de straffe wind in bewoog de dappere Belg zich voort met een snelheid die onder normale omstandigheden een prof onwaardig zou zijn. Hij pakte meer dan twee minuten op zijn achtervolgers, maar aan zijn ontsnapping kwam vijftien kilometer voor de meet een einde.

De vertrouwde tekst ‘Buren vervalt’, die steevast op het scherm verschijnt als de koers uitloopt, was reeds lange tijd geleden in beeld geweest. Ik hoorde Michel Wuyts zeggen: “Van mij mogen ze tot 7 uur doorgaan!” Ik kon het alleen maar met hem eens zijn.

In de achtervolgende groep werd stuivertje gewisseld en de oude sluwe vos Paolini ging er na een goed getimede demarrage met de overwinning vandoor. Zo doen oude Italianen dat.

Een dergelijke koers had ik nog nooit gezien en ga ik misschien ook nooit meer meemaken. Eddy Planckaert verklaarde tijdens de nabeschouwing op de Belg dat dit een van de mooiste wedstrijden was die hij ooit gezien had. En hij heeft er zeker een stuk meer bekeken dan ik.

Normaal gesproken kijk ik wedstrijden niet meer terug, maar ach, wat zou het. Omloop Het Nieuwsblad is nog ver weg. Op Youtube zoek ik een volledige uitzending van Gent-Wevelgem en onderuitgezakt op de bank waan ik me weer even in het voorjaar.

Sjaak van Haaster
Laatste berichten van Sjaak van Haaster (alles zien)