Gesteld: er was geen of nauwelijks sprake van televisie, de radio kraakte en piepte in optima forma, de wielerjournalist had twee wapens: zijn pen en zijn verbeelding en ik had geen veel te lange naam waarbij de aandacht bij de tweede lettergreep al verslapt, maar heette Antoine Blondin of Dino Buzzati. Ik schreef bijgevolg voor gezaghebbende bladen met hoge oplage, volgde de koers achter het peloton in een wagen voor de verzamelde pers en zag er dus niks van behalve nu en dan een paar al dan niet levende lijken en spugende wielerfans terwijl de taal mij in staat stelt te spreken over dingen die nooit hebben bestaan, dan zou dit het ritverslag van gisteren kunnen zijn.

La Toussuire – van onze speciale verslaggever | Wanneer ik de gave zou bezitten columns te schrijven in mijn slaap, zou ik afgelopen week na elke etappe een columnbundel kunnen uitbrengen. Dat was gisteren anders. Veel was te danken aan Vincenzo Nibali, die een even drastische gedaanteverwisseling onderging als een klassiekerspecialist die plots op woeste hoogten de hemel ontdekt. Terwijl de wielen van de achtervolgers aan het asfalt kleefden alsof het bloed van Bjarne Riis betrof, koos Nibali voor 140 kilometer eenzaamheid. Alleen Michele Scarponi wiens knoken en pezen dateren uit de tijd dat Gino Bartali de Ronde van het Baskenland won, kon even volgen maar voelde al snel de lokroep van dode zielen en uitgeputte lijven in het peloton en zou zich er in de wachtkamer zetten in het wiel van Contador, Valverde en Plaza.

Terwijl Nibali in de vallei tussen de Col du Chaussy en de Col de la Croix de Fer de pedalen geselde en per omwenteling zijn voorsprong met een halve seconde zag toenemen, dacht hij aan de brief die hij zou schrijven aan Vinokourov. Kort maar krachtig? Bedankt voor het Kazaks fruit. ;-) Of gedistingeerd zijn excuses aanbieden voor zijn tot dusver belabberde optreden, een Tourwinnaar onwaardig? Eeuwige dankbaarheid om mijn steun en zachte toeverlaat te zijn in moeilijke tijden. xxx Vincenzo

Nibali kon in de vallei het virtuele geel al ruiken, maar omdat hij zijn geschiedenis kent, wachtte hij daarmee tot de Col de la Croix de Fer. Nibali besefte dat een weerwoord op papier nooit zo krachtig is als dat van Coppi toen die op deze mythische col in 1952 een tweede Tourzege definitief in zijn achterzak opborg. In aankomstplaats Sestrières had Coppi na een solo van bijkans zeven uur zo’n zeven minuten voorsprong op de Spanjaard Ruiz en bijna tien op Ockers. Onder de Tour van 1951 kon een streep getrokken worden, een rouwproces van vier weken voor Coppi, nadat zijn broer Serse fataal ten val kwam in de Ronde van Piëmonte. Hij loste waar niet te lossen viel, ging tijdens etappes een halfuur huilend aan de kant zitten, herkende in andere renners Serse wat alleen maar meer bron was van verdriet wanneer ze zich als niet-Serse konden identificeren en won wonderwel nog een rit.

Wanneer er nog 70 kilometer moest gereden worden, Nibali twaalf minuten voor het peloton reed en Vinokourov hem een botteltje wodka aanbood, komt godenkind Quintana ten val door een overstekende hond. Zowat gelijktijdig besloot Valverde te demarreren. De lepe Spaanse vos meent dat Quintana een eindzege niet zomaar in de schoot moet geworpen krijgen, maar deze dubbel zo zoet smaakt als hij met intriges en complotten binnen de eigen gelederen af te rekenen krijgt. Het spijt Valverde dat Quintana hem hier niet dankbaar voor is. Valverde wordt onmiddellijk gecounterd door Contador, wiens ketting tijdens zijn aanval blokkeert waardoor dit de laatste keer is dat hij in de annalen van de Tourgeschiedenis vermeld wordt.

De eer van de Tourwinnaar werd al op de proef gesteld, nu is het de beurt aan de eer van het geel. Froome komt op kop te rijden en alleen de oude Scarponi kan nog volgen. Op de top van de Croix de Fer is de voorsprong geslonken tot negen minuten. Froome weet zijn gele trui nog steeds bedreigd en wenkt Scarponi mee op kop te rijden. Die lacht zich figuurlijk een sleutelbeenbreuk waarop Froome furieus wordt en gooit met een gele doch niet nader thuis te brengen vloeistof naar Scarponi. ‘Sinaasappelsap, even ongevaarlijk als epo,’ weet Froome Scarponi te melden, die hierop achter zijn wiel wegspringt.

Nog voor de top van de Col du Mollard overbrugde Scarponi het gat met Nibali, na eerst wel zijn Astana-fiets in te ruilen voor een betere daal- en klimfiets van het merk Vespa. Voorzitter van de jury Guy Dobbelaere heeft zo zijn twijfels of de fiets reglementair is. Scarponi moet van fiets veranderen of hij wordt uit koers genomen. Scarponi pruttelt tegen. ‘Mijn fiets is een stuk zwaarder dan die van de anderen en het experiment met deze Vespa’s was in de Giro heel geslaagd te noemen.’ Omdat Dobbelaere wel oren heeft naar de uitleg van Scarponi, mag hij verder rijden en krijgt hij straks 8’05” straftijd.

Door het geaarzel vooraan zijn Froome, ploegmaat Kruijswijk en een ontketende Quintana tot op drie minuten genaderd aan de voet van de slotklim. Quintana vroeg beleefd aan Valverde of hij Froome mag lossen. Wat mocht, op 150 meter van de streep. Ondanks de moeite om te volgen, komt Nibali solo aan in het wiel van Scarponi. Hij dacht aan Coppi toen die in 1952 het hele peloton uiteenreet op de Croix de Fer en de dag voordien won op Alpe d’Huez. Een pronostiek is nog nooit zo snel ingevuld. Achteraf werd er nog gepalaverd over solidariteit in het peloton. Zo ging Froome verhaal halen bij Nibali omdat hij demarreerde toen Froome naar de grond keek.

Maar dit blijkt allemaal van geen tel voor het geel, alleen namen houden we over. De enige onweerlegbare waarheid die kan worden bevestigd.

Uitslag etappe 19                  Klassement na etappe 19

1 Nibali                                    1 Froome

2 Quintana 0:44                   2 Quintana 2:38

3 Froome 1:14                       3 Valverde 5:25

18 Scarponi 8:05                 41 Scarponi 1:57:46

160 Guarnieri 30:30          160 Chavanel 4:34:40

 

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)