De oudste en de mooiste: Luik-Bastenaken-Luik

Vergeet de Ronde van Vlaanderen, vergeet Parijs-Roubaix. Vergeet helemaal Milaan-Sanremo, die wufte jeanettenkoers. De klassieker der klassiekers is natuurlijk Luik-Bastenaken-Luik. Misschien kan il Lombardia dat wat benaderen, dat wil ik wel toegeven. Maar daar blijft het dan ook bij: benaderen.

Zo, het is gezegd: de mooiste van alle klassiekers is die wedstrijd door de Belgische Ardennen, dat duister en donker gebied. Ik kan die stelling onderbouwen door de andere klassiekers af te breken, zo van: Parijs-Roubaix is een wedstrijd voor domme renners, veel brute kracht en weinig nadenken en wie geen pech heeft die wint. Of over de Amstel Gold Race zeggen dat het een scharnierkoers is die daardoor traag op gang komt en eigenlijk alleen maar saai is. Maar dat doe ik dus niet, elke wedstrijd heeft wel iets bijzonders en over het bestaansrecht ga ik dus niet in discussie.

Neen, LBL is de mooiste omdat hij dat nu eenmaal is. Daar kan geen enkele andere klassieker aan tippen. Zo eenvoudig kunnen dingen soms zijn.

Neem het parcours.

Het is geschapen voor wat het moet zijn: een wielerwedstrijd. Zegt men niet dat wielrennen ondermeer zijn essentie vindt in het landschap? Geen wedstrijd mooier dan la Doyenne, de oudste van alle klassiekers. Het landschap is dat van donkere bossen, afgewisseld met groene valleien. Dorpjes met robuuste huizen, gebouwd met stenen die zo uit de rotsen zijn gehakt. Mestvaalten voor de deur. Het lijkt België niet, bij helder weer doet het denken aan het Centraal Massief, als het regent aan de Vogezen. Maar dit is Wallonië, dit zijn de Ardennen, het zuidelijke en Franssprekende gedeelte van België – op een gebied in het oosten na, daar spreekt men Duits: niets is simpel in België. Hier leeft men uitbundig, bij wijze van begroeting kussen de mannen elkaar viermaal. Zij vieren op hardnekkige wijze hun feesten.

Is de heenweg nog te overzien, eenmaal Bastenaken uit wordt alles anders, hier staat de renner oog in oog met de onverbiddelijke waarheid, een litanie die iedereen moet kunnen opdreunen: Côte de Wanne, Côte de Stockeu, Côte de la Haute-Levée, Côte du Rosier, Côte de la Vecquée, Côte de la Redoute, Côte du Sprimont, Côte du Sart-Tilman, Côte de Saint-Nicolas, Côte de Mont-Theux, Les Forges, Côte de la Roche-aux-Faucons – wie kent ze niet? Geef toe, dit zijn namen die klinken, daar zit muziek in.

Om de belangrijkheid van dit parcours te benadrukken: op de Stockeu staat het standbeeld ter ere van Eddy Merckx. Foeilelijk, dat wel. Maar het staat langs het parcours van LBL. Nergens anders.

Dat zal wel zo zijn redenen hebben zeker?

Neem het koersverloop.

Nooit saai, de mooiste klassieker die er is. Hier en daar zal wel iemand te vinden zijn die daar anders over denkt. Het zij zo. Kenners weten wel beter. Wat er allemaal niet is gebeurd, daar in de Ardennen! Criquielion en Roche die zich in de luren lieten leggen door Argentin. Merckx die zich in de zak liet zetten door Roger De Vlaeminck. Merckx die een fenomenale inzinking kreeg en met veel moeite Pintens kon verslaan. Dirk De Wolf die met grimassen à la Voeckler de hellingen opreed, Jalabert en Zülle die niet opgewassen waren tegen de lepe tactiek van Bartoli, Frank Vandenbroucke die, ja wat deed die niet allemaal? Hinault die het begrip Ardennenoffensief een totaal nieuwe dimensie gaf. Vanlancker die Rooks losreed. Diezelfde Rooks die als onbekende renner zijn eerste grote koers won. Enzovoorts. Enzoverder.

Ja, altijd iets te beleven tijdens LBL. Nooit saai. Dat kan men niet van andere klassiekers zeggen.

Neem de deelnemerslijst.

Het mooie van LBL is dat we dan eindelijk die renners aan het werk zien die de rest van het seizoen zullen kleuren. Zeker, een aantal van hen doen ook wel mee aan de AGR of de Waalse Pijl, maar hier treden ze nu eens echt op de voorgrond. Hier zien we de renners die de Giro, de Tour en de Vuelta mooi maken. Geef toe, al die ruwe bonken die de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix rijden, die zien we toch nauwelijks nog vanaf LBL? Nu ja, hier en daar wel eentje. Maar dat is het dan: een enkeling.

Logisch gevolg: bestudeer de erelijst en daar staat geen enkele sukkel op. Kunnen andere klassiekers niet zeggen.

Logische conclusie: de dag van LBL begint het wielerseizoen pas echt. Dat is ook een reden om het de mooiste van alle klassiekers te noemen. Vanaf LBL treden de frêle renners naar voren, het is afgelopen met die bonken die koersen als Brabantse trekpaarden. Vanaf nu is het de beurt aan al die lichtvoetigen die elegantie in het wielrennen brengen.

Wie kan daar nu op tegen zijn?

Stel dat alle eendaagse wedstrijden worden opgeheven en er bij uitzondering eentje behouden mag blijven, dan zou dat LBL moeten zijn, zonder twijfel.

Daarover kan geen discussie bestaan.

Als dat geen reden is voor die jongens van Il Lombardia om daar nu eens een film over te maken!

Oh ja, bier drinken we niet tijdens LBL. Neen, we openen een fles Champagne en drinken op de mooiste eendaagse wedstrijd van het jaar.

Video: cyclingthealps.com