Koersfans hebben een fotografisch geheugen. In mijn geval is dat helaas alleen letterlijk zo. Van elke wedstrijd die me is bijgebleven, kan ik 2-3 mentale snapshots opvissen. De rest is wazig; het onthouden niet waard. Af en toe vallen mijn beelden samen met momenten die de eindmontage van Studio Sport of Sportweekend halen. Maar dat hoeft niet.

Mijn dikste virtuele fotoalbum is dat van Gent-Wevelgem. De koers met het betrouwbaarste draaiboek. Waaiers op woensdag. Moedige vluchters. Vloeken op de Kemmelberg. Sprint. Klaar.

Eén detail verheft Gent-Wevelgem tot een monument: het parcours slingert door de achtertuin van mijn jeugd.

1980. Mijn vader, moeder en ik staan op de macadam-strook tussen Mesen en Wijtschate. In het najaar, een slijkerige aanvoerweg voor boeren met suikerbieten. In de zomer, de vluchtstrook voor Fransen op weg naar de kust. Een anonieme accolade. Bezaaid met militaire begraafplaatsen. Maar één keer per jaar vliegt er een helikopter over. En dan telt die weg 10 seconden mee.

lubberdingpolavergeeld

De helikopter, mama! De helikopter!

Wagens. En volgwagens.

Ro-da-ni-aaaa!

Ik zie haren. Die wapperen.

Een man glijdt voorbij.

Raa-lijg. Hij is van Raa-lijg.

Dan moet het wel een goeie zijn.

En haren… En wat wapperen ze!

Ik schreeuw ‘m vooruit, wanneer het al lang niet meer hoeft.

Lubberding wint.

De polaroid vervaagt, maar verdwijnen doet hij nooit.

Luk Catrysse
Laatste berichten van Luk Catrysse (alles zien)