Zesde etappe: Mulhouse –Belfort, 131 km, 4 juli 1969
Vandaag kent Eddy Merckx geen genade. Als de balans na deze Vogezenrit wordt opgemaakt, mag hij de truien aantrekken die horen bij de leider van het algemeen klassement, het puntenklassement, het bergklassement en vanzelfsprekend het combinatieklassement. Wat een gretigheid, hij lijkt wel een kannibaal. Nog voor de Ballon d’Alsace trok hij ten aanval en bij de finish op de top had hij bijna twee minuten gewonnen op Altig, die op zijn oude dag goed is gaan klimmen en met De Vlaeminck al eerder was gedemarreerd, en ruim vier minuten op Janssen, Gimondi en Pingeon. Wagtmans hoorde weer tot dit gezelschap, evenals Lucien Van Impe, een 22-jarige Belg die wel aardig omhoog gaat. Ook werd vandaag duidelijk dat de winnaar van 1966, de Fransman Lucien Aimar, niet mee kan, evenmin als Ferdinand Bracke, vorig jaar nog derde. Van Looy en Pijnen stappen onderweg af.
Merckx: ‘ik wilde de wedstrijd alleen maar hard maken om me eens met mijn concurrenten te meten. Mijn beste conditie is er nog niet, maar dat komt nog wel, ik voel het.’
Schrikken aan de finish: daar komt een jonge Spanjaard over de streep. Hij zakt in elkaar en wordt bewusteloos afgevoerd. Zijn fiets zit onder het bloed. Hij is onderweg zwaar gevallen in een afdaling, maar Luis Ocaña (24), winnaar van de Midi Libre, wilde niet opgeven.
De samenvatting van deze etappe, zonder commentaar: http://youtu.be/74ZPxQ2OlKE. Vanaf 3’04” Luis Ocaña, die weer op zijn fiets stapt en met zijn wonden door rijdt. En een foto. Ik neem aan later in de etappe genomen van hem, waarop Ocaña ondersteund door twee teamgenoten nar de finishlijn gesleept wordt. http://www.pinterest.com/pin/9148005463216588/. Indrukwekkende beelden uit het begin van de carrière van de renner, die in 1971 het vuur aan de schenen legde van Merckx, maar ook in dat jaar de Tour uit viel.