Gregor laat me in de steek. Onze onloochenbare afspraak staat op papier: ‘In ruil voor een dagelijkse column levert Gregor Mühlberger in de Tour gedenkwaardige prestaties zoals alle soorten heroïek en dramatiek, doordouwen met gebroken botten en benen daargelaten. Een uitzondering op eigen verzoek. Renners zijn tot empirische onmogelijkheden in staat om te bewijzen niet tot dezelfde categorie aanstellers als voetballers te behoren. En dus steppen ze per fiets richting aankomstoord na hun voorlaatste been achter te laten in een Frans gehucht waar de tong van Voeckler op het wapenschild kleeft.
Gregor is zo cameraschuw dat mijn principieel gedrag me grondig spijt. Een barstje in het sleutelbeen is ook een gebroken sleutelbeen. En gesteld dat hij in die toestand gedrenkt in Tramadol een solo van ongeveer honderd kilometer opvoert. Het vooruitzicht oogt niet kwaad. Alleen ja, hoe vaak was ik al niet uitgevaren tegen dit soort van misplaatste heldenmoed? Tegen collega’s die het vak een slechte naam bezorgen door hun renner te bespelen ten bate van een column? In welke fraaie woorden zou ik mezelf beschrijven mocht ik nu niet mezelf zijn maar een ander die even opportunistisch handelt?
Niettemin smeek ik je: geef me wat, Gregor. Vandaag ploegentijdrit. Haak vroeg af, maar blijf op een vijftigtal meter hangen. Nader tot twintig meter om geleidelijk almaar meer terrein te verliezen. Die zowel geestelijke als lichamelijke beproeving beschrijven, dat inwendige gevecht tussen valse hoop en onderdrukte vrees noteren, daarom ben ik columnist geworden.
Grover moet je lijdensweg heus niet zijn, Gregor, omdat ik plots moet denken aan de kleine lettertjes in ons contract. (Wist jij hiervan? Of is dit een streek van je manager?) ‘Bij opgave van Gregor blijft het contract gelden zolang de Tour bezig is. De columnist is desgevallend volledig aangewezen op zijn eigen inbreng en creativiteit.’
En dan te weten dat ik voor aanvang van de Tour drie andere concrete voorstellen op zak had. Zou hun aanbod nog gelden?
Tejay Van Garderen contacteerde me reeds in mei. Maar ik hield de boot af. Weet u, het verhaal van de gele trui mede toekomstig Tourwinnaar kan hoe dan ook op belangstelling rekenen, maakt niet uit welke hoed de hond draagt die al zijn lotgevallen optekent. Die verzekerde hoge lezersaantallen zijn verleidelijk aan het begin van een columnistenbestaan, maar of het enige kunst vergt?
Was er ook nog Lawson Craddock, een onbekende Amerikaan. Hij leek me ten einde raad, alleen uit medelijden had ik hem al willen helpen. Ik zag dat hij tot alles in staat was voor een beetje aandacht. En wiens schuld is het dan wanneer het uit de hand loopt? Die van de columnist, nietsontziend wanneer die een smeuïg verhaal ruikt. Wat heb ik erbij te winnen? Uiteindelijk is het goed gekomen. Tyler Hamilton is nu zijn columnist, die overigens zijn columns laat schrijven.
Tot slot achtervolgde de onvermijdelijke Chris Froome me. Hippe Chris zocht in feite geen columnist, maar een storyteller. Zijn advocaten zouden steekwoorden en ideeën sturen, mijn taak om die in een leesbaar geheel te gieten. Ik mocht ook zelf ideeën aanbrengen. Proef de vrijheid! Ze gaven zelf een voorbeeld: mocht het voor het verhaal goed zijn (lees: om Chris sympathie te doen winnen bij het publiek) tegen de grond te gaan en tijd te verliezen, was dat zeker bespreekbaar. Chris maakt dat wel goed in de derde week. Van belang is om de menselijke kant van Chris te tonen. Fantasy is een genre apart, vind ik.
Op de keper beschouwd heb ik het niet slecht getroffen met Gregor, die me tenminste voldoening kan geven gewoon al omdat ik een column heb weten te voltooien.
In De Tour van Gregor wordt de Tour van Gregor Mühlberger gevolgd, hoofdrolspeler in De Tour van Gregor.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Geef een reactie