De manager van Gregor Mühlberger mailde: of het niet de hoogste tijd wordt dat ik in mijn columns rekening houd met mijn afzetgebied? U weet het of u weet het niet hoe mijn werk het best tot zijn recht komt in het Duits en reeds vanaf de lagere schoolbanken verplichte kost is in Oostenrijk, de Visegradlanden minus Hongarije en Transsylvanië, meer bepaald bij de overgeblevene Zevenburger Saksen.
En natuurlijk had deze niet-columnschrijver nagevlooid hoe ik, wel columnschrijver, mijn columns kan laten weken in een fris gewassen ziel. Wielrennen is meer dan Betancur, Valverde, Rojas en Rebellin. Geef de jeugd een kans, poneert hij, waarbij hij al dan niet kwaadwillig Krists Neilands over het hoofd ziet, de 23-jarige Let gespecialiseerd in driftig demarreren op juist het verkeerde moment. Ter info: zo begon het ook ooit voor Greg Van Avermaet.
Maar geen paniek, de manager van Gregor Mühlberger heeft al een renner in de aanbieding die mijn onverdeelde aandacht waard is, hij heet Gregor Mühlberger en is de hoofdrolspeler in de Tour van Gregor, mocht ik daar zo over beslissen, wat zijn relevantie aantoont en daarom door mij niet zomaar te negeren in mijn columns. Iets schort aan zijn denktrant, maar een punt heeft hij zeker. Verzoeken van deze aard krijg ik in deze periode van het jaar (contractbesprekingen, Tour) gewoonlijk dagelijks. Ik schrijf renners naar de top en dankzij hun pas verworven bekendheid kunnen ze niet veel later hun eerste miljoenencontract tekenen en ik houd er een aardige procent aan over. Mijn businessmodel samengevat.
De meeste aanvragen weiger ik overigens. Selectiviteit is vereist, zodoende optreden in mijn columns niet aanzien wordt als een kunstje voor de vorm. Zoals die keer in juni 2011, ik was nog jong, geen excuus, wel de onverbiddelijke waarheid. De vriendin van een zekere Chris Froome zocht mijn hulp, zij noemde mij haar voorlaatste optie om haar vriend te redden. Ik zocht een beeltenis van hem op en googelde zijn belangrijkste resultaten, sorry hoor, maar dat krijgt geen columnist voor elkaar. Achteraf uiteraard spijt niet te hebben gevraagd wat de laatste optie betrof, ik kan niet meteen iets bedenken.
Enfin, de manager van Gregor Mühlberger twijfelt er niet aan dat ik Gregor een warm hart toedraag, en mocht ik alsnog twijfelen, wil hij me aan twee zaken herinneren. Ten eerste: Gregor werd gisteren vierde in een rit in de Ronde van Zwitserland. Ik somde uit het hoofd op wie er onder anderen eerder vierde werden in een etappe aldaar: Tejay Van Garderen en Janez Brajkovic. Ten slotte maakte hij me duidelijk dat er in elke rijtjeshuisstraat een columnist met niet minder literaire gave woont, dat ik het onwelvoeglijke geluk kende bij aanvang van mijn carrière te zijn opgemerkt door Marco Marcato en die er een erezaak van maakte me in elk interview na een zoveelste ereplaats te vernoemen. Dat hij, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Marco Marcato, mijn columns maar zozo vindt. Te veel dubbele bodems, te cynisch en te vaak over doping.
Grijp deze kans om je als minzame columnist te profileren. Het kost je niets. Mocht ik blij wezen! Ik moest niet denken omdat ik bekendheid geniet in een deel van een oostelijk deel van Europa, dat mijn creatieve bezigheden me in staat moeten stellen te overleven. Moest ik maar echt werk zoeken. Druk zetten op columnisten om voor niets de carrière van een renner te redden, ik zeg maar wat.
Oh, en moest dat nog niet overtuigen, de manager van Gregor Mühlberger hield nog een dreigement achter de hand tot het eind. Waarom heb je nog niets over Majka’s dopinggebruik als jonge renner geschreven? Toch niet omdat 60% van je leespubliek uit Polen komt? De zin om hem door mijn scherm te trekken was niet geheel afwezig, maar ik wist niet of hij aan de andere kant zat, daar ik de mail twee uur na versturen opende. Wat ik in die twee uur deed? Dit stuk schrijven, tiens.
Geen haar beter dan al de wielerjournalisten die je zo wanneer de gelegenheid zich voordoet of ook niet van kinderlijk idolaat gedrag, opstelletjes die je dochter van zeven kan schrijven (moet u weten, ik heb geen dochter van zeven) en opportunisme beticht, concludeerde hij vrijpostig. En hij zou mijn hypocrisie gedragen door eigenbelang openbaren. Foetsie, kreukelloos imago. Want als manager van een ploeggenoot van Majka is hij goed geplaatst dit te weten, nietwaar?
Kan ik het risico nemen? Hmmm. Mijn reputatie en geloofwaardigheid staan op de helling, klaar om als Paolo Savoldelli met een rotsblok op de rug een duik te nemen. Bovendien, zijn er andere opties? Aanvankelijk dacht ik eraan deze Tour niets te schrijven, toch niet onbezoldigd, dus niets. Vervolgens om dagelijks uit te pakken met een meningloze column, ja haha, op het internet. Tot slot om elke dag Chris Froome door het productieproces van opiniehebberij te jagen, dat gat in de wielercolumnmarkt houd ik nog even voor mezelf.
Ach ja, bedenk ik me in alle eerlijkheid, uiteindelijk kan drie weken lang een stuk typen over Gregor Mühlberger de zwaarste beproeving niet zijn.
In De Tour van Gregor wordt de Tour van Gregor Mühlberger gevolgd, hoofdrolspeler in De Tour van Gregor.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Geef een reactie