‘Dit is lachen!Michael Boogerd en zijn tanden
Mag ik uw gebit even zien?
Ja, ja!
Hij ging mee op de Galibier
Reed alleen over de Madeleine
En heeft een fantastische solo afgeleverd
Het doet ons denken aan Theunisse van ‘89
De grote Alpenetappe
wordt gewonnen door een jongen van het vlakke land’
(Mart Smeets)

Commentaarpoëzie als een rode loper waarover de renner zijn laatste meters richting finish rijdt.
Een opeenvolging van bijna ongecontroleerde zegegebaren; twee handen voor het gezicht, een gebalde vuist richting publiek, een zoen op de ketting vol symboliek die een dag lang tussen de panden van zijn opengeritste trui gebungeld heeft, de armen heel even gestrekt als een vogel en dan weer die vuist waardoor hortend en stotend de vreugde naar buiten stulpt.
Een euforisch slotakkoord van een solo richting La Plagne die Michael Boogerd een prominente plaats in de wielerhistorie bezorgen zal.

De jongen van het vlakke land heeft eigenhandig een dag geschapen waarvan iedereen jaren later nog exact weet waar hij of zij die beleefde.

Trots en euforie. Niet in het minst bij alle kijkers. Alsof het toevallige gegeven in het zelfde land geboren te zijn een claim legt op de zojuist behaalde victorie.
Een dag waarop wij eindelijk weer eens succesvol zijn.
Door de zinnen van het commentaar sijpelt de valse bescheidenheid van een land dat zich zo graag wentelt in de rol van de underdog. Een klein, nietszeggend land. Trots op haar helden die, koersend op pindakaas en krentenbollen, zich als moedige Don Quichots voor de wieken van nietsontziende molens werpen. Goede bedoelingen, strandend in een bijna aandoenlijke naïviteit.
Een oneerlijk gevecht dat maar heel zelden de juiste kant opvalt.

We weten inmiddels allemaal hoe het werkelijk zat.

En toch, ondanks die ontnuchterende wetenschap van nu, is er nog altijd dat gevoel van trots en bewondering wanneer ik de beelden van die dag opnieuw bekijk.
Wanneer ik de beelden van zijn loopbaan bekijk.
Krachtiger dan de emotie verbonden aan de waarheid die jaren later het bijna naïeve geluk van die schitterende middag met terugwerkende kracht bevuilde.
Krachtiger dan al die andere beelden die de laatste jaren het leven van Michael Boogerd tekenden.

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)