Soms komt de Tour naar België.
Dat is dit jaar het geval. De vijfde etappe gaat van start in de schaduw van de Lakenhalle, in Ieper. De renners rijden dan een mini-helletocht naar Arenberg. Altijd gevaarlijk, die kasseien. Dat weten de Spaanse klimmers. Dat weet Andy Schleck. Zou Sep Vanmarcke de rit winnen? Dat zou mooi zijn, een Belgische rit voor een Belgische renner. Zo hoort het toch?
Dat dachten ze ook in 1976. Het was een schitterende zomer, en de Tour was al enkele dagen net zo prachtig als het weer. Zeker voor de Belgen: Freddy Maertens had de proloog gewonnen. Hij won ook de eerste rit, Battaglin won de tweede. En dan was er de tijdrit in Le Touquet, mooi omschreven als “Paris Plage”. Wie won? Freddy, natuurlijk. Wie anders? Hij had 1’37” voorsprong op zijn ploegmaat Michel Pollentier. De Nederlander Roy Schuiten werd derde, op 2’01”.
Wat was de Tour prachtig voor de Belgen. En straks reden ze naar Vlaanderen. De zomer kon niet meer stuk. Op maandag 28 juni zou het peloton naar Bornem komen. Het parcours was zo uitgetekend dat de renners – volgens het voorziene schema – om twee minuten over twee door Mere zouden rijden. Mere, de woonplaats van Lucien Van Impe. Mere, waar het café van Luciens ouders zo stilaan het centrum van de wereld geworden was (want Lucien, die zou toch de Tour winnen? Dat klopte ook, drie weken later). Bornem maakte zich op voor de zege van Freddy Maertens. Wat kon er mislukken? Niets toch? Een koninklijke sprint, Freddy de armen hoog in de lucht, met zijn gele trui. De Belgen wisten het gewoon. Het bier stond koud, de braadworsten bakten in het vet.
Maar in Baasrode, diep in het Vlaamse land, demarreert Hennie Kuiper. Geen probleem. Flandria – de ploeg van Maertens en Pollentier – laat Erik Loder, de Zwitserse helper, mee gaan met Kuiper. Ze nemen een kleine voorsprong.
Niets aan de hand. Zo lijkt het. Straks halen ze die wel in, dan bereiden ze de sprint voor en wint Freddy.
Maar de voorsprong groeit. Tot veertig seconden.
Bij het binnenrijden van Bornem is dat nog enkele honderden meter.
Het peloton raakt niet meer bij de twee. Wereldkampioen Kuiper wint. Een Nederlander wint in Vlaanderen. Wat is dit?
Jammer. Maar geen nood. ’s Anderendaags is er een ploegentijdrit in Leuven. Eigenlijk is het een promotiestunt voor de brouwerijen van Stella Artois. De tijdrit is nauwelijks 4 kilometer lang. Een kolfje naar de hand van Flandria, dat is duidelijk.
Maar Flandria wint niet. Maertens en Co worden tweede op vijf seconden van de winnaars.
En dat zijn de Nederlanders van Ti-Raleigh, van Peter Post. In de ploeg zitten Hennie Kuiper (hij weer…), Ko Hoogedoorn, Gerben Karstens, Gerrie Knetemann, Bert Pronk, Jan Raas, Aad van den Hoek, Jan Van Katwijk, Piet Van Katwijk.
En José De Cauwer. Juist: José, die u nu elke dag hoort bij Michel Wuyts.
Won uiteindelijk toch nog een Belg in Vlaanderen.
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer
- Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
- Ze zijn daar! - 23/02/2017
- Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016
Geef een reactie