Eigenlijk wilde ik voor vandaag een 1-aprilgrap bedenken. Toen was het nog afgelopen maandagochtend.
Er kwam iets tussen, twee jonge renners die er niet meer zijn. Geen zin in grappen, zeker niet op een wielerblog.
Mijn gedachten dwaalden af naar VDB, Frank Vandenbroucke. Net als Myngheer en Demoitié Belg, én niet meer onder ons. Voor de rest gaat elke vergelijking natuurlijk mank. Denk ik. Want eigenlijk weet ik niks van Myngheer en Demoitié.
Van VDB wel.
Een megatalent.
De Nieuwe Merckx in het België van twintig jaar terug.
VDB is doping.
Of de vele verdachtmakingen in die richting.
Stress.
Zenuwinzinkingen en pogingen om zichzelf wat aan te doen.
Vrouwen.
De een na de ander, en de volgende nog mooier dan de vorige. Of was de een er eerder dan de ander vertrok?
Net zo trouw aan z’n ploegen.
Of de ploegen aan hem.
Klasbak.
Maar meer mythe dan erelijst.
Wint Gent-Wevelgem, Het Volk, Parijs-Nice, ritten in de Vuelta.
Dat wel.
En zijn natuurlijk habitat ligt tussen Luik, Bastenaken en weer terug. Rijdt er Boogerd reglementair uit het wiel.
Toch is VDB ook tweemaal twee achter een keienvreter.
Van Petegem is de naam, Vlaanderen de koers.
Frank Vandenbroucke en de Ronde van Vlaanderen. Ik was het bijna vergeten.
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Geef een reactie