Maar één tweetje heb ik er over kunnen vinden. Tot nu toe dan. Froome mocht niet winnen en Thomas was het wisselgeld. Ik had veel meer aanhangers van de ‘afgesproken werk’ theorie verwacht.
Complotdenken komt bij veel grootse zaken voor: het overlijden van Elvis Presley (Elvis leeft nog), de eerste maanlanding (in scène gezet met decor), de moorden op J.F. Kennedy (de CIA zat er achter) en Pim Fortuyn (de AIVD zat er achter), de 911 aanslagen.
Natuurlijk is Nederland blij en gelukkig met Dumoulin eindigend op plek 2, Kruijswijk op 5, Mollema op 26, Gesink op 31 enzoverder. Ze zullen gehuldigd worden op vele podia, waarbij ze soms even een momentje in de verte zullen staren. Denkend aan hoe het ook had kunnen lopen?

De Tour de France is hét wielerevenement van het jaar. De wereld kijkt mee.
De aanloop naar de start was niet zorgeloos. We klaagden allemaal steen en been dat de salbutamoluitspraak over de mogelijk aanstaande winnaar Chris Froome zo lang op zich liet wachten.
Op 2 juli was de vrijspraak er plotseling en startte Froome een weekje later. Zou hij geel pakken in de bergen (of ervoor) dan was hij een grote gele schietschijf (sterke column van Frans de Vries) geweest. Het gevaar was niet ondenkbeeldig dat hij aangevallen zou worden – met of zonder wapen – door de uitzinnige fans op de flanken van de Alpe d’Huez. Een gewonde (of erger) renner door de schuld van het publiek, dat moest de organisatie van de Tour ten koste van alles voorkomen. Vandaar de ‘Thomas wisselgeld’ constructie. Klinkt aannemelijk toch? Tom Dumoulin zou dan dus nooit een echte kans gehad hebben op de eindzege.
The winner takes it all, een hit van Abba uit 1980, is sinds het Sky tijdperk gewijzigd in The winner pays it all. Er gaan duizelingwekkende bedragen rond in de Tour, voor Sky hoeft de prijs van zo’n dealtje geen probleem te zijn. ‘Okay, geen Froome, maar dan willen we Geraint Thomas inzetten als winnaar.’

Als je alle gebeurtenissen nog eens overziet, kan alles in de richting van een achter de schermen geregisseerde Tour wijzen. Te beginnen met de tijdstraf voor stayeren van Dumoulin na zijn gebroken spaken tot en met Roglic achter de motor en de geheimzinnige fout in de tijdwaarneming van de tijdrit. De blijdschap van Froome in de hotseat met Dumoulin naast zich. De handdruk, de felictatie. Oprecht of geloofwaardig geacteerd? Of gewoon opgelucht dat de laatste akte van het toneelstuk in zicht was?
Het zou kunnen dat we naar een enorm theater hebben zitten kijken, drie hele hete weken lang. Wie de acteurs en wie de toeschouwers waren is niet duidelijk. Waarschijnlijk komen we er nooit achter wat we nu precies gezien en niet gezien hebben.

Op de eerste dag na de Tour kan Dumoulin zich hopelijk welverdiend aan het bijkleuren van zijn benen gaan wijden in een wandeling met zijn vrouw en Charlie.
Er melden zich opvallend weinig mede-complotdenkers. Als dat maar geen complot is.

Dé Hogeweg
Laatste berichten van Dé Hogeweg (alles zien)