We gaan het hier niet hebben over hoe geslepen Lars Boom de tussensprint binnenrijfde in de etappe van gisteren, we gaan het hier ook niet hebben over met wat voor sprekend gemak Lars Boom als eerste boven kwam op de Col de Bellagranajo, we gaan het hier verrassend genoeg wel hebben over het exploot van Jan Bakelants in de slotkilometer van de etappe gisteren en wat hem en passant een geel kleinood opleverde. En ook over de eerste etappe in de Ronde van Oostenrijk. Want het Belgische wielrennen heeft gisteren niet één, maar twee verloren gewaande talenten teruggevonden. Van een dubbelslag gesproken.
Ondanks de triomf van Bakelants moeten we niet te hoog van de toren blazen. Eén Tourrit en een gele trui maken een wielerjaar niet. Want na twee uiterst vette jaren, was het Belgische wielerjaar tot nog toe bijzonder mager. Nu Philippe Gilbert parmantig op zoek is naar een goed signaal en Tom Boonen na een mislukt voorjaar op zoek is naar vorm, is België een pak minder aanwezig op de internationale wielerkaart. Achter de Belgische toppers lijkt er een immens groot gat te liggen dat bij ontbreken van die toppers nauwelijks opgevuld geraakt.
Ereplaatsen en ritoverwinningen in Romandië en Catalonië – dat wel. Maar als het er echt toe doet, was er dit seizoen nauwelijks een Belg op het voorste strijdtoneel te bespeuren. Dat België bij aanvang van de Tour pas negende staat in het landenklassement van de World Tour doet zoiets ook al vermoeden. Anderzijds, het Belgische wielrennen leefde de voorbije twee jaar ver boven zijn stand. Zeker in het eendagswerk werd alles zo vanzelfsprekend. Bakelants liet gisteren zien dat er meer is dan de gebruikelijke grote namen. De eeuwige belofte kon geen beter moment kiezen om uit de schaduw te treden.
En zo komen we onherroepelijk terecht bij Kevin Seeldraeyers. Van een eeuwige belofte gesproken. In de schaduw van Bakelants won hij de eerste rit in de Ronde van Oostenrijk en pakte hij er alsook de leiderstrui. Ook Seeldraeyers was bij de jeugd een toptalent. Bergop liet hij mooie dingen zien in de lastige Giro delle Valle d’Aosta en de Ronde de l’Isard wat hem een profcontract opleverde bij Quickstep. Net als Bakelants boekte hij gisteren zijn eerste profzege. Al zullen de organisatoren van het Dernycriterium van Deurne daar anders over denken.
Want Jan Bakelants en Kevin Seeldraeyers hebben meer gemeenschappelijk dan dat ze gisteren beide hun eerste profzege boekten, geboren zijn in 1986 en beschouwd werden als grote talenten toen ze de overstap maakten naar de profs. Beide zagen door omstandigheden de eerste jaren van hun carrière met veel ups en downs passeren. Beide probeerden vorig jaar hun carrière te herlanceren door de overstap te maken van een ploeg uit eigen land naar een buitenlandse. Bakelants van OmegaPharma-Lotto naar RadioShack. Seeldraeyers koos na vijf jaar Quickstep voor Astana. En beide kregen gisteren de bevestiging dat hen afschrijven voorbarig is.
Want laat ons eerlijk zijn, in België waren Kevin Seeldraeyers en Jan Bakelants door de meesten al afgeschreven en vergeten. De commentaren van Patrick Lefevere in de pers op Kevin Seeldraeyers, die toen nog in Lefeveres dienst reed, in 2010 waren verre van bemoedigend. Meer nog, funest voor het beeld men kreeg van Seeldraeyers die hier zelf allesbehalve mee gediend was. Seeldraeyers had nu ongetwijfeld de vorm om naar de Tour te gaan. Dan moest hij wel in dienst rijden van een Jakob Fuglsang of een Janez Brajkovic die moeten knokken voor hoop en al een tiende plaats in het eindklassement. Maar misschien goed ook dat hij niet geselecteerd is geworden. Anders was deze bevrijdende zege er niet gekomen. Geduld wordt vaak beloond, als je maar lang genoeg wacht.
Jan Bakelants lag in zijn carrière al meer in de lappenmand dan hij op een fiets zat. Ook dit jaar stonden er door blessureleed nog maar 18 koersdagen op zijn teller. En als hij dan al eens in een Girorit naar roem fietste, gleed hij in de slotfase onderuit in een bocht. Doorgaans zijn praatjes na de meet een compilatie van clichés. Niet zo bij Bakelants. Het was één ononderbroken woordenstroom waarin werkelijk alles zat, maar vooral toch een groot gevoel van bevrijding. Eindelijk werd er naar hem geluisterd en kon hij voor de hele koerskijkende wereld vertellen waarom het tot 2013 heeft geduurd eer de winnaar van de Ronde van de Toekomst van 2008 zijn neus aan het venster steekt in de Tour.
Maar vreest niet Nederlanders, ooit overkomt dit ook een Nederlander. Wanneer de Avondetappe over het WK fierljeppen gaat, wanneer de NOS na een dopingbekentenis van Joop Zoetemelk in juli schaatsen uitzendt in plaats van fietsen en wanneer er in Nederland nauwelijks nog naar wielrennen wordt omgekeken. Van 2005 is het immers alweer geleden dat een Nederlander een Tourrit won, van 1989 is het geleden dat er een Nederlander zich nog eens mocht hullen in een gele trui. Het Nederlandse wielrennen heeft een dubbelslag nodig.
Grote talenten die gedeeltelijk of al helemaal zijn afgeschreven en die plots opstaan. Kandidaten in ieder geval in overvloed…
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Geef een reactie