Ik reed op de E313 tussen Lummen en Hasselt. De regen viel met bakken uit de lucht. ‘Oei’, was mijn eerste reactie. Ik was op de terugweg van Gent en zou perfect getimed thuis arriveren. De start had ik live meegepikt. Maar de koers zelf, die wilde ik vanuit mijn luie zetel bekijken. Droog bleef het van Gent tot Limburg. Tot dat moment waarop de hemelsluizen open gingen en ik amper de auto voor me zag. Ja, als dat weer boven de Omloop zou losbarsten…

natte kasseienFlandrien-weer voor een Flandrien-koers. Hoewel ik bijzonder goed moest opletten achter het stuur, kon ik een kleine glimlach niet verbergen. Op dat moment nog niet in het besef dat die nattigheid ook koude met zich mee zou brengen. De afstandsbediening was vanaf 14u voor mij. Eén zender, hoog volume. Een dekentje over de benen. Een mens moest het maar eens koud krijgen in de zetel.

En daar was ze dan, de bui die ik in Lummen tegen het lijf gelopen was. Of een broer of zus van regenwolk lief. De buienradar had er alvast niet op gerekend. Waar ze vandaan kwam, maakt in principe niet zo veel uit. Belangrijker is het feit dat ze er effectief was. En nog belangrijker is dat ze de wedstrijd mee bepaalde. Ik genoot. Mag ik dat zeggen? Ja, ik mag dat zeggen. Want het is oprecht waar. Ik keek niet voor niets een hele week uit naar zaterdagnamiddag. Mijn wensen werden perfect ingevuld. Al was medelijden nooit ver uit de buurt.

Wie ‘s morgens nog met een grote smile op het Sint-Pietersplein vertrok, kwam daar vijf à zes uur later met een bevroren, scheef getrokken mond weer aan. Geen glimlach meer. Eerder een grimas die pijn in zijn meest pure vorm beschreef. Met een bibber die het totale plaatje vervolledigde. Toen pas drong het tot mij door. Dat is waar het voor zo vele jongens fout gelopen was. Dat Van Avermaet in die toestand nog met Stannard aan de streep geraakt was, verbaasde me. Al kon ik me niet van de indruk ontdoen dat deze editie van de Omloop voor hem was weggelegd.

Als-scenario’s hebben geen plaats in verslaggeving. Er zijn de feiten en die zeggen dat Van Avermaet tweede werd. Koers kan bijzonder eenvoudig zijn. Al waren de weergoden ook duidelijk. Ze elimineerden prompt de helft van het peloton. Geen genade voor wielergoden die hun jasje overboord kieperden op het foute moment in de wedstrijd. Jammer voor de renners die koukleumen zijn. Naar de streep rijden werd geen kwestie meer van winnen. Het was geen kwestie meer van koersen. Het was een kwestie van overleven en hopen dat er achter de boog een lekkere warme douche op hen wachtte.

En toch, Stannard trotseerde het Belgische weer met het nodige Flandriengehalte. Hij won de editie die hem in mijn ogen nog meer vent maakte dan hij al was. Dat de rest zich met pijnscheuten tot achter de oren een weg naar Gent moest banen, kon de oermens van Sky niet deren. Want ja, ook hij had koud. Al vraag ik me af of hij niet één moment de neiging had om Van Avermaets bibberende handjes vast te pakken. Ik alvast wel.

Annelore Cleuren
Laatste berichten van Annelore Cleuren (alles zien)