Milaan-Sanremo werd dit jaar niet alleen voor het eerst op een zondag gereden, la Primavera viel dit jaar voor het eerst ook samen met Pasen. En er werd in de Italiaanse klassieker zowaar over kasseien gereden! En de finale speelde zich niet af langs de zonnige bloemenrivièra en op de Poggio maar in het koude Vlaamse hinterland én op de Oude Kwaremont. Want dat is wat de Ronde van Vlaanderen geworden is: Milaan-Sanremo met kasseien. Urenlang koersen zonder animo, met twintig minuten spanning. En wat betreft de echte Milaan-Sanremo kunnen we daar mee leven. Het koersverloop daar is altijd zo geweest, en het mag altijd zo blijven.
De laatste tien jaar is het zelfs traditie: ondergetekende plant een zwaar feestje de avond voor la Primavera zodat er de dag nadien rustig kan ingedommeld worden voor tv, met de stem van Michel Wuyts als ultieme wiegeliedje. De wekker staat rond vier uur om nog een Capo’tje of twee mee te pikken alvorens het in rotvaart naar de Poggio gaat. De perfecte luie zondag!
Maar de Ronde, dat is (of beter: was) anders. Dat was: voor de tv zitten om half twee. Vrouw en kinderen dan al het huis uit, want de Molenberg kwam eraan. De eerste schifting! De eerste gelosten! De eerste keer ‘beentjes testen’ van de groten! En vervolgens bleef je zitten, bang om iets te moeten missen. Een verse pint halen kon nog net. Pissen stelde je liever uit, tot je blaas echt op barsten stond. Want er was de Oude Kwaremont en de sprint ernaartoe, de Koppenberg waar de fietsers van de lopers werden onderscheiden, de Muur waar het superieure kaf afscheid nam van het inferieure en de Bosberg waar er nog een laatste keer splijtend gedemarreerd werd op kasseien (als iemand er nog genoeg asem voor had).
Helaas, die Ronde is verleden tijd. Sinds vorig jaar opgeofferd op het altaar van geld, commercie en professionalisering.
Dat de Nieuwe Ronde vorig jaar al op weinig of niks trok, werd quasi genegeerd omwille van de winnaar. De naam Tom Boonen maakte alles goed. Dit jaar is er opnieuw een droomwinnaar maar de koers zelf was opnieuw om een oog bij uit te bleiten. Een afvallingskoers zoals Milaan-Sanremo, waarbij je uren kon liggen dommelen om wakker te schieten bij de laatste passage over de Paterberg. Niemand die daarvoor durfde de knuppel in het hoenderhok te gooien, op Jürgen Roelandts na. Eén: omdat de koers te zwaar is. Twee: waarom gaan bij de eerste twee passages over Kwaremont of Paterberg als er nog een derde komt?
En dus bleef het in deze Ronde bij één, weliswaar fantastische, explosie van Spartacus. Meer was het niet. En dat is doodzonde. Laat Milaan-Sanremo volgend jaar maar weer in Italië doorgaan, en geef ons onze Ronde terug!
- Geef ons onze Ronde terug! - 10/04/2013
de ronde is inderdaad niet meer de ronde van voor de parcour verandering.
maar misschien is het een optie om de koers in te korten tot 200 km.
renners gaan dan echt een andere koers rijden.
Op een aantal mensen uit Oudenaarde en een paar geldwolven na vraagt heeeeeel Vlaanderen De Ronde terug !
Denk maar aan de poll op Sporza (ons Grootste sportzender) waar meer dan 88% voor het oude parcours is.
Het artikel in de (kwaliteitskrant) De Morgen zegt ook meer dan genoeg: De Ronde is niet meer, dood en begraven, DE Vlaamse volkssport opgeofferd aan het geldgewin en hebzucht van enkelen !!!!
En Gerard, de ronde inkorten tot 200km ? Zo hebben wij hier in de streek genoeg semi-klassiekers. Mooie koersen als voormis naar DE hoogdag, jammer genoeg is die laatste er niet meer.
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1611178/2013/04/09/Het-valse-gebit-van-de-Ronde-van-Vlaanderen.dhtml
mvg
De muur moet gewoon trug in de ronde.
Volgens mij zei Nikki Terpstra het treffend. Een klassieker moet van A naar B gaan en niet met die rondjes erin. Dan wordt het een veredeld criterium.
De suggestie van dekoers.be: dat onnozele getrampel op de Koppenberg eruit en de Muur er weer in. We gooien die lussen weg en krijgen een spannende finale met Kwaremont en Paterberg. Geen getalm meer tot de laatste helling en Oudenaarde is nog steeds tevree dat het de aankomstplaats is.
En het beste: dit advies krijgt Wouter Vandenhaute gewoon gratis.
Een sport kan niet zonder fans die er van houden. Maar bij wielrennen loert er een groot gevaar, namelijk dat al die mennekes die zelf te bang waren om te koersen zich er ter compensatie tegenaan gaan bemoeien. En à la Marc Uytterhoeven die niet geheel toevallig mede-oprichter van productiehuis Woestijnvis is samen met die griezel Wouter Vandenhaute met hun intellectuheule tengeltjes aan onze koersen morrelen. De Renaat Schottes die bij het minste geringste ‘oeioei’ doen door de microfoon, de leken. Ik kan ze steeds minder harden. Eurosport heeft de beste wielercommentator in het Nederlandse taalgebied: José Been. Die heeft ook nooit tussen de grote jongens gekoerst maar zij weet gepast als liefhebster de juiste toon te treffen. Ik kijk vanmiddag naar haar als ze ‘dienstdoend’ is. Dan neem ik die kneus Berrrkhout wel op de koop toe, ‘zekerrr weten’.