De stofwolken zijn neergedaald. De euforie over ‘onze’ drie jongens in de top 10 van de Ronde van Spanje is volkomen terecht. Ook terecht: Chris Froome als nummer 1 na drie slopende weken. Ik heb met regelmaat bijna verbijsterd gekeken naar de heftigheid van sommige etappes. Ik heb genoten van aanvallen, die uitbleven in de Tour. Ik zag een mooie Contador. Een Kelderman die steeds weer verbaasde met zijn hardnekkigheid. Klasbak hoor. Ik zag een Aru die het net als in Frankrijk nét niet heeft.

Maar die Froome. Op mij kwam hij behoorlijk ongenaakbaar over. Niemand van zijn concurrenten had een genadeklap in zijn repertoire. Had Tom Dumoulin in de Vuelta 2017 Chris Froome kunnen verslaan? My educated guess: hell no. Hoewel Froome op bepaalde momenten kwetsbaar oogde, viel er weinig te tornen aan zijn winstkansen. Hij viel, hij harkte soms naar boven, maar al bij al was er niets in deze ronde dat echte twijfel over zijn winstkansen opriep.

Ik heb een zwak voor de geboren Keniaan. Hij heeft nu vier keer de Tour de France gewonnen en ik zie hem volgend jaar wel toetreden tot het illustere rijtje Merckx – Anquetil – Hinault – Indurain. Eerlijk: ik ben fan. Het is mijn voorliefde voor kneuzen, onderknuppels, sullen en lelijke eendjes. Ik vind het prachtig wanneer hij aangevallen wordt en op het tandvlees moet terugkomen, maar ben ook opgelucht wanneer hij het weer redt. Hij heeft een schitterend lelijke stijl van fietsen, hij oogt verre van kleurrijk en is in zijn doen en laten meer boekhouder dan toprenner. Maar ik heb hem in mijn hart gesloten.

Het zal daarom wezen dat ik me vreselijk erger aan de frequente pogingen en verdachtmakingen hem in diskrediet te brengen of de tactiek van Team Sky te verketteren. Het gescheld van (met name) Franse toeschouwers (DOPÉ!!!) in de Tour werkt me enorm op mijn zenuwen. Steevast komen er verdachtmakingen over doktersattesten, vragen over zijn lichaamsbouw en zijn bijkans anorexia-achtige fysiek. Terwijl een beetje wielertoerist weet welk voordeel je bergop put van een laag lichaamsgewicht.

Hij heeft natuurlijk nogal wat tegen zich. Hij leek uit het niets mee te komen toen hij in 2011 tweede werd in de Vuelta. (ik geloof in zijn Bilharzia-verklaring, in Afrika niet ongebruikelijk) Eerder genoemd: hij fietst niet, hij harkt. Froome is geen roeptoeter. Geen pocher. Je zal hem geen wheelie zien maken of boude uitspraken ontlokken. Hij is Britser dan Brits. Toch is er meer. Denk terug aan zijn afdaling naar Bagnères-de-Luchon in 2016 met zijn gekke zithouding. Of de duo-stunt met Sagan in de windetappe naar Montpellier. In zijn biografie The Climb (lezen!) rekent hij bovendien in stevige bewoordingen af met onder meer Wiggins, Riis en oud-ploeggenoten die betrapt zijn op doping.

Wat is dan het probleem met Froome en waarom is hij niet geliefd? Omdat zijn team en hij zo berekenend rijden? Omdat Sky wedstrijden kan vermoorden door zijn brede selectie en pure klasse? Laten we wel wezen: er komt nooit meer een nieuwe Eddy Merckx. De Belg was en is by far de beste ooit. De Kannibaal presteerde het om 525 (!) wedstrijden te winnen. Meer concreet: hij won meermaals álle klassiekers. Nogmaals: allemaal... Zes maal Milaan – San Remo. Twee maal De Ronde. Drie maal Parijs – Roubaix. Twee keer de Amstel Gold. Vijf keer L-B-L. Hij won de Tour (5x), de Giro (5x) en de Vuelta (1x). Daartussen pakte hij tot drie keer toe de wereldtitel. Das war einmal. Tijden veranderen.

 

En zo komt er ook nooit meer een nieuwe Eric Heiden (uniek: 5 x olympisch goud langebaanschaatsen in 1980). We dachten dat Carl Lewis van goddelijke klasse was – tot Usain Bolt. Roger Federer tenniste recordhouder Sampras van het eeuwige Wimbledonschavot. Je zal zoals Froome moeten opboksen tegen dat Merckx-predikaat van Greatest Of All Time – of kortweg G.O.A.T. De Amerikaanse sprinter Maurice Greene liet dat GOAT in inkt vereeuwigen op zijn rechterbovenarm. Leuk, die grootheidswaanzin, maar het is vooral lullig omdat Greene op een bepaald moment aan alle kanten voorbijgehold werd door de concurrentie.

 

 

Ik sprak onlangs een wielertoerist-psychiater die Froome zonder blikken of blozen tot autist diagnosticeerde. Dat hoofdwiebelen, die kleurloze tv-interviews en zijn ogenschijnlijk stoïcijnse voorkomen zouden alle symptomen zijn. Ik weet het niet, maar het klinkt aannemelijk. Christopher Froome is hoe dan ook geen GOAT. Geen Merckx, noch een Sagan. Hij zal het ook nooit worden. Zijn huidige Vuelta-zege draagt echter wel bij aan zijn statuur. En ik hoop van ganser harte dat-ie er een vijfde Tourzege bijrijgt én nog voor zijn zesde gaat. Dan is-ie misschien nog steeds niet de hoofdgeit, maar in tegenstelling tot onder meer Merckx, Anquetil  en Indurain dopingtechnisch nog steeds brandschoon. Wat mij betreft zet Chris dan een lifesize gele gipsen geit in zijn tuin. Als middelvinger naar alle boeroepers.

Barend Pelgrim
Laatste berichten van Barend Pelgrim (alles zien)