1956 Roger Walkowiak (van alle Tourwinnaars die met de meeste overtuigingskracht het Walkowiakje uitvoerde)

1966 Lucien Aimar (kent u hem mocht hij nooit de Tour hebben gewonnen?)

1976 Lucien Van Impe (een Belg, verdere uitleg overbodig)

1986 sla ik over

1996 Bjarne Riis (een Deense muilezel met een leeftijd die overlapte met zijn hematocriet getransformeerd in een dravend raspaard)

2006 Oscar Pereiro (voetballer)

2016 … (voetballer, zelfs doelman)

Officieel is het nog twee weken wachten op bevestiging. Maar het moment om het te vertellen is nu gekomen. Ik kan wel blijven wachten tot er een officieel bericht ter bevestiging van de telexen rolt. Dan zeg ik: liever voorbarig geluk dan een smakeloze realiteit.

Komaan zeg het dan. Je durft niet hé.

Natuurlijk durf ik wel.

Laat dan horen.

Wel het zit zo en ik ga het…

Wel.

Greg Van Avermaet wint de Tour.

Het was geen opluchting toen ik het eruit floepte. Eerder een ongemakkelijke zekerheid die je het liefst zo lang mogelijk voor jezelf houdt, maar ook weer niet omdat Greg Van Avermaet de Tour wint (!!!).

Het is een bijzonderheid dit te mogen meemaken, zo bijzonder dat de onwennigheid over mijn hele lichaam siddert. De woordkeuze gunt de verbeelding niet veel vrijheid. Ik kon evengoed schrijven dat Greg Van Avermaet de Tour dreigt te winnen, best wat voor een Belg. Of dat hij bezig is de Tour te winnen, maar zoals dat vaak gaat met mensen die zeggen ergens mee bezig te zijn, hoor je over hen pas iets terug aan een koffietafel en is het dan betrekkelijk te laat.

Greg Van Avermaet heeft de Tour gewonnen. Het klinkt als: Georges Speicher heeft de Tour gewonnen. Een weliswaar onontbeerlijk historisch weetje, maar ook niet meer dan wat letters op papier zoals de bijsluiter in een doos antidepressiva. Er is geen twijfel mogelijk. Greg Van Avermaet wint de Tour is de enige juiste weergave van de feiten. Een geschiedkundig feit uit het heden dat je van de daken wilt schreeuwen. En waarom ook aarzelen?

Vijf minuten en vijftig seconden. Dat klinkt als beheerst controleren, in voetbaltermen de bal rustig rondtikken tot het allerlaatste fluitsignaal. Dafne Schippers moet voor deze voorsprong honderd meter lopen. Op zijn minst.

Tourwinst is een formaliteit. En toch laat het me niet los. Ik begin te tellen. In die bergrit mag hij zoveel tijd verliezen, in die tijdrit 45 seconden à 1 minuut. Compleet belachelijk natuurlijk. Greg Van Avermaet zal tijd nemen. Het is die vreselijke underdogrol die me ertoe dwingt zo te redeneren. Had ik dan werkelijk niets geleerd van de rit gisteren? In de gele trui valt hij aan op 112 kilometer van de aankomst. Het moderne wielrennen zegt: hoewel hij de gele trui draagt, valt hij aan. Een zelden geziene suprematie en zelfzekerheid van de leider in de Tour. Het peloton met de zogenaamde topfavorieten gaf zich al snel over, het slenterde de Aspin over en Thibaut Pinot zette net genoeg kracht op de pedalen om een op microscopisch niveau voorwaartse beweging te maken. Maar wat maakt het uit? Het was rijden om de tweede plaats. Het is alleen nog rijden om de tweede plaats en ritzeges. Ook een eer.

Ja, als dit als dat. De achterstand moet nog altijd overbrugd. En vergeef het me, ik kon het niet langer voor mezelf houden. Hoe vaak krijgt de mens in zijn leven de kans te schrijven dat een Belg de Tour wint na één volledige Tourweek? Wie in zijn kindertijd een elfde plaats van Kurt Van de Wouwer tamelijk noodgedwongen moest vieren als een eindzege, snapt niet al te vaak. Welke columnist kan later aan zijn kleinkinderen vertellen dat hij ooit geschreven heeft dat Greg Van Avermaet de Tour wint? Ik zeg: ze zijn met weinig.

Misschien is dit publiekelijk verklaren dat Greg Van Avermaet de Tour wint zijn doodsteek.

Misschien net niet omdat ik hierop anticipeer door te schrijven dat schrijven dat Greg Van Avermaet de Tour wint mogelijk zijn doodsteek is.

Wat scheelt het? In het leven van Greg Van Avermaet is er steeds een plan B. Lukt het niet, gesteld hé (je weet nooit wat de tijd brengt en misschien zie ik wat details over het hoofd, komt hij in Parijs de bonificatieseconden tekort waarnaast hij gisteren greep door als vijfde en niet als derde te eindigen: je weet het niet, het kan altijd, het blijft wielrennen), eindigt hij in het puntenklassement gewoon vijfde.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)