Gesink daalde vandaag de Col de la Madeleine af ‘als een oud wijf in een rolstoel’. En daarna moest hij ook nog eens hard doorfietsen op het vlakke, in gezelschap van ‘drie smurfen’ die hem totaal niet uit de wind hielden. Want de Raborus en hij reden op achterstand van Contador en Schleck. Dat Gesink de achtervolging nog kon inzetten, was overigens allemaal te danken aan Jens Voigt, die twee van zijn gelletjes doneerde aan zijn hongerige concurrent. Gesink had namelijk een hongerklop overgehouden aan de Madeleine en geen eten meer op zak. (Ik wil hierbij dan ook voorstellen om de goede oude Voigt na de Tour met z’n allen te huldigen op het Museumplein, om hem te danken voor zijn steun aan oranje.)

Gesink biechtte dit alles op na de etappe. En ook dat hij eigenlijk had gehoopt dat hij beter zou zijn. Maar ja, het was nu eenmaal zo: Menchov en hij Online roulette spelen met een online roulette bonus is weggelegd voor de gevorderde spelers. konden vandaag niet met de besten mee. De Gees had daar overigens een zeer logische verklaring voor: ‘Wat dat betreft is fietsen heel eerlijk, als de anderen harder trappen bergop, dan rijden ze bij je weg.’ En, zo troostte hij zichzelf: ‘Er moet ook ruimte blijven voor verbetering natuurlijk.’ Probeer daar maar eens een speld tussen te krijgen.

Dalen als een bejaarde, niet genoeg eten bij je hebben, minder hard trappen dan eigenlijk nodig is: het klinkt allemaal een beetje droevig, maar dat was het niet. Relatief gezien was Gesink namelijk uitstekend bezig. Want enkele minuten achter hem reed klassementsleider Cadel Evans zichzelf en zijn klassement de vernieling in. Op de Madeleine stond hij volledig geparkeerd, alle anderen trapten harder bergop, en reden dus bij hem weg. De kleur in zijn gezicht verschoot van lijkbleek naar asgrauw naar vaalgeel, en toen Evans ruim acht minuten na etappewinnaar Sandy Casar binnenkwam, moest hij niet alleen zijn leiderstrui inleveren, maar was hij ook achttien plaatsen gezakt in het klassement. Knuffelend en zichtbaar geëmotioneerd bedankte hij zijn ploegmaten voor hun harde werk. Eenmaal bij de bus aangekomen gaf hij met tranen in zijn ogen wat interviews, en daarna ging hij als een klein ontroostbaar jongetje zitten huilen op het trapje van de teambus.

Pas toen werd het nieuws naar buiten gebracht: Evans brak twee dagen geleden zijn elleboog door een val. De Australiër heeft gruwelijk veel pijn geleden vandaag. Hij verklaarde: ‘I suffer on my bike every day but I do it with pleasure. The guys and the team have supported me and believed in me in this whole project. I”m so sorry to have let them all down.’ Lijden met plezier? Pijn is fijn, en Evans is dus niet de winnaar, maar toch een held. Als je het mij vraagt heeft hij wel een feestelijk boottochtje door de Amsterdamse grachten verdiend.

Lidewey van Noord
Laatste berichten van Lidewey van Noord (alles zien)