Het jaar van de doorbraak

Cameron Meyer – © Wikimedia Commons

Cameron Meyer – 25 jaar – Australië – Orica-GreenEdge
Meyer kan tijdrijden en is bergop niet slecht. Voilà, een ronderenner à la Bradley Wiggins. Wie in 2005 gezegd had dat Wiggins de Tour de France 2012 zou winnen, kreeg hoogstwaarschijnlijk een aantal vreemde blikken over zich heen. De parallellen tussen Meyer en Wiggins zijn niet uit de lucht gegrepen. Wiggins reed in 2009 zijn eerste volwaardige wegseizoen, tevens het wielerjaar waarin hij voor de eerste keer zijn neus aan het venster kwam steken in een grote ronde. Na schrapping van Lance Armstrong behaalde de Brit een knappe vierde plaats in de Tour van dat jaar. Het jaar voordien werd Wiggins nog olympisch kampioen op de piste. Meyer maakt zich op voor een gelijkaardige carrièrewending. In april 2012 liet de Australiër de piste definitief schieten om komend jaar voor het eerst een volledig wegseizoen zonder uitjes naar de baan te rijden. Kortom, Meyer rijdt een podium in een grote ronde. In welke ronde hij dit kunstje zal opvoeren, is momenteel nog een vraag zonder antwoord. U bent nog niet overtuigd? Wie heden ten dage kans wil maken om een grote ronde te winnen is Angelsaksisch, rijdt voor een Angelsaksische ploeg, breekt niet al te snel door en komt van de piste. Cameron Meyer voldoet aan alle eisen om een groot ronderenner te worden en in de voetsporen te treden van Bradley Wiggins. Om u maar te zeggen dat zelfs de zo hoog ingeschatte Chris Froome slechts aan de eerste drie voorwaarden voldoet. Hoewel Meyer slechts 25 is, begint hij al zijn vijfde seizoen bij de profs. Van een snelle doorbraak is hier dus geen sprake.

En er zijn niet alleen deze voortekenen die zeggen dat Meyer een groot ronderenner in wording is. In 2011 won hij op 23-jarige leeftijd de niet te onderschatten Tour Down Under. In de laatste Vuelta etaleerde hij een driftige aanvalslust waarbij hij vaak als laatste overbleef van een lange ontsnapping. Helaas zonder veel resultaat. Een tweede plaats in een overgangsetappe, dat wel. Maar dat verbleekt in het niets met wat Meyer dit seizoen zal presteren.

Romain Bardet – 22 jaar – Frankrijk – AG2R-La Mondiale
U kent hem wel. Of toch zeker diegenen die vorig jaar de finale van de Amstel Gold Race hebben gevolgd. Het was Bardet die daar tot diep in de finale alleen voorop bleef na een lange vlucht. Hij werd pas ingerekend op zes kilometer van de aankomst. Dat lukt je niet als je geen berg op kan. Daarna liet de Fransman zich nog met enkele mooie ereplaatsen opmerken. En dat allemaal in zijn eerste profjaar op 21-jarige leeftijd. Niet dat we hem willen vergelijken met Richard Virenque, dat zou Virenque tot te veel eer strekken, maar Frankrijk zit te wachten op een nieuwe klimgeit die jaar in jaar uit voor de bolletjestrui gaat. Pierre Rolland en Thibaut Pinot lijken die gepretendeerde troonopvolgers te worden. Plaats gerust ook Romain Bardet in dat rijtje.

Bardet rijdt momenteel voor AG2R-La Mondiale. Nu ze daar de Italiaanse springveer Domenico Pozzovivo hebben binnengehaald als kopman voor de Tour, kan Bardet de scepter overnemen wanneer zal blijken dat de Italiaan veel te licht uitvalt voor de Tour. Kortom, één joker voor het bergklassement in de Tour dit jaar: Romain Bardet.

Cameron Meyer – © Wikimedia Commons

Ramunas Navardauskas – 25 jaar – Litouwen – Team Garmin-Cervélo
De Sep Vanmarcke van vorig seizoen komt dit jaar uit Litouwen. Nu Vanmarcke Garmin heeft ingeruild voor het Blanco Pro Cycling Team hoeft Navardauskas tijdens de klassiekers enkel nog rekening te houden met ploeggenoot Johan Vansummeren. Die laatste is zo onder de indruk van Navardauskas’ krachtpatserij dat de Belg zich algauw zal positioneren in een rol als luxehelper. De Litouwer is veelzijdig. Bovenal is hij hardrijder, maar op het vorige wereldkampioenschap wroette hij zich naar een achtste plaats op het toch niet te onderschatten parcours in en rond Valkenburg. Niet slecht voor een 24-jarige jongeling. Kort daarvoor schreef hij al de Grote Prijs Marcel Kint bij op zijn palmares. Marcel Kint, die in 1938 wereldkampioen werd in… Valkenburg. Soms kunnen voortekens erg duidelijk zijn.

Een Litouwer in Vlaanderen? Dat komt nooit goed zult u denken. Toch wel. Navardauskas heeft terreinkennis. Hij won in 2007 nog de niet te onderschatten wedstrijd Zillebeke-Westouter-Zillebeke. Hij reed toen voor Klaipeda, een Belgisch-Litouws team met truitjes waarvan de FOD Volksgezondheid je enkel naar liet kijken met een eclipsbrilletje. Bovenal was de Litouwer daar ploegmaat van Dave Bruylandts. Dat Navardauskas een groot coureur wordt, is dan ook slechts een formaliteit.

Rein Taaramäe – 25 jaar – Estland – Cofidis
Sommige renners lijken maar niet door te breken. Een uitstekend voorbeeld hiervan is de 25-jarige Est Rein Taaramäe. Vaak gekweld door pech en allerhande blessures lijkt hij ter plaatse te blijven trappelen. Zo ook vorig jaar, hoewel hij zijn slechte resultaten in 2012 maar aan één persoon te danken heeft: Thomas De Gendt. In de slotetappe van Parijs-Nice was Taaramäe samen met De Gendt op pad. Deze laatste vond het te traag gaan en besloot op een luttele vijftig kilometer van de aankomst op de Col d’Eze het hazenpad te kiezen. Ze hadden zo veel voorsprong op het peloton dat Taaramäe al achteruitrijdende nog tweede werd in deze etappe, weliswaar op meer dan zes minuten van De Gendt. Gedesillusioneerd als hij was, liep Taaramäe de ziekte van Pfeiffer op. Daarna heeft hij het hele jaar er niets meer van gebakken. Toen hij in de Giro zag dat De Gendt niet de eerste de beste bleek te zijn, kreeg hij weer wat motivatie. Het kalf was dat seizoen echter al verdronken.

Bij aanvang van de Tour riep de Est nog luid voor de witte trui te willen gaan. Het jaar voordien mocht Taaramäe zich immers nog tot tweede beste jongere kronen achter Pierre Rolland.  Deze ambitie kon hij niet waarmaken. Ook uitte hij in het begin van de Tour zijn ontevredenheid over de magere kwaliteit bij Cofidis. Gezien zijn status van eeuwige belofte vond Taaramäe wel recht te hebben op een sterkere ploeg. De Est zijn wensen werden klaarblijkelijk verhoord. Cofidis heeft voor dit seizoen Daniel Navarro, Christophe Le Mével en nog een andere eeuwige belofte, Jérôme Coppel, binnengehaald.

Kortom alles lijkt op zijn pootjes te vallen. Het jaar 2013 wordt voor Rein Taaramäe het seizoen van de wederopstanding. Het zoveelste jaar van de doorbraak. Maar nu echt. En het is heus geen oneer om meesterknecht te zijn van Jérôme Coppel.

Ulissi en Palini
Twee voor de prijs van één. Omdat we niet krenterig doen. Oké, en ook omdat we niet durven kiezen. De Italianen Diego Ulissi en Andrea Palini rijden dit seizoen allebei voor Lampre-Merida. Ulissi geldt als een groot talent en draait al enkele jaren mee in het profpeloton. Palini fietste wat langer bij de jeugd. Beiden bouwjaar 1989. Nu zitten ze samen in een ploeg waar ze veel vrijheid zullen krijgen. De ster van Damiano Cunego taant seizoen na seizoen steeds meer en Michele Scarponi rijdt alleen goed in de Giro en haar voorbereidingskoersen. Om in de WorldTour te blijven moet er ook gepresteerd worden in de andere wedstrijden, iets waarin Lampre vorig seizoen maar net in geslaagd is. Kansen genoeg voor Ulissi en Palini. De eerste zien we dit seizoen de scepter als ronderenner van Cunego en Scarponi overnemen, de tweede gaat voor de verrassing zorgen in Milaan-San Remo. Als u een joker zoekt voor La Primavera, schrijf dan maar Palini op. Hij is snel, verwijzend naar zijn recente etappewinst in de Tropicale Amissa Bongo, maar ook niet onaardig bergop. Dat bewees hij met een tweede plaats in de lastige Tre Valle Varesine. Kortom, hij overleeft de Poggio rimpelloos en spurt daarna naar een tweede plaats achter Philippe Gilbert.