Voor lieden in volle midlifecrisis die zich Tom Boonen of Fabian Cancellara wanen, is de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen een absolute hoogdag. Een hele dag thuis op de bank zitten. Etixx-Quick.Step wierp de media nog wel een klein brokje valse hoop toe, die zich hier gretiger op stortten dan hyena’s die vier weken geen lapje vlees meer hebben gezien. Een vergeefse poging. De naam van Boonen viel door zijn forfait slechts een luttele 2385 keer tussen 09u30 en 17u30 op Sporza. Zo’n 2383 keer meer dan in deze column.
Ondanks alle onheilstijdingen was er van een land in rouw niet veel te merken. De Kaperij blijft de Kaperij, hetzelfde kan gezegd worden van de Mariaborrestraat, Kerkgate en het land van Smetje.
Zeker weten of dit allemaal echt bestaat of dit een kind is van de fantasie van Renaat Schotte of Michel Wuyts doe je natuurlijk nooit. Maar wat er ook gebeurt, koers blijft in Vlaanderen koers. Helden van eigen bodem blijven de helden die ze ooit waren, ongeacht de inhoud van sms’jes, mails of telefoongesprekken. De wielersport onderneemt vermetele pogingen om te veranderen, maar Vlaanderen blijft koppig kasseien verafgoden, bij gebrek aan een glorieus heden dwepen met het verleden, met een zacht doekje boter van hoofden deppen en het zwijgen koesteren.
Dientengevolge werd Vlaanderen weer getroffen door een plotse opstoot van opgewonden blijmoedigheid die op zondag en de zes andere dagen van de week alleen maar door de Ronde van Vlaanderen kan veroorzaakt worden. Hier en daar werd er nog gejammerd om De Muur van Geraardsbergen, om de weggegooide symboliek op Paaszondag van het kapelletje op de top, om de geloosde volmaakte sequentie van hellingen op het vorige parcours dat niet op een plotwending meer of minder zag, maar het lijdt geen twijfel dat de majestueuze aanschijn van de schilderachtige, maagdelijk witte VIP-tenten op de flanken van de Paterberg menig criticaster meteen deed verstommen.
Terwijl Marco Marcato en Greg Van Avermaet nog strootje trekken om hun ereplaats, Filippo Pozzato aan het bedenken is of hij na de koers nu eerst een tweet dan wel een tattoo zal plaatsen, Luca Paolini en Matteo Tosatto de beste antirimpelcrèmes bediscussiëren, Stijn Vandenbergh het woord ‘tactiek’ leert schrijven en boompjes worden opgezet over kauwgom kauwende wielrenners, besluit de neutrale wagen om de koers open te breken door een doorsnee verkeerssituatie in Antwerpen waarbij één fietser en één automobilist betrokken zijn te imiteren.
Op vijftig kilometer van de streep belde Milaan-San Remo. Dat ze zich geplagieerd voelden. Het was wachten, wachten en wachten. We zagen André Greipel, de man die gewapend beton uit het vuistje eet, die als eerste bovenkwam op de Koppenberg. De Koppenberg ligt op 44 kilometer van de aankomst. We zagen Nelson Oliveira, een Portugese knecht van Filippo Pozzato die nog nooit een klassieker heeft uitgereden, die de uitgedunde elitegroep mende op minder dan dertig kilometer van de aankomst. We zagen Björn Leukemans foeteren op zijn fiets die hem in de steek liet. Leukemans is zo één van die renners waarvan je weet dat wanneer hij pech heeft dat hij over superbenen beschikt. We zagen veel getwijfel en veel niets gebeuren.
Alvorens de kans te krijgen om te mijmeren over het oude parcours en helemaal in melancholie te hervallen, zagen Terpstra en Kristoff hun moment gekomen om de koers in een definitieve plooi te leggen. Terpstra en Kristoff zegt u? Die geeft een mens geen half wiel. Toch Sep Vanmarcke? De Grote Vlaamse hoop was intussen in zijn dooie eentje de oversteek aan het proberen te maken van een kansloze groep naar de kopgroep op de Kruisberg. Vlaanderenland herleefde weer. Het was meer op wilskracht dan op finesse. En met een noeste West-Vlaamse koppigheid die zelfs Karel Van Wijnendaele niet voor mogelijk hield. Maar de veer brak en de aftocht wenkte.
Greg Van Avermaet dan maar? De plaatsen waar je alles zou doen behalve demarreren, daar denkt Van Avermaet zijn slag te kunnen slaan. Op de Paterberg toonde hij de sterkste te zijn van de achtervolgende groep. Wanneer het erop aankomt, blijkt hij wel de meest regelmatige der Belgen te zijn. Sagan plooide zich vierdubbel om in zijn wiel te komen. De strafkampen in Siberië zijn niet om te lachen. Dat weet de Slowaak ondertussen wel.
Terpstra stoomde intussen door met Kristoff naar Oudenaarde. Kristoff is de renner die massasprints wint in de Tour. Terpstra is de renner die sprints verliest van Stannard. Een beetje Dylan Van Baarle durft dan te gokken. Een beetje Riis zou Sagan en Van Avermaet hebben laten terugkomen om de winstkansen van Terpstra te vergroten. Hogere wielerwiskunde. Amper vijftien bomen bedroeg de achterstand ook maar. Voor de goede verstaander: dat zijn zes elektriciteitspalen.
Tweede in de Omloop Het Nieuwsblad, tweede in de Ronde van Zeeland Seaports, tweede in Gent-Wevelgem en tweede in de Ronde van Vlaanderen. Je moet al Greg Van Avermaet heten om hier niet onder de indruk van te geraken. Van Avermaet die zelf op zijn 29ste voor de 2165ste keer een dichte ereplaats verzamelt. Zonder veel zin voor overdrijving bijna even straf als in zes dagen tijd vijf koersen winnen of op je 21ste in je eerste Ronde van Vlaanderen vijfde worden.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Het was Pasen, dan kunnen renners als Brammeier, Greipel en Oliveira net wat meer dan anders. Mocht Stijn Vandenbergh zijn naam met ei schrijven, dan had ik hem getipt. Nu is dan toch Kristoff waarlijk verrezen.