RgesinkToen na de volledige eerste week van de Giro d’Italia Robert Gesink op de derde plek in het algemeen klassement stond, dacht ik dat hij een goede kans maakte het podium aan het eind van de ronde te bestijgen. Ik dacht dat de kans op valpartijen zo klein was geworden, dat zelfs Robert Gesink in staat zou moeten zijn op zijn fiets te blijven zitten. Wat was ik een domoor.

Er had namelijk nog zo veel méér mis kunnen gaan. Een windvlaag had een handvol renners omhoog kunnen hijsen, waar Gesink vanzelfsprekend één van zou zijn geweest. Een hond had kunnen oversteken en tegen de fiets van een voorbijgaande renner kunnen botsen – natuurlijk Gesink. Op de rustdag had de bestelbus van een lokale bakker voor het hotel waar hij vers brood moest bezorgen een olielekkage kunnen krijgen, waarna een renner – Gesink – over de gladde vlek had kunnen uitglijden met zijn fiets en met een bezeerde enkel uit de wedstrijd moeten stappen. Als het ongeluk in aantocht is, lijkt het altijd Robert Gesink die in de hoek zit waar de klappen vallen. Ze zouden deze hoek een nieuwe naam moeten geven: het Robert Gesink-hoekje. Kom je daar per ongeluk terecht, maak je borst dan maar nat.

Gaat u maar na. Meerdere door valpartijen mislukte Tours. Een valpartij en verloren podiumplaats in de Vuelta. Een lange revalidatie na een val tijdens de training. En dan hebben we het nog niet eens over de tegenslagen in zijn privéleven. Wie dacht dat Robert deze Giro wel eens zou kunnen verrassen heeft zichzelf voor de gek gehouden. Drie weken het geluk aan zijn zijde is te lang voor de Varssevelder.

Ditmaal waren het de weersomstandigheden die roet in het eten gooiden. Een etappe waar hij op het verkeerde moment de verkeerde kleding aan had kostte hem zijn klassement. Daarna volgden twee etappes die in het teken stonden van zijn jacht naar eerherstel. Tijdens de eerste poging stond ik op de banken. Man, wat was dat mooi. Robert trok en sleurde Online Gambling Addiction op zijn eigen afzichtelijke manier een voorsprong van bijna een minuut bij elkaar. Helaas was hij een beklimming te vroeg vertrokken. Hij eindigde weer met een kleine achterstand op de finishlijn. Het mocht de pret niet drukken. Ik sloot de uitzending van de etappe naar de Galibier met een trotse glimlach af. Robert had vooraan gereden op een Alpen-col. Een beeld waar ik al jaren op had gewacht.

De tweede poging volgde vandaag. Ik dacht dat hij zou winnen, aangedreven door een ongeremde aanvalslust. Hoe kon ik zo dom zijn? Terwijl Robert in de kopgroep wachtte op de sprint die hem de etappezege zou brengen, rammelde anderhalve kilometer van de finish zijn ketting eraf. Ik heb daar vroeger ook last van gehad. Op het fietsje dat ik voor mijn eerste heilige communie had gekregen zat een ketting die er regelmatig vanaf rammelde. Dan zette ik hem met mijn blote handen weer erop en moest ik thuis met de vingers en kleren smerig van de olie de boze blik van mijn moeder trotseren. Ik kan me het gevoel van Robert voorstellen. Alleen weet ik niet hoe het is om op deze manier een etappe in de Giro te verliezen.

Een pechvogel was een pop die eruit zag als een vogel en die vroeger op scholen door een leraar in de richting van een stoute leerling werd gesmeten. Als je de pechvogel tegen je aan kreeg, moest je hem terugbrengen. Dan kreeg je straf van de meester. Robert kreeg vandaag een hele grote vette pechvogel naar zich toegegooid. Voor de zoveelste keer. Hij moet thuis een hele verzameling pechvogels hebben liggen. Maar verdomme Robert, wat heb ik van je genoten vandaag. Er helemaal voor gaan, je leeg rijden op jacht naar de streep. Alles eraan doen om te winnen, net als in de etappe van zondag. Jij verdient geen straf. Jij verdient trouwe supporters die je door dik en dun blijven steunen. Die niet geloven dat jij altijd pech blijft hebben. Die weten dat er een dag komt dat jij krijgt waar je recht op hebt. En daar ben ik er graag één van. De volgende keer sta ik weer op de banken als je aanvalt. Tegen beter weten in.

Mark Thiessen
Laatste berichten van Mark Thiessen (alles zien)