Afgelopen vrijdag maakte Lance Armstrong bekend de strijd tegen het – in zijn ogen oneerlijke – proces van de Usada te staken. Op zondag overleed Neil Armstrong. Een slecht weekendje voor de Armstrongs.

Allebei hebben ze een grote stempel op de geschiedenis gedrukt. Neil met een klein stapje, maar wel een grote voor de mensheid en Lance met de hoop die hij aan miljoenen kankerpatiënten gaf. Beiden ook waren voedingsbron voor talloze discussies en complottheorieën: Landde Neil ooit op de maan of werd hij ergens in een woestijn gedropt? En behaalde Lance al zijn Tour de France overwinningen op een eerlijke manier en was hij echt zulke goede vriendjes met de UCI?

Ik heb geen antwoord op deze vragen en kan er niets zinnigs over zeggen. Overigens vind ik de vraag of Neil ooit op de maan stond buitengewoon oninteressant.

De vraag of Lance Armstrong zijn 7 Tourzeges eerlijk behaalde, vind ik wel boeiend. Alleen is alles wat ik daarover zeg en denk volkomen ongefundeerd: ik ben er nooit bij geweest en ken Lance alleen van de televisie en het boek Door de pijngrens. Het boek dat mijn vader minimaal tien keer heeft gekregen toen hij in het ziekenhuis lag en leed aan kanker. Gebrek aan creativiteit zou je kunnen zeggen, of juist een bevestiging van de grote invloed van Lance op de mondiale strijd tegen kanker.

Ik ben niet de enige die hierover niets zinnigs kan vertellen en daarom zijn al die meningen van ontelbaar veel mensen over de hele wereld vaak niet meer dan suggestieve kroegpraat.

En nu Lance de strijd gestaakt heeft, zal dat voor altijd zo blijven.

Een meesterzet van The Boss die na een paar uurtjes mountainbiken aan de pers laat weten dat hij eerst een cheeseburger gaat eten.

Joost-Jan Kool