Peetvader van de Vlaamse wielersport Karel Van Wijnendaele laat in een vierdelige nabeschouwing ongeremd zijn licht schijnen op het wielerjaar 2014. Vandaag deel 3. Lees ook deel 1 en deel 2.

  1. Het raadsel Filiep Gilbert

Philippe GilbertHet is al een verdienste op zich dat we een hoofdstuk in deze terugblik geheel aan Filiep Gilbert wijden. Een Waal! Ik zal u snel uitleggen waarom. Filiep Gilbert is nogmaals het schrijnende bewijs dat koers alleen in de Vlaanders leeft! Als een Vlaming de Ronde wint, dan komen de gazetten pagina’s tekort. Een Vlaamse winnaar is de veruitwendiging van het algehele volk. Als een Waal een belangrijke koers wint, is er van die begeestering geen sprake. Is het omdat de Vlaamse wielercultuur superieur is? Is het omdat Walen nuchtere mensen zijn zonder gevoelens en emoties? Wij zullen het zeggen. Er is geen interesse voor het wielrijdersvak. Geen vonken van begeestering. Geen vonken van bewondering. Geen vonken van vervoering als de Waal over de wielersport spreekt.

We herinneren ons nog levendig zijn geweldige exploot in de Omloop Sportwereld van 2006. Hij kon meteen op de volksgunst rekenen, ook omdat hij de moeite deed de taal van Rodenbach en Conscience te spreken. En hij deed dat kunstje in 2008 dunnetjes over. Een Waal die de kasseien kan trotseren alsof het een West-Vlaming betreft. Kan dat? Is dit dan de heropstanding van het Waalsche wielerleven? Eigenlijk wisten we het antwoord toen al, maar verblind door het schijnbaar moeiteloze gedokker over de Vlaamse kinderkopkes begonnen wij zelfs te aarzelen. Hij dacht het in Vlaanderen wel gezien te hebben en hij plooide zich terug op lokale koersen als Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race, waar hij – en dat geven we grif toe – enige successen boekte. De roem die hij vergaarde in deze wedstrijden steeg hem algauw naar het koppeke dat hij zich de paus waande en zelfs de Vlaamse vlaggen naast het parcours in vraag stelde!

Maar de Ronde van Vlaanderen, Dwars door Vlaanderen, laat staan het Kampioenschap van Vlaanderen winnen? Nee, dat heeft er nooit ingezeten. En durven we nu al te zeggen: dat zal er nooit inzitten. Ook al heeft hij recentelijk weer zijn liefde voor de Vlaamse koersen verklaard. Was hij geboren in de Vlaanders, hij had al lang Parijs-Robaais of de Ronde van Vlaanderen gewonnen. Daar durven wij veel om verwedden. Maar het siert Filiep Gilbert dat hij kiest om uit te blinken in koersen van zijn niveau in plaats van de hoop te vergroten in de harde Vlaamse voorjaarswedstrijden, omdat hij de wilskracht niet heeft hier zich dubbel voor te plooien. Net als het gebaar hem sierde dat hij miek op het WK door zijn kansen op te offeren voor Greg Van Avermaet!

Zijn gemoedsgesteldheid is al even variabel als zijn prestaties! In 2011, ze moesten Filiep Gilbert tegenhouden om ook de Tour niet te winnen. Het jaar nadien was hij zijn blonde haren kwijt en lukte er niks meer tot hij op het wereldkampioenschap plots over de wonderbenen van 2011 bleek te beschikken. Waarom het ene jaar alles en het andere jaar niets? Of zoals Michel Wuyts het zo schoon en met zo veel verhevenheid en diepe ernst in zijn stem kan zeggen alsof het een absolute wereldproblematiek betreft: het enigma Gilbert. Wij zullen voor u het raadsel oplossen. Hij mist de geestdrift. In de Walen kennen ze de begeestering voor de koers niet. De mensen spreken er Frans! Gilbert mag dan wel een karakterkop hebben, maar zo goed als Sep Vanmarcke zal hij nooit worden.

  1. Een Tour zonder begeestering

We zouden haast willen zeggen dat de Ronde van Frankrijk de grootste en belangrijkste koers van het jaar is. Maar dan laten we ons meesleuren door emoties en verzuchtingen die honderd jaar geleden van tel waren toen de sterke Odiel Defraeye onuitwisbare indrukken naliet op de Franse wegen. Het verval van de Ronde van Frankrijk begon eigenlijk al vlak voor de Eerste Wereldoorlog toen Filiep Thys voor het eerst zegevierde. Een renner uit Brussel, het Niemandsland! Nadien ging het alleen maar van kwaad naar erger met af en toe een klein vuurtje van hoop zoals in 1926 toen Lucien Buysse het juk van Bottecchia van zich afwierp en zijn eigen grote klasse met bravoure kon etaleren.

De schoonste koersen zijn de koersen waar er met de benen wordt gesproken en het koppeke alleen maar dient om impulsen te geven aan de benen. Maar wat is dat in de Tour? Daar wordt er alleen maar met koppeke gekoerst en als het echt niet anders kan ook met de benen. Niet te begrijpen dat de pers en het grote publiek zo in zwijm vallen voor deze koers. Neem nu die ene rit waarin een Slowaaks renner in de aanval gaat met onze Greg Van Avermaet. Denkt ge dat dat Slowaaks type vol gas doorrijdt? Vergeet het maar. En dus werden ze ingelopen, waarna alsnog gerechtigheid is geschied.

De Slowaak verloor de massasprint met een haar verschil van Trentin, van het Vlaamse Omega Pharma-Quickstep met een adres in het Groothertogdom Luxemburg. Sommigen zouden hem hierom een halve Vlaming noemen, maar dan vergeten ze wel dat hij niet geboren is aan het Noordzeestrand, waar het gezonde en sterke Vlaamse ras woont dat tot ons groot verdriet meer en meer gecorrumpeerd wordt door uitheemse invloeden. Gelukkig zijn er nog oermensen als Sep Vanmarcke en Stijn Vandenbergh, die met hun onverschrokkenheid en nimmer aflaatbare strijdlust de herinnering aan het verleden op een bewonderenswaardige manier in stand trachten te houden.

Nee, liever 300 kilometer Milaan- San Remo dan de laatste 50 kilometer in een Touretappe. Zo kleurloos de Tour was, haast kleurlozer was de winnaar! Een heel jaar achter de feiten aanhollen om in de eindafrekening voor twee renners te eindigen die tezamen voor deze Tour een schamele twee overwinningen boekten, en dan nog in wedstrijden in eigen land waar er soms meer Fransen aan de start verschijnen dan er deelnemers zijn. De immer overdreven chauvinistische Fransen wilden nog eens proeven van een moment de gloire, wel ze hebben het gekregen. Maar of de wielerbeweging hier beter is van geworden? We durven het te betwijfelen.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)