Eigenlijk is er maar een woord om de Belkin-soap tijdens en na de tijdrit van gisteren te beschrijven:

Pijnlijk.

Pijnlijk omdat Mollema naar excuses zocht. Pijnlijk omdat de nieuwe tijdritfiets pas tijdens de tour geleverd kon worden en pijnlijk omdat men elkaar openlijk afviel.

 

mollema

 

Uiteraard heeft Belkin een fantastische tour achter de rug. Een etappezege, twee man in de toptien en tweede in het ploegenklassement. Daarvoor niets dan lof. Toch waag ik een poging om een kritische noot te kraken met als uitgangspunt twee uitspraken die de Belkin-boys de afgelopen 3 weken regelmatig bezigden:

 ‘Het maximale eruit halen’ en ‘Er alles aan doen’.

De schuimbakkes van Ten Dam en de donkere kringen rond de ogen van Mollema zijn voldoende bewijs voor de validiteit van de eerste uitspraak. Vechten, diepgaan en jezelf binnenste buiten keren is Bau & Lau wel toevertrouwd. Eenmaal in de etappe, in het heetst van de strijd, wordt er inderdaad het maximale uit gehaald. Daarover in de verste verte geen kritiek.

Dat men ‘er alles aan doet’ daarentegen, waag ik te betwijfelen. Er alles aan doen betekent volgens mij namelijk niet op hoogtestage gaan, op je eten letten en trouw de trainingsschema’s van je trainer volgen. Doe je dat, dan doe je slechts voldoende.

Er alles aan doen betekent een hoogtekamer laten aanleggen in je huis. Er alles aan doen betekent spioneren bij Team Sky en leren van hun marginal gain trainingstechnieken.

Er alles doen betekent een constante honger naar verbetering. Voorop lopen in plaats van volgen. Geen gezapigheid of acceptatie maar ambitie en vuur.

Belkin presteerde deze Tour fantastisch en heeft er het maximale uitgehaald.

Stel je voor dat men er nu ook eens echt alles aan zou gaan doen.

Luuk Eliens