Ergens aan het eind van de Zwitserse film Pédaleur de charme (2010) duikt in een archiefbeeld de echte Hugo Koblet op. Hij haalt nog snel een kammetje door zijn haar. Hugo is dan al gestopt als renner, en werkt voor de Zwitserse televisie. Het glamourleven past hem zoveel beter dan de grijze overall van het tankstation dat hij na zijn rennerscarrière opende, en waar hij zoveel ‘vrienden’ zonder te betalen met een volle tank liet wegrijden.
Hugo kon moeilijk nee zeggen. Niet tegen zijn vrienden, niet tegen de vrouwen en ook niet tegen de mooiste en zwaarste wedstrijden terwijl zijn gesloopte hart luid bonzend ‘nee’ smeekte. Zijn levensverhaal bevat daarmee meer dan genoeg ingrediënten voor een verfilming.
Pédaleur de charme is een grote productie die buiten Zwitserland nauwelijks enige bekendheid geniet. Het is een niet-alledaagse combinatie van geacteerd drama, archiefbeelden en interviews, aan elkaar gepraat door de voice-over stem van de hoofdrolspeler. Die rol wordt vertolkt door Manuel Löwensberg, net als Koblet afkomstig uit Zürich. Löwensberg lijkt in zijn Cilo-trui sprekend op Koblet. Aan de gelijkenissen, filmlocaties en rekwisieten valt sowieso weinig aan te merken.
Helaas valt Pédaleur de charme op andere punten wel flink door de mand. Regisseur Daniel von Aarburg maakt met zijn film geen duidelijke keuze tussen een documentaire of een dramafilm, en dat pakt niet goed uit. Het nagespeelde levensverhaal blinkt al niet uit in sterk acteerwerk, en valt voortdurend stil door ingelaste gesprekken of archiefbeelden. Het haalt de vaart uit de film.
Zwitserse legendes als Ferdi Kübler en Hugo’s voormalig zesdaagsenpartner Armin von Büren krijgen ruime gelegenheid om vanuit hun sofa’s herinneringen op te halen. Telkens wanneer het chronologisch vertelde levensverhaal dan weer door de acteurs wordt opgepakt, gebeurt dat met de kneuterigheid van een schoolvoorstelling en onder een sound of music-achtig filter. Voordeel van de even simpele als brave vertelling is dat je als kijker het Schweitzerdeutsch niet machtig hoeft te zijn om het verhaal te kunnen volgen.
Hoogtepunten in de film zijn de fraaie archiefbeelden van de Giro d’Italia en de Tour. Koblet won als eerste buitenlander ooit in 1950 de Italiaanse ronde. Nota bene bij zijn debuut. Een jaar later behaalde hij eindwinst in de Tour de France, na onder meer een heroïsche solo die hem de bijnaam pédaleur de charme opleverde, vanwege zijn sublieme stijl. Ook de oorspronkelijke beelden van zijn ontmoeting met de Paus en die van zijn sprookjeshuwelijk met fotomodel Sonja Bühl zijn even prachtig als indrukwekkend. Het zijn beelden van de legende Hugo Koblet. Een legende die ooit een handeltje in Alfa Romeo’s begon in Caracas, Venezuela, en zich later in een Alfa tegen een Zwitserse boom dood reed. Hoe dat precies ging, dat blijft een mysterie waar ook deze film geen antwoord op geeft.
Het verbaast niet dat de film buiten Zwitserland nauwelijks kijkers trok. De makers zetten veel te veel verschillende middelen in om van dit boeiende levensverhaal smakelijke Zwitserse chocola te kunnen maken. De film is mierzoet, als de gebakjes die de geboren charmeur aan het begin van de film al stiekem aan de meisjes uitdeelt in de bakkerswinkel van zijn ouders.
Hugo Koblet, Pédaleur de charme biedt de wielerliefhebber genoeg, maar mist helaas de kwaliteit om ook de filmliefhebber om de vinger te winden.
Hugo Koblet, Pédaleur de charme, Daniel van Aarburg (Sui, 2010).
De film is te bekijken via http://wielrennen24.nl/hugo-koblet-pedaleur-de-charme/
- Ranking the stones, het sterrensysteem van de kasseistroken - 14/04/2022
- Recensie: magazine Wachten op de koers (deel 1) - 21/04/2021
- Vijf redenen waarom Parijs-Roubaix de allermooiste is - 22/03/2021
Geef een reactie