Gameday, Raceday.

De wekker gaat, half 9 ’s ochtends. Eigenlijk ben ik al een uur wakker want vandaag gaat het gebeuren. Wekenlang, nee maandenlang heb ik toegeleefd naar deze dag. Vandaag zullen alle puzzelstukjes in elkaar vallen.

Bij het zien van de wedstrijdkalender in december omcirkelde ik ‘m al. Deze klassieker is me voor de volle honderd procent op het lijf geschreven. Alle trainingsarbeid vanaf dat moment heeft in het teken gestaan van een moment, de finishlijn als eerste bereiken in deze wedstrijd.

Sinds november zijn mijn vrienden mijn naam vergeten, ik zie ze nooit. Ik train alleen maar. Niet toegeven aan de lusten des levens. Bioscoopje? Nee. Terrasje dan? Helemaal nee. Verjaardag? Kan ik ’s middags langskomen? Oké dan.

Mijn sociale leven heeft zich de afgelopen maanden beperkt tot alles en iedereen die zich op twee wielen naast me waagde. Mijn tempo was uiteraard moordend, ook in de trainingen. Week na week, koers na koers werd ik beter. Hoe beter ik werd, des te serieuzer ik werd. Serieuzer betekende meer trainen, meer trainen betekende beter koersen. Ik ben in een supervorm.
Het puntje op de i bereikte ik vorige week. 71,6 zo strak had ik nog nooit gestaan. Wekenlang had ik gewerkt aan mijn perfecte gewicht. ’s Winters urenlang sportschool en duurtraining, de laatste weken de laatste grammen kwijtgeraakt. Dit kon niet meer misgaan.

Hup, uit bed. Benen scheren heb ik twee dagen geleden gedaan, want een der oudste wielerwetten zegt: Benen scheren voor de koers, dat kost kracht. Kracht die ik niet wil missen. Ik voel me fit. Aan het ontbijt, uiteraard met de beentjes omhoog. In de auto, onderweg naar de koers komen de zenuwen, is het voldoende geweest? Ik ga mijn uitslagen van de laatste weken na. 10e, 6e, 4e, 9e, 3e, 3e, 2e. Dit kan niet misgaan. Ik ben er klaar voor.

Dan komt misschien nog wel het mooiste moment buiten de koers zelf. Het circus van aankomst bij de permenance tot de start. De verzorging, de mensen er omheen, de geur van massageolie, hier genieten alle renners van.

Halfuur voor de start, tijd om de benen los te gooien, rondje fietsen, verkennen van de eerste kilometers, de neutralisatie zal vandaag allesbepalend zijn. Wind op de kant vanaf kilometer twee. Bochtje links, haaks rechts, wegversmalling, vluchtheuvel, scherp links en poef, hier begint de koers. De wind waait behoorlijk. Dit wordt een prachtkoers en ik ben er klaar voor.

10 minuten voor start en ik heb een plek op de tweede rij bemachtigd. Het begint al goed, nu handhaven tijdens de neutralisatie. Zit ik na de neutralisatie bij de eerste groep, dan klaar ik dit klusje. Alles is voor Bassie vandaag. De plaatselijke suffe wethouder van sport, zelf totaal verstoken van enige beweging mag na zijn babbeltje het startschot geven.

We zijn weg en ik wring me tot aan de bumper. Links, rechts, versmalling, vluchtheuvel en naar links. Valpartij, pannenkoeken. Zo moeilijk kan op twee wielen balanceren toch niet zijn? Gescheld, geschreeuw. Gelukkig achterin. Neutralisatie verlengd en we rijden de polder in. De wind is allesbehalve gaan liggen. Windkracht 6 gok ik. Dit wordt maximaal presteren vandaag.
Dan, na 5 minuten eindelijk de vlag. Ik schakel, zet aan en schiet door. Ketting gebroken.

Maanden monnik, maanden focus, maanden weg.

Komend weekend weer een kans.

Wim Hofstede
Laatste berichten van Wim Hofstede (alles zien)