‘Ik vind het ongelofelijk dat mensen langs het parkoers van een Touretappe hun hond los laten lopen. Niemand zit te wachten op een dode hond. Maar er zit ook niemand te wachten op een dode renner.’

– Maarten Tjallingii in het Algemeen Dagblad, 2011-

Een van de meest wonderlijke botsingen tussen renner en hond vindt plaats op 17 juli 2007 en staat sindsdien in het geheugen gegrift. Het is tijdens de negende Touretappe, een Alpenrit van Val d’Isère naar Briançon. Op een kilometer of honderd van de finish ontdekt de cameraman op de motor plots een hond tussen de renners. Het dier wordt meteen gevangen in het beeld van de televisiekijker en niet meer losgelaten.
Loslopende dieren op het parcours, spektakel in aantocht!

De kijker is er getuige van hoe de hond, een labrador, nonchalant het peloton binnenstapt en plots versnelt om precies voor het wiel van een T-Mobile renner terecht te komen.

Chien! Chute!

De cameraman kiest er voor om direct na de crash niet de renner maar de hond te volgen. Zo ziet de kijker dat de labrador schijnbaar ongedeerd zijn baasje opzoekt. De baas draagt een rood petje en staat naast twee klapstoelen in de berm. De hond wijst hem nu live en voor het oog van de wereld als feitelijke dader van de valpartij aan.
Ook dat is de Tour.

Dan volgt de herhaling van de crash en die toont het in slow motion. Op het moment dat de renner remt, bijstuurt en de hond raakt, vouwt de velg dubbel tegen de zachte vacht en de meeverende ribbenkast. Niet alleen de hond, die in de flank wordt getroffen, lijkt nauwelijks onder de indruk te zijn van de botsing. Ook renner Marcus Burghardt krabbelt weer op en vervolgt z’n weg.
Grootste slachtoffer van deze crash? Het voorwiel.

Hoe kan het wiel zó makkelijk dubbelvouwen tegen een overstekende hond? Burghardt rijdt deze Alpenrit met vederlichte wielen. Spaken en velgen zijn gemaakt van carbon, minstens €3.000.- per set. De peperdure carbonvelgen staan nu niet bepaald bekend als ‘slappe’ wielen. Zijn ze zo kwetsbaar?

Tijd voor een reconstructie.

Om de proef goed uit te kunnen voeren kies ik, net als Burghardt, voor een full carbon voorvelg. Minder dan 400 gram pure koolstofvezels. Een stuk lichter dan de goedkope aluminium Mavic Aksiums die mij moeiteloos 270 km door de Ronde van Vlaanderen loodsden.

Eén probleem: ik heb zelf geen hond, en de buurman wil de zijne niet uitlenen voor de reconstructie. En bij nader inzien pas ik er zelf ook voor om de tuimelpartij van Burghardt na te doen.

Ik besluit het anders aan te pakken. Zonder fiets. Ik ga testen hoe sterk dit wiel is door het met twee handen om te buigen. Iets dat me met de Aksiums beslist niet lukt. Maar als een labrador een carbonvelg kan dubbelvouwen door er tegenaan te lopen, zou ik dat toch ook moeten kunnen met mijn blote handen?

De kracht in mijn armen stelt niet veel voor. Ik ben een fietser. Fietsers hebben geen spierballen. Kent u de spelshow ‘Superstars’ waarin ze Joop Zoetemelk ooit push ups lieten doen op een balk? De goeierd doet braaf mee maar krijgt het nauwelijks voor elkaar om zichzelf één keer op te drukken. 4 miljoen kijkers zagen het.

Met het wiel stevig in twee handen geklemd zet ik kracht. Er gebeurt niet veel, op wat gekraak na. Knappende koolstofvezels?
Ik vraag Harold erbij. Harold heeft iets technisch gestudeerd en beweert nu dat carbon superstevig is, zolang de kracht in de juiste richting wordt uitgeoefend. Willen we dit wiel goed te grazen nemen dan moet er tegelijk in twee verschillende richtingen kracht worden gezet.

Dat doen we: de velg buigt plots krom als een hoepel en knapt in tweeën. Er blijkt schuimrubber binnenin de carbonvelg te zitten. Schuimrubber! En daar rolt zo’n renner met 100 km per uur de Galibier mee af.

Toch vreemd dat Marcus Burghardt, overigens zelf bepaald geen lichtgewicht, het wiel aan gort rijdt. Hij rijdt immers récht op de hond in. Ik kijk de video nog eens terug.

Komt het wiel wel écht hard in botsing met de hond? In slowmotion is te zien dat het wiel al eerder dubbel klapt door het plotselinge harde remmen in combinatie met een ruk aan het stuur. Burghardt neemt met deze manoeuvre zijn dure voorwiel in de mangel. Het mogen dan hele snelle, aerodynamische en lichte wielen zijn, zoiets simpels als een koersverstorende hond uitschakelen lukt ze niet. En dat heten dan ‘stijve wielen’ te zijn.

Ducrot zei het destijds al tijdens de uitzending: ‘Carbon is een soort gesteven papier maché’.

Maar goed ook. Hond en renner kunnen het nu navertellen. Met dank aan een carbonwiel als kreukelzone.

Bekijk ook de VIDEO waarin Frankie Andreu de wielen van T-Mobile aan de kijker voorstelt.

Met dank aan:
Wouter Lazet (redacteur Fiets Magazine)
Harold Brandwijk
Niels Stomps (foto’s)

Martijn Sargentini
Laatste berichten van Martijn Sargentini (alles zien)