La Pedalata Storica

‘Bent u hier voor de race?’ Niet-begrijpend kijk ik de receptioniste aan. Ik kom de sleutel van het vakantiehuis ophalen in het Italiaanse bergstadje Barga. Ze wijst op mijn auto waar mijn racefiets bovenop staat. Ze zegt nogmaals halfvragend: ‘La Storica?’ Ik trek de ogen van de dame in twijfel. Sinds wanneer wordt een veertigplusser die de vergelijking met Bibendum zonder problemen kan doorstaan voor wielrenner aangezien? Ik laat het erbij en vertrek.

Uiteraard laat je het er niet bij zitten, la Storica nestelt zich in het hoofd. Mobiel internet biedt uitkomst. Het blijkt te gaan om la Pedalata Storica,een relatief nieuw begrip in wielerkringen. Het is een toertocht met historische racefietsen. De startlocatie is het vervallen voetbalstadionnetje in Barga.

Zondagochtend om negen uur ben ik ter plekke. Te laat om in te schrijven, maar ik sluit gewoon aan in het pelotonnetje van 150 man (en vrouw). Ik kijk mijn ogen uit. Menig fiets is tegen de 100 jaar oud. De meeste deelnemers hebben ook hun outfit aangepast aan de fiets waarop ze rijden. Ik prijs me gelukkig dat ik mijn wollen retroshirt aangetrokken heb, zo val ik niet te veel uit de toon. De wegen zijn afgezet en het peloton wordt gedurende de 80 km begeleid door historische Alpha’s , Ferrari’s en enkele Fiat 500’s.

Na een halfuur word ik aangesproken. Heb je die trui met bloed of met geld betaald? Huh, wat, eh… Hij wijst op mij gele trui – stom, ik had natuurlijk een roze aan moeten trekken. Dopa! Naast mij rijdt een pezige oldtimer op de allermooiste fiets die ik ooit in het wild gezien heb! Een prachtige Willier Triestina-Gioiello-Ramato. Het ranke buizenspel met gegraveerde details valt direct op. En dan die kleur. Diep koper. Hij blijkt de eerste eigenaar, het karretje is bijna 40 jaar oud.

We rijden samen verder, hij legt uit dat de club fietsers die hier rijden zo om de drie weken een historische rit maakt ergens in Italië. De beste van allemaal heeft drie dagen terug de Galibier beklommen op zijn tweeversnellingsfiets (!) uit 1919.

Het valt niet mee om het tempo vol te houden, 80 km Toscane is toch anders dan de Utrechtse Heuvelrug. Halverwege de rit moet er van 260 naar 580 meter geklommen worden. Alles en iedereen rijdt me voorbij, maar ik blijf de bezemwagen ruim voor.

In het bergdorp waar de ravitaillering is krijg ik ook een stempelkaart, je hebt het toch ook helemaal gefietst! Toast met Nutella blijkt het krachtvoer waar men op teert.
Rustig maar gestaag keren we terug naar Barga waar de prijsuitreiking plaatsvindt.

In het vervallen stadion is een heus rennerskwartier ingericht. Naast een markt voor bijzonder(e) oude onderdelen, staan er ook nog enkele campers met nering.

Ik probeer nog een origineel Bartali Chianti shirt maar dat is toch een brug te ver (lees: 2 maten te klein). De vriendelijke mevrouw die me helpt is elke race aanwezig met de Bartali shirts. Met handen en voeten kom ik er achter dat ze ook via internet te koop zijn. Als ik het adres wil noteren drukt ze me een flyer in de hand die ik ongelezen meeneem.
Maar ik moet natuurlijk iets kopen als reminder: de Vino Bartali Chianti gaat uiteraard wel mee!

Utrecht, augustus 2010. De vakantie zit erop, de meegebrachte wijn is opgeslagen. De twee flesjes Bartali Chianti staan trots naast de tv. Zomerprogrammering Holland Sport zendt het interview uit van Wilfried de Jong met Gino Bartali, vanaf de flyer kijkt mevrouw Bartali me net als twee weken terug lachend aan.

Maar ik was voor Coppi.

Links
http://www.lastorica.com/ (de race)
http://www.youtube.com/watch?v=BpukrKIqZSw (de start)
http://www.youtube.com/watch?v=1gbBWqbB-mg (fotoimpressie)
http://www.youtube.com/watch?v=1gbBWqbB-mg (de Wilier)
http://www.chiantiginobartali.it/en (de wijn)